Pravda

Danas smo svedoci toga da je politika sve manje borba za uverenja, i da je ona prerasla u borbu za privilegije. Motivacija pojedinaca za učlanjenje u neku političku partiju u mnogobrojnim slučajevima nisu opšti odnosno viši interesi sa ideološkom osnovom, već nasuprot lični interesi. Posebno aktuelnosti na političkoj sceni Srbije inspirišu pojedince da doživljavaju političke organizacije kao efikasne biroe za zapošljavanje i najlakšim načinom za ostvarivanje sopstvenih potreba. Pokazalo se da za uspeh u politici nisu potrebne kvalifikacije kao što su obrazovanje, umeće, odgovornost i dr. već beskrupuloznost, površnost i koristoljubivost.   U današnje vreme su retke stranke u Srbiji koje mogu da se pohvale privrženosti sopstvenim idejama i programu, i politički lideri koji su prepoznatljivi po principijelnosti. Jedan od pozitivnih primera u tom smislu bio je Vojislav Koštunica, bivši predsednik Demokratske stranke Srbije. Može se reći da je on političku karijeru posvetio ostvarivanju svojih ideja i da njegova motivacija nije bio materijalni interes ili privilegije, već nacionalna svest i ideologija. Nažalost, čini se da sopstvenim primerom nije motivisao bliske saradnike, koji su nakon njegovog povlačenja iz politike odnosno odlaska iz DSS, iskazali potrebu da po svaku cenu budu deo vlasti, iako se to direktno suprotstavljalo interesima stranke. Najbolji primer takvog paradoksa je učešće DSS u beogradskoj vlasti sa SNS, kada je zamenik gradonačelnika iz redova DSS- Andreja Mladenović hvalio projekat „Beograd na vodi“ dok se istovremeno stranka kojoj je pripadao oštro protivila tom projektu. Mladenović je sa grupom istomišljenika nakon toga isključen iz stranke, da bi se ubrzo pridružio vladajućoj partiji koja ima proklamovane potpuno drugačije političke ciljeve. Jasno je konačno da politički principi nisu bili sporni, jer nisu ni imali važnu ulogu u ovom slučaju.   Da je u Koštuničinoj stranci preovladao trgovačko-komercijalni duh, svedoče i primeri sa Voždovca i Vračara. DSS je izašla na lokalne izbore na Voždovcu i Vračaru u koaliciji sa Dverima. Nakon prelaska cenzusa na zajedničkoj listi, rukovodstvo opštinskog odbora DSS na Voždovcu je formiralo samostalnu odborničku grupu od tri odbornika i preimenovalo je u grupu građana „Za naš Voždovac“ kako bi se bez odobrenja stranke uključili u vlast sa SNS. Na Vračaru je jedan odbornik DSS uz podršku beogradskog odbora, učestvovao u preuzimanju vlasti i formiranju većine sa SNS, koja ne odražava volju građana. Time je potpuno obesmišljeno isključivanja iz stranke dela beogradskog odbora DSS pre izbora, zbog učešća u vlasti sa SNS, odnosno svelo se na međusobno rivalstvo u borbi za radna mesta i mandate.  Čuveni Slobodan Jovanović je ambicije pojedinih političkih aktivista vrlo jasno definisao: „Politička ambicija jednog poluintelektualca zapravo i nije politička. Ona se sastoji samo u tome, da se čovek kroz politiku obogati i da na visokim položajima progospoduje. On ne zna ni za kakve više i opštije ciljeve. Tek kad poluintelektualac izbije na vrhunac političkog uspeha, vidi se kako je on moralno zakržljao“(deo teksta iz knjige“Jedan prilog za proučavanje srpskog nacionalnog karaktera” S. Jovanović).  Opoziciona stranka ne može istovremeno da bude najveći kritičar vlasti i da dogovora učešće u vlasti sa strankom koju kritikuje. Druga dilema je da li neprirodno učešće u vlasti zbog dva radna mesta u opštini ili jednog upravnog odbora u nekom preduzeću, donosi više koristi za pojedince ili štete za organizaciju? Politika mora da se vrati iz oportunističkih i trgovačkih u političke okvire. Zbog toga je neophodno da se izmeni sistem glasanja odnosno izborni zakoni, kako bi se sprečilo korumpiranje izborne volje građana i  zloupotreba mandata. U suprotnom, politička scena Srbije će ostati ograničena prostom računicom vlasnika mandata, gde nema nikakvog mesta za ideologiju. Izvor: Pravda