Ako je neko uveren u neminovnost poraza Islamske države, onda su to kurdske Pešmerge, koje se protiv najozloglašenije terorističke organizacije sveta bore još od 2014. godine.
"DŽihadizam postoji decenijama, a Islamska država biće poražena kao i svi ostali džihadisti", rekao je visoko pozicioniran kurdski obaveštajac.
Ipak, u redovima Islamske države ratuje određeni broj Kurda, uprkos masakrima koje su sunitski ekstremisti izvršili nad "najvećim narodom bez države". Šta je to što natera Kurde da se priključe Islamskoj državi?
DŽihadističke grupe su kroz čitavu istoriju imale problema da svom cilju privuku Kurde, čija je borba pre svega definisana sekularno-nacionalističkom borbom protiv arapskih režima. Međutim i među Kurdima su postojale islamističke grupe, kao što je Islamski pokret Kurdistana (IMK) osnovan 1987. godine od strane disidenata režima Sadama Huseina.
IMK i druge kurdske islamističke grupe najčešće su bile bazirane na istoku, odnosno u iračkom Kurdistanu i provinciji Halabdža. Tokom 90ih, IMK je dobijao novčana sredsva i naoružanje od čitavog niza Sadamovih neprijateljima, među kojima je možda najveći bio Iran.
Godine 1994. godine izbio je četvorogodišnji građanski rat između IMK-a i sekularnih kurdskih pokreta, koji se završio priklanjanjem IMK-a Kurdskoj regionalnoj vladi (KRG). Taj potez je razbesneo radikalne kurdske islamiste koji su napravili prvu salafističko-džihadističku grupu u zemlji - DŽund al Islam, kasnije preimenovano u Ansar al Islam.
Ansar al Islam se vrlo brzo povezala sa Al Kaidom u borbi za konsolidovanje džihadističkih grupa u Iraku. Od invazije na Irak 2003. godine, Ansar al Islam postao je jedna od brojnih džihadističkih grupa u ratu protiv "Zapada".
Upravo tu leže koreni "kurdske" Islamske države.
Za kurdske vlasti, ova organizacija je samo još jedno vaskrsenje iste grupe koja je pokazala neverovatnu sposobnost da se reorganizuje i iznova zaživi u regionu. Zbog toga, kurdske bezbednosno-informativne strukture su veoma dobro obučene i pripremljene za borbu protiv takvih grupa.
Prema procenama kurdskih vlasti, za Islamsku državu trenutno ratuje oko 450 kurdskih boraca.
"Da vam objasnim. Pripadnik Islamske države priđe vozaču kamiona u Siriji i Iraku, čiji život zavisi od toga da li će uspeti da proveze robu krot oblast pod kontrolom Islamske država. Suočen sa izborom da postane glasnik ili dostavljač Islamske države, ili da mu poubijaju porodicu, naravno da će izabrati prvu opciju", rekao je kurdski obaveštajac za američki magazin Forin Afers.
Narovno, uz ljude koji su primorani, postoje i oni koji su prethodno pripadali islamističkim grupovima i mladi koji su regrutovani putem društvenih mreža.
Neki se pridružuju i zbog toga što dominantno šiitsku vladu u Bagdadu smatraju anti-sunitksom i sektaškom. Ipak, ovaj razlog nije toliko čest jer raskol između sunita i šiita nije toliko važan među Kurdima, koliko u ostatku zemlje.
Prisustvo Kurda u redovima Islamske države svedoči o složenosti problema Bliskog istoka. Ne postoji jedinstven razlog ili teorija koja objašnjava kako dolazi do radikalizacije. Svaki individualni put je jedinstven i na njega utiču kako lični, tako i spoljašnji faktori.
Zato umesto pitanja zašto ljudi postaju teroristi, možda treba reći, a zašti ne? Ako bolje razumemo kako se neko opire pozivu na nasilje, možda ćemo više saznati i o samom fenomenu Islamske države.
S obzirom na blizinu Kurdistana i teritorije pod kontrolom Islamske države i činjenicu da su Kurdi suniti, veoma mali broj njih ratuje u redovima terorista. Za razliku od svojih arapskih komšija, Kurdi su se pokazali otpornijim na džihadizam.
Jedno od objašnjenja za taj fenomen može biti činjenica njihova vekovna borba za preživljavanje i nezavisnost, koja je dovela do jačanja kulture i identiteta čiji je osnov navionalizam, a ne religija.
Izvor: newsweek.rs
