Pravda

Međutim, nisu sve psihopate nasilne. Neki su „samo“ manipulativni, neiskreni i nesposobni za dublje emocije i zato se teško uklapaju u društvo. Nije nepoznanica da psihopate drugačije reaguju na stimulanse iz okruženja, a proteklih godina se naučnici bave tezom da se razlog za to krije u njihovim mozgovima. Jedno istraživanje iz 2003. je to i potvrdilo. Naime, tada se pokazalo da kada „normalni“ ljudi lažu, skener njihovog mozga prikazuje pojačanu aktivnost u čeonom režnju mozga, dok to nije slučaj sa psihopatama. Takođe, 2006. sprovedeno je istraživanje koje je pokazalo da psihopate ne saosećaju s drugim ljudima, niti mogu da razumeju, osete i adekvatno reaguju na tuđu nesreću. Naučnici smatraju da psihopate ne registruju tuđe znake uznemirenosti. Tačnije, kada su im pokazali fotografije lica uznemirenih ljudi, u delovima mozga za preradu slika i registrovanje izraza lica, nije bilo dodatne neuronske aktivnosti. Čak su više reagovali na neutralne izraze lica. Uzevši sve to u obzir istraživači su zaključili da su kod psihopata neurološki „putevi“ koji služe za analizu znakova o nesreći, bolu, neprijatnosti, strahu ili nekom drugom negativnom stanju kod drugih ljudi ili potpuno nefunkcionalni ili „rade“ na sasvim drugačiji način od onih kod normalnih ljudi. Ipak, reč je o samo delimičnim saznanjima o kojima je istraživač dr Nikola Grej svojevremeno izjavio: „Još uvek nam treba mnogo vremena da shvatimo šta ćemo sa svim tim informacijama“. Đavolja sekvenca Dvojica matematičara, M. V. Simkin i V. P. Rojčovduri sa Univerziteta Kalifornija, potvrdili su da je uzorak ubistava koje počine serijske ubice u skladu sa Kantorovom funkcijom, odnosno strogom matematičkom formulom, popularno nazvanom „đavolje stepenice“. Utvrdili su da se serijske ubice drže određenog ritma na koji utiče rad neurona u mozgu. Tzv. „đavolje stepenice“ ili Kantorova funkcija primer je kontinuirane funkcije, ali ne u potpunosti, jer je prekidaju određene nepravilnosti. U slučaju serijskih ubica to su duži vremenski periodi, prekinuti kraćim razdobljima sa mnogo žrtava. Istraživanje su sproveli na ruskim serijskim ubicama. Moždane ćelije serijskih ubica slične su kao kod ljudi koji pate od epileptičnih napada, a preterana neuronska aktivnost tera ih na napad. Ubice najčešće napadaju nakon već počinjenog ubistva, a istraživači veruju da je uzrok toga navala neuronskih impulsa nakon tog čina. Što je period zatišja duži, to se verovatnoća napada smanjuje. I kod epileptičnog i psihotičnog napada javlja se simultana aktivnost velikog broja neurona u mozgu, a stručnjaci veruju da takva aktivnost na sličan način „tera“ serijske ubice da ponove svoje (ne)delo. Ruski serijski ubica Andrej Čikatilo ubio je ukupno 53 ljudi od 1978. do 1990. godine. Najkraći period između dva ubistva bio je tri dana, a najduži 986 dana. Takvi nepravilni, duži intervali bez ubistava, prekinuti su kratkim razdobljem sa velikim brojem ubistava što odgovara formuli „đavoljih stepenica“. Slično su se ponašali i DŽek Trbosek i Piter Satklif, ubica iz Jorkšira. Ubistvo na ubicu deluje kao sedativ, pa on ubije tek nakon što neuronska aktivnost dosegne vrhunac, kao i dok pripremi plan za novo ubistvo, tvrde naučnici. Izvor: Indeks, Dnevno