Velike hrišćanske svetinje ipak nisu ostape u pridvornoj crkvi u Gatčinu već su se čuvale u crkvi Zimskog dvorca ruskih careva u Petrogradu. Poslije izgradnje sabornog hrama Svetog Apostola Pavla u Gatčinu koji je 29. jula 1852. godine osveštao mitropolit Nikonor svetinje su ponovno prenete u Gatčino. One su po naređenju cara Nikolaja I Romanova u Pavlovskom Soboru ostale 40 dana radi poklonjenja naroda svetinjama, a zatim su vraćene u crkvu Zimskog dvorca. Ovo je postao običaj koji se održavao sve do propasti carske Rusije. U vreme strašnih dana oktobarske revolucije svetinje su se u početku nalazile u crkvi Zimskog dvorca ali su ubrzo prenesene u Gatčino gde su radi sigurnosti ostale sve do nedelje 13. oktobra 1920. godine. Tada ih je nastojatelj sabornog hrama Svetog Apostola Pavla protojerej Jovan Bogojavljenski u prisustvu grofa Ignjateva i još jednog visokog oficira Bele Armije uzeo sa sobom i odnio u Estoniju. Kada su svetinje prenijete u esgonski grad Talin doneta je odluka da iste budu predate jedinoj zakonitoj vlasnici, staroj udovici, carici Mariji Fjodorovnoj, supruzi pretposljednjeg ruskog cara Aleksandra III i majci posljednjeg ruskog cara Svetog Novomučenika Nikolaja II. Ona je jedna od retkih iz dinastije Romanova koju boljševici nijesu ubili tokom revolucije i neposredno posle nje. Tri hrišćanske svetinje predate su staroj carici Mariji Fjodorovnoj 1920. godine u njenom rodnom gradu Kopenhagenu. Ona ih je pohranila u ruskoj crkvi Svetog Apeksandra Nevskog u glavnom gradu Danske.
Posle smrti carice Marije Fjodorovne, koja se upokojilo 13. oktobra 1928. godine, tri velike svetinje su još neko vreme prebivale u Kopenhagenu ali je ikona Majke Božije Filerimske ubrzo preneta u ruski saborni hram u Berlin. U znak blogodarnosti srpskom narodu koji je u njedra svoje države s ljubavlju primio hiljade ruskih izbeglica, poklonjene su tokom 1932. godine blagovernom kralju Jugoslavije Aleksandru Karađorđeviću sve tri svetinje. Desnu ruku Svetoga Jovana Krstitelja i dio Časnog Krsto kralju Aleksandru poklonio je Mitropolit Ruske Zagranične Crkve Gospodin Antonije Hrapovicki, a ikonu Filerimske Bogorodice poklonio mu je Episkop Berlinski Tihon. Posle pada Beograda aprila meseca 1941. godine kralj Petar II Karađorđević je sve tri velike svetinje, koje su se do tada čuvale u Belom Dvoru na Dedinju, preneo u manastir Ostrog. Po savetu Patrijarha srpskog Gavrila Dožića kralj Petar je svetinje sa delom svoga blaga poklonio Srpskoj crkvi i ostavio u Ostroškoj svetinji. Posle drugog svetskog rata i pobede komunista koji su i posle završetka rata nastavili sa gonjenjem Crkve, tri velike svetinje su i dalje tajno čuvane u Ostrogu i nijesu iznošene na svetlost dana. U jednoj policijskoj raciji 18. septembra 1952. godine kojom prilikom je na pravdi Boga uhapšen i nostojatelj ostroškog manastira arhimandrit Leontije Mitrović, pronađene su i od crkve brutalno otete tri velike svetinje i mnogobrojne druge relikvije zajedno sa delom blaga kralja Petra II Karađorđevića. One su prenete u Podgoricu gde su se nalazile u sefovima MUP-a Crne Gore. Svetinje su posle izvesnog vremena predate Verskoj Komisiji SR Crne Gore. Dvadesetog januara 1978. godine desna ruka Svetoga Jovana i deo Časnog Krsta vraćeni su Mitropoliji crnogorsko-primorskoj tj. riznici Cetinjskog manastira, a čudotvorna ikona Bogorodice Filerimske predata je od strane Verske Komisije Narodnom muzeju Crne Gore na Cetinju na čuvanje gde se i danas nalazi. Od momenta oduzimanja svetinja Crkvi 1952. godine pa do danas sa ikone Bogorodice Filerimske ukradena su od za sada nepoznatih lica dva vrlo vredna draga kamena, rubin manjih dimenzija u oreolu Bogorodice i safir velikih dimenzija u centru Bogorodičine ogrlice. I pored nedvosmislenih usmenih i pisanih obećanja republičkih vlasti da će ikona biti vraćena Crkvi i posle dodele sredstava od strane Vlade Crne Gore Cetinjskom Manastiru za adaptaciju kapele u kojoj su sve tri svetinje trebalo da budu pohranjene, ikona Bogorodice Filerimske nedavno je na zaprepašćenje svih u Mitropoliji Crnogorsko-primorskoj izložena u tzv, Plavoj Kapeli u Narodnom muzeju Crne Gore. Izvor: IN4S
