Pravda

U mladu jugoslovensku književnost posle Prvog svetskog rata Ivo Andrić je ušao kao zapažena pesnička pojava zbirkama „Ex Ponto“ i „Nemiri“, koje je uglavnom napisao tokom godina tamnovanja u šibenskom i mariborskom zatvoru 1914–1915, potom u vreme konfinacije u Zenici i Ovčarevu do 1917. i najzad tokom lečenja u zagrebačkoj Bolnici milosrdnih sestara do kraja rata i ujedinjenja južnoslovenskih naroda. Pošto je u periodu između dva rata, uglavnom putujući i seljakajući se po Evropi kao diplomata Kraljevine Jugoslavije, objavljivao samo pripovetke, tokom Drugog svetskog rata, u tišini svoje iznajmljene samačke sobe u Prizrenskoj ulici u Beogradu, napisao je svoja tri od ukupno četiri romana, „Travničku hroniku“ (završen aprila 1942), „Na Drini ćupriju“ (završen decembra 1943) i „Gospođicu“ (decembra 1943 – oktobra 1944). Roman-novelu „Prokleta avlija“ objavio je 1954. godine. Za svoj celokupni opus Andrić je 1961. godine dobio Nobelovu nagradu za književnost, „za epsku snagu“, kako stoji u obrazloženju o dodeli nagrade, „kojom je oblikovao motive i sudbine iz istorije svoje zemlje.“ Osim što su složene i duboke književne studije različitih događaja i junaka sa balkanske istorijske pozornice od srednjeg veka do drugog svetskog rata, ova remek-dela srpske književnosti istovremeno su i trajni literarni spomenik gradovima Travniku, Višegradu, Beogradu i Istanbulu, koji su uglavnom bili žarišne tačke Andrićevog života i čitavog njegovog pripovednog dela. Rečnici turcizama, provincijalizama i manje poznatih reči iz svih romana objedinjeni su u ovom izdanju u jedan rečnik na kraju knjige. U luksuznom izdanju, sa tvrdim koricama  „Romani“ Ive Andrića moraju se naći u svakoj kućnoj biblioteci.

Pročitajte još:Novi spot Erosa RamacotijaPozivamo vas na promociju romana „Plava tišina“

Izvor:  Pravda/Marija Gojković