Vašington jedini poseduje nosače nuklearnih letelica, koji je u pratnji nekoliko desetina krstarica, razarača, pomorskih desantnih brodova i podmornica za nuklearni napad, koje mogu da napadaju sa bilo koje tačke sveta.
Sjedinjene države raspolažu i sa 500 velikih teretnih aviona, konstruisanih da prenose oklopne jedinice hiljadama kilometara daleko od američkog kontinenta.
Rusiju, okruženu NATO bazama, Vašington vidi kao ogroman plen, na kome se nalazi 60% mineralnih resursa na planeti Zemlji, pijaća voda, obradiva zemlja i šume.
Posle raspada Sovjetskog saveza, kada su Sjedinjene države ostale jedina supersila na svetu, ustanovljen je model prema kome Vašington predlaže i sprovodi invaziju na druge države.
Prvo se stvara psihoza u javnosti da određena država samo što nije napala i okupirala susede. U stvari, vojska Sjedinjenih država napada određenu zemlju, ali psihološkim ratom, koji podređeni mediji intenzivno vode, američku agresiju predstavljaju kao spas od pretnje susedne zemlje.
Za Sjedinjene Države se hladni rat nikada i nije završio, a poslednjih godina je pokrenut, psihološki rat protiv Rusije, kao i što su američki vazali naterani da uvedu ekonomske sankcije Rusiji.
Sjedinjene Države će morati da pojačaju pripreme za napad na Rusiju, kako bi onemogućile širenje ruskog uticaja nakon uspeha u Siriji.
Odakle bi Sjedinjene Države mogle da napadnu?
Sjedinjene Države ne razmatraju iskrcavanje na ruskom Dalekom istoku, nego kao Napoleon i Hitler nameravaju da okupiraju strateški cilj, Moskvu.
Prvobitni plan bio je da se ‘Euromajdanom’ Ukrajina privuče u sferu uticaja Vašingtona, a da ruska pomorska baza na Krimu pretvori u američku pomorsku bazu, kada Ukrajina postane član NATO.
Tako je planirano da napad na Rusiju počne iz Ukrajine. Potrebno je imati u vidu da je Lugansk udaljen samo 600 km od Moskve.
Taj početni plan je odbačen prvo nakon uspešnog referenduma na Krimu o prisajedinjenju sa Rusijom, a posle i zbog građanskog rata u Donbasu, pa tako Amerikanci ne mogu da započnu nikakav vojni napad na Rusiju iz Ukrajine.
Tako su Sjedinjene Države morale da promene plan, pa su baltičke države određene da budu početna zona napada. Moskva se nalazi samo 600km od granice sa Letonijom i tamo ne postoje nikakve prirodne prepreke za invaziju, iz vojne perspektive.
Pentagon je za navodno ‘odvraćanje’ Rusije povećao svoj budžet i sprovodi antirusku kampanju u državama koje se graniče sa Rusijom. Sjedinjene države su čak rasporedile još jednu oklopnu brigadu u baltičkim državama i u Poljskoj, kršeći time Osnovni akt Sporazuma NATO i Rusije iz 1997. godine.
A tu je i odluka Sjedinjenih država da povećaju flotu vojnih brodova sa 272 na 350. Zato nije isključen ni strateški plan Pentagona da izvede blickrig operaciju pod komandom NATO, sa klasičnim naoružanjem, iz baltičkih država i iz Poljske, idući direktno na Moskvu.
Poraz Rusije bi doveo do promene političkog rukovodstva na čelu sa Vladimirom Putinom i do postepenog povlačenja snaga, ostavljajući rusku teritoriju pod okupacijom Letonije, Estonije i Ukrajine.
Zapadna ruska granica bi bila fiksirana duž linije koja se proteže od Sankt Peterburga do Velikog Novgoroda, Kaluge, Tvera i Volgograda.
Ubrzana modernizacija kineske vojske, koja je sada u stanju da Sjedinjenim državama i saveznicima izazove ozbiljne probleme u Zapadnom Pacifiku bi značila da Pentagon ne može da upotrebi svu raspoloživu borbenu opremu u Evropi.
Trećina vojnih snaga SAD bi morala da bude u rezervi, za slučaj iznenadnog napada Kine.
