Pravda

Princip je rođen u julu 1894. godine u okolini Grahova. NJegovo zdravlje od najranijeg detinjstva bilo je narušeno i bolovao je od tuberkuloze. U Sarajevu je pohađao Trgovačku školu, a potom i gimnaziju iz koje je izbačen pošto je otkriveno da je član jedne antiaustrijske organizacije. Zbog atentata na Franca Ferdinanda pred sud je 12. oktobra 1914. godine izvedeno 25 mladih ljudi. Od šest atentatora pet je bilo mlađih od 21 godine, što ih je, prema tadašnjem zakonu, činilo maloletnim. Osuđeni su 29. oktobra na dugogodišnje zatvorske kazne i smrt vešanjem. Gavrilo, koji je bio maloletan, osuđen je na 20 godina zatvora. U zatvoru u tvrđavi Terezijan, u današnjoj Češkoj, odsečene ruke, mučen poodmaklom tuberkulozom, umro je 28. aprila 1918. godine. Gavrilo Princip je umro sedam meseci i tri dana pre nego što je mogao da vidi kako se njegov san ostvario – kako se 1. decembra 1918. godine stvorila zemlja za koju je i uzeo i žrtvovao život: Jugoslavija. Na zidu ćelije u Terezinu Princip je napisao: „Naše će sjene lutati po Beču, hodati po dvoru, plašiti gospodu…“. Borac za slobodu Državne vlasti Kraljevine SHS prenele su 1921. godine tela 25 osuđenih u Sarajevo, gde su sahranjeni u zajedničku grobnicu, kapelu vidovdanskih heroja. Most u Sarajevu, nedaleko od mesta atentata, dobio je 1918. godine spomen- ploču i naziv po Gavrilu Principu. Vlasti Federacije BiH, koje ovaj čin ne smatraju istorijskim, promenile su naziv mosta u Latinska ćuprija, a ploču uklonile. Rodna kuća Gavrila Principa, zapaljena je u Drugom svetskom ratu, a obnovljena 1964. godine kao muzej koji je čuvao uspomenu na junaka sa Tromeđe, sve do rata 1992-95. godine, kada je ponovo zapaljena. Godišnjica smrti Gavrila Principa trebalo bi da nas podseti da je sloboda vrhovna i jedina nezamenljiva vrednost. Erik Hobsbaum, verovatno najznačajniji istoričar prošlog veka, napisao je u knjizi „Skraćena istorija 20. veka, od Prvog svetskog rata do hladnog rata“ da je to vreme „proteklo u znaku Gavrila Principa. Na Principovom primeru istorija se pokazala kao sila koja svoje ostvarenje pronalazi tamo gde je savremenici ne prepoznaju, a i ne traže. Gavrilo Princip, baš kao ni narod kome pripada, nije izazvao Prvi svetski rat, baš kao što ni uspomena na Principa, baš kao što ni narod kome Princip pripada, nisu izazvali ratove u SFRJ ili bombardovanje NATO-a. Hitler i Đukanović na istom zadatku Ubijeni nadvojvoda Franc Ferdinand, poznat po svojoj izrazito antisrpskoj i antijužnoslovenskoj politici, odgajivač ruža i strastveni lovac, a po mišljenju njegovog oca, cara Franje Josifa, „sasvim nesposoban i bez ikakvih državničkih vrednosti“, nije bio ni izbliza toliko važan da bi se zbog njega svet našao u ratu. Atentat nije bio ni povod ni uzrok rata, a još manje je bio nešto nečuveno, nešto strašno i sasvim nerazumljivo. U to vreme Evropa je navikla na atentate. Sav kontinent je već nekoliko decenija buktao od nemira, strepnje i čežnje za uskraćenom i skoro doživljenom promenom. U Evropi tog vremena, Evropi koja zna da hoće da sruši sebe samu, da izmeni svoju sliku, patetično okamenjenu carstvima i feudalnim odnosima koji su postali prepreka i teret nekom drugom svetu, atentat je bio prirodno, skoro pa i legitimno sredstvo borbe. Reviziju istorije prvo su počeli nemački vojnici koji su 1941. godine uklonili spomen-ploču Gavrilu Principu i poneli je na dar Adolfu Hitleru. Spomen ploču ponovo su 1992. godine uklonile vlasti u Sarajevu. Nažalost, reviziji istorije i stavovima Hitlera i Alije Izetbegovića pridružila se i zvanična Crna Gora u liku premijera Mila Đukanovića, koji je Gavrila Principa svrstao u „teroriste“.

Pročitajte još:Ovo je vehabija koji je uz povike alahu ekber srpskog policajca! (FOTO)Komandant NATO preuzeo odgovornost za napad na karaulu

Izvor: in4s.net