Pravda

Strah od oživljavanja SSSR-a u obliku Evroazijske ekonomske unije pokazao se neosnovanim, kao i rizik obnavljanja Trećeg rajha na teritoriji EU. Objektivno, Amerikanci ne moraju da obuzdavaju Rusiju jer njenim makroekonomskim stanjem manipulišu vašingtonske međunarodne organizacije, a finansijskim tržištem - prekookeanska oligarhija. Takođe, za SAD nemaju smisla ni antiruske sankcije - naša zemlja nije primalac već donor zapadnog finansijskog sistema, u korist kojeg godišnje s ruskog tržište ode oko 150 milijardi dolara. Zašto su onda Sjedinjene Države ipak pokrenule protiv Rusije hibridni rat, uprkos tome što eksploatacija ruske privrede donosi prekookeanskom kapitalu ogromne prihode, i kada su generali ruskog biznisa dobrovoljno prešli pod američku komandu, krijući svoju ušteđevinu u of-šor kompanijama pod anglosaksonskom jurisdikcijom? Nije stvar u obuzdavanju Rusije. U igri je nešto mnogo veće. U pitanju je borba za globalno liderstvo u kojoj američku hegemoniju podriva rastući uticaj Kine. U ovoj bici Amerika gubi, što provocira njenu vladajuću elitu na agresiju. Objekat te agresivnosti postaje Rusija, koja se prema evropskoj geopolitičkoj tradiciji smatra za posednika mitološkog Hartlenda, čija kontrola, po mišljenju anglo-germanskih geopolitičara, obezbeđuje kontrolu nad svetom. Svet, međutim, ne ostaje nepromenjen. Ako je pre dve stotine godina Ruska imperija zaista politički dominirala svetom i "u Evropi bez dozvole ruskog cara nije smela opaliti ni jedna puška", onda je danas globalna ekonomija pod kontrolom zapadnih multinacionalnih kompanija, čija se ekspanzija podržava neograničenom emisijom svetskih valuta. Monopol na emisiju svetskog novca je osnova moći zapadne finansijske oligarhije, čije interese opslužuje vojno-politička mašina Sjedinjenih Država i njihovih NATO saveznika. Nakon kraha Sovjetskog Saveza i raspada, sa njim povezanog, svetskog socijalističkog sistema - ta mogućnost je postala globalna, a liderstvo SAD se činilo večnim. Međutim, u svakom ekonomskom sistemu postoje granice razvoja, koje su definisane zakonima reprodukcije njegovih tehnoloških i institucionalnih struktura. Do juče liderske zemlje suočavaju se sa nepremostivim teškoćama u održavanju prethodne stope privrednog rasta. Preterana akumulacija kapitala u zastarelim industrijsko-tehnološkim kompleksima dovodi ekonomiju do depresije, a postojeći sistem institucija otežava formiranje novih proizvodnih lanaca. Ovi proizvodni lanci zajedno sa novim institucijama organizacije proizvodnje sebi nalaze put ka drugim zemljama, koje postaju lideri ekonomskog razvoja. Bivši lideri nastoje da održe svoju dominaciju na svetskom tržištu kroz jačanje kontrole nad svojom geo-ekonomskom periferijom, primenjujući metode vojno-političke prinude. Po pravilu, ovo podrazumeva velike vojne sukobe u kojima bivši lider gubi resurse bez postizanja željenog efekta. Nalazeći se u tom trenutku na uzlaznom talasu, potencijalni novi lider pokušava da zauzme posmatračku poziciju, da bi sačuvao svoje proizvodne snage i privukao umove, kapital i blaga koja beže iz ratujućih država. Povećavajući svoje kapacitete, novi lider izlazi na svetsku pozornicu kada su zaraćeni protivnici dovoljno oslabljeni, da bi prisvojio plodove pobede. Pokušaji Vašingtona da organizuje državne udare u Brazilu, Venecueli i Boliviji, rezultirali su izvlačenjem Južne Amerike ispod hegemonije SAD. Brazil, koji je već uključen u koaliciju BRIKS-a, ima sve razloge da traži preferencijalni trgovinski režim i razvoj saradnje sa zemljama ŠOS (Šangajska organizacija za saradnju). To stvara mogućnosti za formiranje najveće svetske ekonomske zajednice zemalja EAES, ŠOS, MERKOSUR, kojoj će se verovatno pridružiti ASEAN. Dodatni stimulans za ovako široku integraciju, koja zahvata više od polovine stanovništva, industrijskih i prirodnih potencijala planete, daje opsesivna težnja SAD za formiranjem tihookeanske i transatlantske zone preferencijalne trgovine i saradnje bez učešća zemalja BRIKS-a. SAD prave istu grešku, kao i prethodni svetski lider - Velika Britanija, koja je u vreme Velike depresije pokušavala da zaštiti od američke robe svoju kolonijalnu imperiju protekcionističkim merama. Međutim, rezultat Drugog svetskog rata, koji je izazvan od strane britanskih geopolitičara radi blokiranja razvoja Nemačke, povećanja dominacije u Evropi i uspostavljanja kontrole nad teritorijom SSSR-a, bio je suprotan: Velika Britanija je izgubila imperiju zajedno sa raspadom celog sistema evropskog kolonijalizma, koji je ograničavao svetski ekonomski razvoj. Danas je takva kočnica svetskom ekonomskom razvoju postala američka finansijska imperija, koja usmerava sve resurse planete u servisiranje rastuće dužničke piramide SAD. Obim njihovog javnog duga došao je do eksponencijalnog rasta, a vrednost svih američkih dugova već višestruko prevazilazi američki BDP, što ukazuje na predstojeći kolaps američkog, a sa njim i celog zapadnog finansijskog sistema. Da bi izbegla kolaps i zadržala globalno liderstvo, američka finansijska oligarhija želi da započne svetski rat. On će im otpisati dugove, omogućiti zadržavanje kontrole nad periferijom, uništiti ili bar ograničiti konkurenciju. Ovim se objašnjava američka agresija u Severnoj Africi, na Bliskom i Srednjem istoku u cilju jačanja kontrole nad ovim naftonosnim regionom i istovremeno nad Evropom. Ali, pravac glavnog udara, zbog svog ključnog značaja u očima američkih geopolitičara, usmeren je ka Rusiji. Ne iz razloga njenog osnaženja i ne kao kazna za ujedinjenje sa Krimom, već zbog tradicionalnog zapadnog geopolitičkog mišljenja, usredsređenog na borbu da se održi svetska hegemonija. Po pravilima zapadnih geopolitičara, rat sa Rusijom opet počinje bitkom za Ukrajinu.

Pročitajte još:Arkan na Manjači sa zarobljenim Muslimanima: Imate preko 100 poginulih, mašala, mašala (VIDEO)Ratna reportaža: Vi­de­ći ku­da su dvo­ji­ca Sr­ba ute­kli, mu­dža­he­di­ni su kre­nu­li mi­sle­ći da ni­je mi­ni­ra­no

Izvor: fakti.org