Dostizanje nadmoći u vazduhu
Ruska vojska je usmerena na odbranu. Ima avione presretače visokih performansi i visoko mobilne AA raketne sisteme, sposobne da detektuju i unište čak pet generacija američkih aviona.
Zato vojska Sjedinjenih država i uz podršku saveznika iz NATO neće biti u stanju da osvoje nadmoć u vazduhu.
Možda bi mogla, uz velike napore, da osvoji delimičnu superiornost na kraći vremenski period i to u određenim zonama oko ruske granice u pojasu dubine do 300km.
Za stvaranje sigurne zone letenja, u oblastima gde je aktivan ruski PVO sistem, Amerikanci bi morali da u prvi napad pošalju 220 aviona (uključujući 15 bombardera B-2, F-160, F-22A i 45 F-35). U dve aerodinamičke pregrade, B-2 bi mogao da nosi ili 16 GBU-31 laserski navođenih bombi (900kg), 36 CBU-87 kasetnih bombi (430kg) ili 80 GBU-38 bombi (200kg). Avion F-22A može biti naoružan sa dve JDAM bombe (450kg) ili osam bombi od 110kg.
Glavna prepreka je što su američke anti-radarske rakete AGM-88E, sa radijusom delovanja od 140km, isuviše velike da bi stale u F-22A ili u F-35 (dužina 4,1m, rep 1m) i, ako su vezane za stubove krila, kompromituju nevidljivost ovih aviona. Preovlađujući ciljevi u prvom naletu biće ruski aerodromi i sistemi u A2/AD bafer zonama.
Pentagon je, prema izveštajima, bio zadovoljan rezultatima F-117 (prvi avion 5a generacija) u prvim kampanjama u Zalivu.
Zato je Pentagon prvo naručio 750 aviona F-22A, kako bi u Vazduhoplovnim snagama zamenio avion F-16, ali kada u američki vojni obaveštajci saznali da je Rusija uspešno testirala 96L6E anti-stelt radar na avionu F-117, Pentagon je narudžbinu smanjio na 339 aviona F-22A.
Dok su Amerikanci razvijali i testirali projekat F-22A, Rusi su već napravili protivotrov, na primer, raketni sistem S-400, koji koristi opremu za detekciju sa više komponenti, uključujući 96L6E. Na kraju, proizvedeno je samo 187 komada aviona F-22A.
A da bi ruskoj protivvazdušnoj odbrani zakomplikovali posao, pored aviona pete generacije, biće lansirano 500 do 800 krstarećih raketa sa podmornica u Baltičkom moru.
Male su šanse da ove krstareće rakete stignu do svojih ciljeva, jer Rusija ima oko 250 lovaca dugog dometa MiG-31, koji mogu da dostignu brzinu do 2,83 maha (3.500 km/h) i specijalizovani su za presretanje aviona E-3 Centry (AVACS) i krstarećih raketa.
Radar lovca MiG-31 može otkriti nadolazeće projektile na 320km i može da prati 24 mete istovremeno, od kojih osam može da napadne istovremeno koristeći rakete R-33/37 sa dometom do 300km i brzinom od 6 mahova.
Isto tako, američki avioni F-18, F-15E, B-52 i B-1B mogu da deluju bez približavanja ruskoj granici (čak i ne ulazeći u domet delovanja raketa S-400), što uključuje i mini krstareće rakete AGM-154 or AGM-158 sa dometom između 110 i 1100 km.
Mogu da pogode bojne brodove Ruske baltičke flote, ruski Iskander 9K720 (domet 500km) i raketne baterije zemlja-vazduh Iskander Točku OTR-21 (domet 180km).
U najboljem slučaju, efikasnost ovog prvog talasa bi mogla da znači neutralizaciju 30% ruske antenske radarske mreže za nadzor, 30% raspoređenih S-300 i S-400 između Moskve i granice sa baltičkim državama, 40% komponenti automatizovanih sistema C4I (posebno komponente za ometanje radara), kao i blokadu aerodroma za 200 aviona i helikoptera, što bi ugrozilo rusko operativno upravljanje, itd.
Međutim, očekivani gubici Sjedinjenih država i saveznika mogu dostići i do 60-70% aviona i krstarećih raketa, samo pri prvom talasu ulaska u ruski vazdušni prostor.
