Piše: Aleksandar Bovdunov Diplomirao je na Koledžu Komande i Generalštaba oružanih snaga Sjedinjenih država i specijalizovao je međunarodne odnose. Piters je tokom službovanja, poslovno ili privatno, posetio više od pedeset zemalja, uključujući Rusiju, Ukrajinu, Gruziju, Osetiju, Abhaziju, Jermeniju, Azerbejdžan, Uzbekistan, Kazahstan, Litvaniju, Letoniju, Estoniju, Hrvatsku, Srbiju, Bugarsku, Poljsku, Češku, Pakistan, Burmu, Maos, Tajland, Meksiko i Andske visoravni. Posle specijalizacije u Sovjetskom savezu, službovao je deset godina u Nemačkoj tokom Hladnog rata, kao oficir vojne obaveštajne službe Sjedinjenih država. Penzionisan je 1998. godine. Piters je poznat kao ekspert u oblastima nacionalne i međunarodne bezbednosti, ali i kao pisac – piše o vojnim temama i po pravilu piše distopijske romane; i u svojim istraživačkim radovima predstavlja svoje projekcije bliske budućnosti. Najinteresantnije od svega je poklapanje mišljenja ovog vojnog stručnjaka i Aleksandra Dugina o hegemoniji Sjedinjenih država kao o “Haord” hegemoniji (Chaos+Order). Štaviše, nedavni događaji u arapskom svetu su u neposrednoj vezi sa ovim pojmovima, a i Pitersovo mišljenje o politici Sjedinjenih država, i u regionu i u svetu, je u skladu sa njima. NJegov članak “Neprestani sukob”, u kome se najjasnije može videti Pitersov pristup analizi moderne geopolitike, objavljen je 1997. godine u vojnom magazinu "Options". Situaciju nakon Hladnog rata, Piters opisuje kao rastuću nestabilnost. U svetu se započinje sve više i više konflikta; ne očekuje se kraj istorije. Štaviše, pored procesa globalizacije i razvoja, događa se i proces globalne tribalizacije. U članku “Povratak plemêna”, objavljenom u časopisu Weekly Standard, on pokazuje da, dok globalizacija stvara novu globalnu aristokratiju, milijarde ljudi pronalaze svoje mesto u novom trendu, tribalizaciji, koji je antiteza globalizaciji i na koji ukazuju etnički i religiozni svetonazori. Tu je i multimilionska klasa “vojnika” - teroristi, gerile, članovi dobrovoljačkih ili tajnih grupa, plaćenici koji deluju izvan organizovanih vojski nacionalih sistema država, koje predvode Sjedinjene države. Svet postaje opasniji i nestabilniji. Ishod globalizacije će biti polarizacija sveta, pojačavanje razlika između manjine koja dobija i većine koja gubi. U drugoj kategoriji su ne samo države “siromašnog Juga”, nego i značajan deo stanovništva “bogatog Severa”, gde razlike u prihodima i blagostanju između bogatih i siromašnih stalno rastu. U članku Kultura budućeg sukoba, Piters objašnjava da će buduće ratove i sukobe određivati (ne)sposobnosti nacionalnih vlada da postanu efikasni sistemi distribucije i kontrole resursa. Čitave kulture će igrati svoje uloge u ovom takmičenju. Posledica je klasni rat, isprepletan sukobima između kultura - takvih razmera, da Marks ne bi mogao ni da zamisli. Ti sukobi će biti sastavni deo ovog veka, odrediće smer i stil sukoba u XXI veku, kao što je sukob ideologija to bio u XX veku. Dalja kompjuterizacija društva će imati i negativne posledice, pored pozitivnih. Po prvi put, ideja se može raširiti brže nego bilo koja opasna i smrtna epidemija; zagađivanjem uma, rađa se nova vrsta epidemije. U kontekstu stalno rastućeg protoka informacija, pristup komunikacijama i brzina tih procesa u nekim društvima, kao što su Rusija, Srbija, Crna Afrika i Bliski istok, pokazali su da tamo nema potrebne prilagodljivosti i mogućnosti da se različite vrste informacija šire i ona će, neizbežno, biti poražena. Piters je u Neprekidnom sukobu primetio da se mesto države u globalnoj hijerarhiji određuje na osnovu toga šta određena kultura radi sa informacijom, ili, preciznije, kako se određena kultura prilagođava postmodernoj situaciji i informatičkom društvu, čiji je ”glavni zadatak da upravlja informacijama.” Društva, koja su u strahu i zato ne mogu da kontrolišu slobodan protok informacija, neće biti konkurentna. Oni mogu posedovati zapadne tehnologije za gledanje, ali scenariji se pišu na Zapadu, tamo se produciraju i tamo stižu honorari. Tako, u stvari, tokom tekućeg procesa globalizacije, suprotno liberalnoj mitologiji, promoviše se nadmoć nekih kultura, a haos i degradacija drugih. Piters demokratiju iskreno naziva “pametnim, liberalnim oblikom imperijalizma”. Otpor Sjedinjenim državama će biti žestok.
