Piše: Miroslav Lazanski Naime, tadašnji vojni izaslanik Velike Britanije u Beogradu na jednom koktelu uveravao me je da je hrvatska strana inscenirala bombardovanje zarad propagandno-psihološkog efekta. Britanski pukovnik je tvrdio da se na osnovu fotografija objavljenih u hrvatskim medijima može zaključiti da su oštećenja nastala od eksplozije podmetnute iznutra. Budući da je on bio inženjerac, teško je bilo ne poverovati mu, posebno zbog toga što London nije imao nikakvog razloga da tada bude na jugoslovenskoj, odnosno srpskoj strani istine.
Godine su prolazile, niko ni u Hrvatskoj, još manje u Srbiji, nije se bavio slučajem bombardovanja Banskih dvora u Zagrebu. Istina, pre nekih šest godina jedan me je kolega, bivši dopisnik iz Zagreba, uveravao da je tog 7. oktobra 1991. sedeo u „Gradskoj kavani” na Trgu bana Jelačića i da je video dva aviona na nebu iznad Gornjeg grada, kao i da je video tragove lansiranih raketa i oblak eksplozije iznad gađanog objekta. Nije bilo razloga da sumnjam u ono što je on video, profesionalac je sa dugogodišnjim iskustvom, još i Srbin, nema razloga da me laže. Uostalom, i na „Jutjubu” je bio nekakav TV snimak koji je potvrđivao viđenje mog kolege dopisnika. Kada me je pre četiri godine voditelj TV Vršac upitao za slučaj bombardovanja Banskih dvora, iskreno sam mu priznao da sam godinama verovao da to nije bila akcija RV i PVO SFRJ, ali uz naknadna saznanja morao sam da kažem da se to zaista i dogodilo.
I eto, posle punih 26 godina intenzivne istrage, Hrvatska tek sada podiže optužnicu protiv petorice oficira JNA zbog bombardovanja Banskih dvora, pokušaja ubistva predsednika Hrvatske Franje Tuđmana, predsednika Predsedništva SFRJ Stipe Mesića i premijera SFR Jugoslavije Ante Markovića, kao i ubistva jednog civila. U Zagrebu će verovatno reći da nisu znali imena pilota i svih onih koji su organizovali i naredili tu akciju i da im je zbog toga trebalo 26 godina istrage.
Da ne zaboravimo, u jugoslovenskom RV i PVO u jesen 1991. godine letelo je još uvek dosta pilota Hrvata. Dezertirali su, koliko znam, od viših činova u RV i PVO pre 7. oktobra 1991. samo pukovnici Ivan Maček, inače prvi dezerter u RV i PVO SFRJ, i Imra Agotić. Posle 7. oktobra 1991. godine, u proleće 1992, kada se kompletan 117. lovački puk RV i PVO iz Bihaća premestio na aerodrom Ponikve – na njega su došli i piloti Hrvati. Ubrzo su njih dvojica, piloti Selak i Ivandić, na avionima „mig-21” dezertirali u Hrvatsku i odmah stupili u redove hrvatske avijacije. Prvo su, naravno, morali da kažu sve što znaju, da prođu mali i intenzivni kurs „priseti se, priseti”, jer dovezeni „migovi” nisu bili i dovoljna ulaznica za novu državu. Kako su bombardovanje Banskih dvora izveli upravo piloti 117. lovačkog puka, koji su bili raspoređeni na aerodromima Bihać i Udbina, to su Selak i Ivandić još 1992. godine hrvatskim organima dali sve detalje te akcije. Jer, nemoguće je bilo tu akciju sakriti od pripadnika 117. lovačkog puka, piloti međusobno razmenjuju iskustva iz borbenih akcija.
Dakle, tog 7. oktobra 1991. s vojnog aerodroma Udbina, koji je odmah pored vojnog aerodroma Željava, odnosno Bihać, poletela su dva aviona G-4. Prethodno je pripadnik KOS-a, odnosno Kontraobaveštajne službe JNA, „ugrađen” u kabinet Franje Tuđmana, javio tačno vreme sastanka Tuđmana, Mesića i Ante Markovića u Banskim dvorovima na Gornjem gradu u Zagrebu. Da će do tog sastanka doći, nije bilo tajna, jer ga je najavila i hrvatska televizija. Dva aviona G-4 poletela su sa Udbine, jer svako poletanja aviona sa aerodroma Željava osmatrano je iz obližnjih hrvatskih i muslimanskih sela i na hrvatskoj televiziji bi odmah išao telop da su poleteli „migovi” iz Bihaća. Dva aviona G-4 prišli su Zagrebu sa severnog pravca, iz smera Sljemena, i na visini od nekih 2.000 metara jedan je G-4 bacio dve bombe američke proizvodnje Mk-82, dok je drugi lansirao osam nevođenih raketa tipa „munja”. Bombe su pogodile zgradu i prostorije odakle su Mesić, Tuđman i Marković izašli dva minuta ranije. Rakete „munja” pogodile su Sofijin put na Tuškancu, iza Banskih dvora, i ubile jednog civila. Sve te detalje Hrvatska ima najkasnije od proleća 1992. Zašto tek sada optužnice, više je nego jasno, Hag i Praljak...
U vreme bombardovanja Banskih dvora, hrvatske tada paravojne snage vode rat protiv JNA, napadnuta je kasarna JNA u Vukovaru, Bjelovaru, Koprivnici, Varaždinu... Oficiri JNA koji su se predali u kasarni u Bjelovaru mučki su streljani, na objekte RV i PVO se juriša, a Stipe Mesić i dalje glumi predsednika Predsedništva SFRJ, Ante Marković saveznog premijera.
Pokušaj ubistva predsednika Hrvatske? Hrvatska je dala vazdušni prostor snagama NATO-a da gađaju civilne ciljeve u Srbiji 1999. Po međunarodnom pravu, zemlja koja daje svoj vazdušni prostor za izvođenje napada na drugu zemlju učesnik je u ratu. Naša tužba za to? Ne, Srbija stalno glumi majku Terezu...
Šta Lazanski kaže o svetskoj trci u naoružanju pročitajte OVDE.
Izvor: Politika