Ali, šta je najveća prepreka u dostizanju nadmoći u vazduhu?
U okolini Sankt Petersburga i Kalinjingrada, Rusi su postavili 2 automatska sistema C4I (komanda, kontrola, komunikacije, kompjuteri, obaveštavanje i interoperabilnost), kako bi bi bili u prednosti i sprečili radio-elektronski rat koji mogu da pokrenu američki sistemi za praćenje na zemlji, u vazduhu i u kosmosu. Sistemi C4I uključuju i tipove Krasuha-4 SIGINT i KOMINT (koji mogu presretati sve komunikacione mreže).
Krasuha-4 može, takođe, da spreči radarsko praćenje od strane američkih vojnih satelita Lacrosse i Onyx – vojni radari tipa AVAKS i E-8C, na tlu susednih država i oni postavljeni na američke izviđačke avione RC-135 ili bespilotne letilice Nortrop Gruman RKu-4 Global Hak.
Ruska vojska je opremljena za presretanje neprijateljskih elektron-optičkih senzora za lasersko navođenje, GPS-usmereno i infracrveno navođenje, u potrazi za bombama i raketama.
Takvih sistema ima malo i relativno su novi, ali su u stanju da osiguraju skretanje neprijatelja sa njegovih ciljeva.
Ruski sistemi C4I omogućavaju i stvaranje dve izolovane zone (Anti-aces / A2 Area Denial / AD Babl), potpuno nedostupne NATO snagama.
Štaviše, sistemi C4I su integrisani u dva bataljona protivavionskih raketa dugog dometa S-400 i u nekoliko mobilnih baterija kratkog dometa, sistema Tor-M2 i Pancir-2M.
Rusija bi trebalo dalje da razvija automatske sisteme C4I sa EW i A2/AD oko Sankt Petersburga, duž granice sa baltičkim državama i u Kalinjingradu.
Sistem S-400 može da prati i napadne do 80 meta u vazduhu, brzinom do 17 000km na sat, na razdaljini do 400km, koristeći informacije sa radara iz multispektralnih satelitskih senzora.
Rusija trenutno ima 20-25 bataljona sa 8 x 40 lansirnih sistema (približno 180 lansirnih instalacija S-400). Osam bataljona S-400 je postavljeno oko Moskve, a jedna je u Siriji.
Rusija bi mogla da postavi i druge bataljone S-400 na granicama ka baltičkim državama ili u Belorusiji, sa 130 bataljona S-300, opremljenih sa približno 1 100 lansirnih instalacija S-300 (sa operativnim dometom do 200km), koji iako su stariji od sistema S-400, otporni su na ometanje, mogu da se nadograde sa PMU-1/2, a mogu se i opremiti sa radarima 96L6E. Sistem S-500, u stvari, izbrušeniji model S-400 se sada testira i ruska vojska će njime biti opremljena 2017. godine.
NATO neće biti u stanju da ima nikakvu nadmoć u bilo kakvom radio-elektronskom ratu (EW), zbog opremljenosti Rusije visoko efikasnim radarima za ometanje SIGINT and KOMINT i anti-elektron-optičkom anti-GPS opremom, koju Rusija poseduje u velikim količinama.
Trebalo bi se podsetiti da su ruski automatski sistemi C4I, EV i A2/AD u Siriji sprečili američku koaliciju da otkrije ciljeve pobunjenika pre nego što su ih napali ruski bombarderi. U slučaju napada NATO na Rusiju, u prvom talasu se očekuje da pogodi 60-70% lažnih meta na ruskoj teritoriji.
Avioni presretači EF-18 i Mornarica Sjedinjenih država, koji su stacionirani u Baltičkom moru, mogli bi da osiguraju sledeći talas vazdušnih napada SAD.
Ali, zbog slabe nadmoći u prvom talasu napada, sledeći talasi NATO napada bi rezultovali teškim gubicima.
Vazdušnim snagama Sjedinjenih država, sastavljenim od 5.000 aviona i helikoptera koji su raspoređeni u Vazdušnim snagama, Mornarici i Marincima, moralo bi da se pridruži i 15000 aviona njihovih NATO saveznika, piše Katehon.
Počelo testiranje novog ruskog stelt strateškog bombardera Pak Da! Pročitajte OVDE sve detalje.
Izvor: Katehon/Alo
