Rusija je u poslednjih nekoliko godina uticala na krupne promene u međunarodnim odnosima. 20. vek je pokazao da ko vlada Bliskim istokom, obično ima i veliki uticaj u velikim odlukama na mađunarodnom planu. Rat u Siriji je skoro okončan – strateški cilj je gotovo ispunjen – Sirijska arapska vojska je sa Rusijom i regionalnim saveznicima, Iranom i Hezbolahom uspela da sačuva Siriju i njen državni suverenitet. Kakva će biti uloga Rusije u očuvanju Sirije u narednim godinama? Jer, nerealno je očekivati da će svi problemi sa džihadistima i ostalim plaćenicima Zapada tek tako prestati.
Situacija u Siriji je razotkrila glavno izvorište terorizma — a to su Sjedinjene države. One su postale rasadnik virusa terorizma, a svoje geopolitičke ciljeve širom sveta sprovode stvaranjem i podrškom terorističkim mrežama. Tačnije, podmeću druge ljude da rešavaju njihove probleme i to čine na tuđ račun i stvarajući probleme drugima. U Siriji je sve ovo razotkriveno - otvaranje koridora za evakuaciju terorista, pružanje američkih obaveštajnih podataka, sklanjanje terorista u američke baze, njihovo obučavanje od strane američkih instruktora i, čak planiranje ofanzivnih operacija Daeša u američkim štabovima. Istovremeno, sve američke aktivnosti se izvode u suprotnosti sa bilo kojim zakonima, kako sirijskih - američko prisustvo na teritoriji Sirije je nezakonito, niko ih nije pozvao, tako i međunarodnog prava — Sjedinjene države postupaju zaobilazeći odluke Saveta bezbednosti UN, u principu ignorišući Ujedinjene nacije, kad god se njihove odluke ne poklapaju sa američkim interesima.
Ali, najvažnije, što su Rusija i njeni saveznici postigli u Siriji je da se razveje mit o nepobedivosti Sjedinjenih država. Taj mit je nastao u martu 1999. godine, kada je NATO sproveo nelegalno bombardovanje Jugoslavije, izdajući i kršeći međunarodno pravo. Od tog trenutka, igrajući bez pravila, Sjedinjene države su gradile mit o sopstvenoj nepobedivosti, neprekidno uništavajući suverene države, jednu za drugom - Jugoslavija, Avganistan, Irak, Libija ... Ali u Siriji, spotičući se o ozbiljan otpor, američka mašinerija za desuverenizaciju se raspala i postala gomila otpada.
Postalo je jasno da su Sjedinjene države nepobedive samo kada im se niko ne suprotstavlja, kada bombarduju mirne gradove i ubijaju nenaoružane ljude, sa velike udaljenosti. Ali, čim je američko-teroristička koalicija Sjedinjenih država i Daeša (i ranije Sjedinjene države i Al Kaida) naišla na otpor, od te velesile nisu ostali ni tragovi. A ako se vratimo malo unazad i setimo se Koreje, Vijetnama, pogledamo situaciju u "Zelenoj zoni", u Kabulu ili Bagdadu, gde vojnici Sjedinjenih država i dalje umiru svakodnevno, postaje jasno da Amerikanci, uprkos astronomskom vojnom budžetu, jednostavno ne umeju da ratuju.
Da će se situacija u Siriji ponovo pogoršati i da će teroristi ponovo izvoditi napade bilo gde, bilo da je to Sirija, Irak, Libija ili Evropa - u to više niko ne sumnja. Iza svega ovoga su Sjedinjene države, čije su sve ranije vojne kampanje i dejstva propali, a oni sramotno bežali sa svih bojišta na kojima su sâmi morali da se bore, a veliki deo najprljavijih radnji su prepuštali njihovim saveznicima-teroristima iz islamističkih mreža Daeš i DŽebhat-al-Nusra, drugim mrežama manje.
Sjedinjene države danas i jesu najveće izvorište terorizma, krvi i haosa širom čitavog sveta, najveći su neprijatelj čovečanstva i moguće je zajednički im se suprotstaviti, na svim nivoima, na svim tačkama na planeti. Zatim je potrebno u potpunosti stabilizovati situaciju u Siriji, Libiji, Iraku, Avganistanu, na Bližnjem i Srednjem istoku sa neophodnim ciljem da se ukine i prisustvo Sjedinjenih država na tim teritorijama. Jer, gdegod su Sjedinjene države prisutne u bilo kakvom obliku - postoji opasnost i nestabilnost. 
Da li se delovanja Rusije u Siriji mogu smatrati i delom ruske strategije za stvaranje multipolarnog sveta?