“LJudi u bilo kom regionu ili državi, koji ne budu razumeli novi svet, koji ne budu mogli da zarađuju od njegove neizvesnosti ili koji se ne mogu prilagoditi njegovim kretanjima, postaće nasilni neprijatelji njihovih neodgovarajućih vlada, bogatih suseda, a pre svega neprijatelji Sjedinjenih država. Ulazimo u novi američki vek, tokom koga ćemo postati bogatiji, kulturološki opasniji i sve moćniji. Pokrenućemo mržnju bez presedana.”Prema ovom američkom strategu, jedna od određujućih stvari budućih sukoba biće sukob između onih koji su u posedu informacija i njihovih žrtava. Glavno oružje je masovna kultura Sjedinjenih država, njeni brendovi, a sledi ih vojna intervencija, ako je potrebno.
“Savremena kultura u Sjedinjenim državama je najjača u istoriji i najdestruktivnija prema kulturama konkurencije. Dok su neke kulture, kao na Dalekom istoku, u stanju da se odupru prilagodljivom ponašanju, većina njih nije. Naš genije, naše tajno oružje je američka kultura koju elite preziru: naša kultura je prva izvorna narodna kultura. Naglašava lagani komfor i udobnost i stvara zadovoljstvo za mase. Mi smo Marksov san i njegova noćna mora.”Šou programi, serije, filmovi, koje intelektualna elita uglavnom prezire – ekstremno nasilje i eksplicitni seks – su najpopularnije američko oružje, nema veze da li je kupljeno ili pokradeno, replicira se svuda. Tako se uspostavljaju kulturološki horizonti ljudske vrste, a američka hegemonija i ideologija napreduju. U Pitersovom svetu neprekidnog sukoba i informatičke nadmoći Sjedinjenih država, glavna stvar je ne uspostavljati red, već nasilno ugušiti konkurenciju; dugoročna globalna strategija pravi lokalne i taktičke proračune. Prema Pitersovom mišljenju, nećemo imati posla sa konvencionalnim ratovima, realpolitikom, već sa sukobima koji utiču na kolektivne emocije, lokalne interese i sistemski kolaps. "Neće biti mira. U svakom trenutku, tokom naših života, na čitavoj planeti, uvek će postojati neki sukobi koji menjaju oblike. U naslovima medija će preovlađivati vesti o nasilnim sukobima, ali će kulturološke i ekonomske borbe biti stabilnije i mnogo više odluka će zavisiti od njih. Oružane snage Sjedinjenih država će imati de facto ulogu da obezbede siguran svet za našu ekonomiju i kulture otvorene za naše napade. Da bismo ove ciljeve postigli, moraćemo mnogo da ubijamo.” U radu iz 2008. godine, “Nikada ne napuštaj borbu”, Ralf Piters piše da će novi ratovi odvesti Sjedinjene države u rat iscrpljivanja, a “ratovi iscrpljivanja” su neprekidni ratovi do totalnog uništenja neprijatelja. On veruje da je za dobijanje postmodernog rata neophodno odbaciti maksimu “ako nešto polomiš, pripada tebi”, a i odbaciti odgovornost za ono što se događa u ratnim zonama. U tom opštem haosu, Piters insistira, Sjedinjene države ne bi trebalo da budu ograničene samo na lokalno delovanje zarad čuvanja superiornog položaja. Sjedinjene države imaju misiju i ta misija demokratizacije ne bi trebalo da bude skrajnuta, čak i ako neki autoritarni režim pokazuje posvećenost i lojalnost Sjedinjenim državama. Sjedinjene države moraju da nastave sa demokratijom, mada globalno umrežavanje svih informacija nije posebno demokratski način mišljenja, posebno imajući u vidu posledice po druge države. Tu je još jedna ideja na osnovu koje bi se iznova crtale granice u svetu. Piters je autor čuvene fraze “Veći Bliski istok”, predstavljene je u njegovom članku: “Krvave granice: kako bi izgledao bolji Bliski istok”, koji je objavljen u Žurnalu Oružanih snaga Sjedinjenih država”, sa komentarima Ralfa Pitersa. Od svih svetskih lidera, neprijatelja Sjedinjenih država, mnogo vremena je potrošeno na izučavanje Putina i Rusije. U članku “Zašto treba da se plašimo Putina”, Piters naziva Putina najefikasnijim nacionalnim vođom iz tradicije agresivnog ruskog nacionalizma i treba ga eliminisati zato što je obnovio imperijalnu moć Rusije. Sumirajući Pitersove teorijske odredbe o budućnosti sukoba u svetu, o demokratizaciji, potrebi za uklanjanjem vođa sa imperijalističkim stavom, koji su za preispitivanje granica, o ugrožavanju nacionalnog suvereniteta, može se iskoristiti njegova uzrečica - to je sve prilično zlokobno. Sve ovo se može razumeti i kao mentalni teorijski konstrukt koga je smislio ekstravagantni američki vojni mislilac i pisac; ali, analize svega onoga što čini Obama, kao i ranije Bušova administracija, pokazuju sličnu sliku sveta. Pitersovi izražajni tekstovi su ključni u donošenju odluka sadašnjeg rukovodstva Sjedinjenih država, ali su napisane suvoparnim diplomatskim jezikom. Ralf Piters je ispravno predvideo postmodernistički model okrenut ka stvaranju haosa. Zato je prilično čudno što on danas kritikuje Obamu – jer Obama upravo ostvaruje Pitersove ideje. Izvor: Katehon
