SRAMNA PROŠLOST: Katolička crkva je čuvala ovu morbidnu tajnu stotinama godina (FOTO, VIDEO)
Zanimljivosti
Lovac na relikvije Pol Koudounaris, kojeg u šali nazivaju Indijana Bouns (kosti), uspeo je da fotografiše veliki broj kostura na nekim od najtajnijih religijskih mesta. On je sada otkrio kolekciju kostura starih više od 400 godina koji su pronađeni u crkvama širom Evrope, a koji su posebni po tome što su optočeni draguljima, zlatom i srebrom.
Najveće tajne katoličke crkve (foto: Jutjub)
U 16. veku je na hiljade kostura iskopano iz rimskih katakombi i premešteno u gradove širom Nemačke, Austrije i Švajcarske po nalogu Vatikana. Oni su poslati u katoličke crkve kako bi zamenili relikvije koje su uništene tokom Reformacije. Za ove skelete su prvo mislili da su ostaci prvih hrišćanskih mučenika, a morbidne relikvije koje su dobile naziv Sveci iz katakombi, postale su svetilišta koja podsećaju na duševno blago zagrobnog života. One su takođe postale simbol nove snage katoličke crkve u protestantskim područjima. Svaki od skeleta je ukrašen velikom količinom zlata, srebra i dragulja od strane vernika, pre nego što su svoje večno počivalište pronašli u crkvama. Neki od ovih kostura ukrašavani su čak pet godina. Oni su proglašeni svecima, iako niko od njih nije bio kvalifikovan zbog strogih pravila katoličke crkve. Međutim, u 19. veku je većina njih postala morbidan podsetnik na sramnu prošlost, pa su mnogima skinute sve počasti koje su im prethodno dodeljene. U novoj knjizi Pola Koudounarisa “Heavenly Bodies: Cult Treasures and Spectacular Saints” priča i fotografije o ovim skeletima prvi put će se pojavliti u štampanom izdanju. – Nakon što su posmrtni ostaci pronađeni u rimskim katakombama, vlasti Vatikana su potpisali sertifikate u kojima su ih identifikovali kao svece, spakovali kosti i poslali ih dalje. Skelete su zatim oblačile uglavnom časne sestre i ukrašavale ih nakitom, zlatom i srebrom. Morali su da ih održavaju oni koji su se zavetovali crkvi – pošto se smatralo da su sveci, niko drugi nije mogao da se brine o njima – piše Kaudaunaris.