S obzirom da je Rusija u Siriji zaustavila sprovođenje američkog plana "Veliki Bliski istok", sirijska vojna kampanja Rusije nije ništa drugo do pravi korak ka multipolarnosti i borba protiv širenja američke globalizacije. Ovde treba napomenuti da je suština plana "Velikog Srednjeg istoka" uništavanje stabilnih režima Bliskog istoka i Severne Afrike, takozanog "Evroazijskog Balkana", prebacivanje svih bogatstava na Zapad i prebacivanje Libije u okvir zapadnog sveta. Sve ovo se čini kako bi se tradicionalna društva u ovom regionu "pomešala", postala pokretnija, podeljenija a, kao rezultat toga, kasnije, podložnija zapadnoj liberalnoj demokratiji, koju Sjedinjene države i njeni saveznici svuda nameću. Kada su stabilne, ove države su tradicionalna društva i imaju imunitet koji ih štiti od virusa liberalizma. Pokretljivost Bliskog istoka i Magreba, uništavanje i komešanje, destabilizacija i izazivanje kretanja naroda, širokih masa, izbeglica — to je suština američke strategije. Štaviše, ovaj plan se sprovodi rukama terorističkih mreža koje su stvorili američki stratezi, koji rade u okviru tehnologije Stivena Mana, koja se obično naziva "upravljanje haosom" — date su početna i završna tačka, a svi međuprocesi se događaju stohijski i haotično. Sve ovo je tehnologija za napredak ka unipolarnosti, što je proces koji je Rusija zaustavila u Siriji, gde se ova američka mašinerija razbila.
Postoji nekoliko inicijativa, na osnovu kojih vidimo velike promene na međunarodnom planu: Evroazijska unija, Šangajska organizacija za saradnju, BRIKS, projekat Jedan pojas-jedan put. Rusija je aktivna u svim ovim organizacijama – da li su ove inicijative dovele do toga da Rusija u poslednjnih nekoliko godina širi krug saveznika, prijatelja? Na primer, Turska i Katar se u potpunosti ili polako okreću Rusiji ili ovim inicijativama, u kojima Rusija ima važnu ulogu.
Glavni cilj ruske spoljne politike je izgradnja modela pravednijeg multipolarnog sveta, u kojem će nekoliko civilizacijskih polova, zasnovanih na konsenzusu i poštovanju međunarodnog prava, usmeravati sudbinu čovečanstva. Čini se da je ta inicijativa jednostavna i razumljiva i da je deli većina zdravomislećih rukovodstava država. Ali, ipak, kolikogod je bilo teško stići do ovog cilja u uslovima žestokog protivljenja Sjedinjenih država i njihovih saveznika, koji nisu spremni da prihvate da je "unipolarni trenutak", kako ga je Karl Krauthamer definisao, prošao. Amerika se, suprotno svakoj logici i zdravom razumu, odupire prelasku na stabilniji i sigurniji model sveta. Stoga je neophodno stvarati nadnacionalne integracione strukture, paralelne onim američkim, ali bez učešća Sjedinjenih država, kao što su ŠOS, BRIKS i drugi integracioni blokovi u kojima Rusija učestvuje. U njima se svaka država može spasiti od Sjedinjenih država i njihovog opsesivnog starateljstva. Pritom, Amerikanci deluju toliko grubo i izdajnički, da se čak i bivši saveznici užasavaju i od njih odlaze. Izgledalo je da je Katar bio njihov lojalni saveznik, a Turska član NATO pakta - ali čak su i oni bili užasnuti beslovesnošću sa kojom su se Sjedinjene države umešale u njihove unutrašnje poslove, gledajući na njih ne kao na saveznike, već kao na pokorne vazale. Ovaj kolonijalni pristup se uopšte nije promenio od vremena anglosaksonske vladavine svetom, ali je postao gluplji, grublji i besramniji. U Turskoj je, uz saučesništvo Sjedinjenih država, pokušan državni udar i, da nije bilo Rusije i njenih emisara, danas, ne da ne bi bilo Erdogana, već ne bi bilo ni Turske kao nezavisne države. Zbog toga i prirodna želja ovih država da pobegnu od Sjedinjenih država, NATO pakta i od svega što je povezano sa njima; da pristupe drugim vrstama integracije, u okviru kojih se poštuje državni suverenitet i uspostavlja partnerstvo i saradnja na pravnim osnovama uz uvažavanje i poštovanje. 
Da li mislite da postoji plodno tle za razvoj evroazijske ideje u Srbiji?
Srbija je, kao i mnoge druge države, lovina američke demokratije; s tim, da je Srbija bila prva žrtva američke prevarantske agresije. Sada, američka bombardovanja iše nikog ne sablažnjavaju, ali je u martu 1999. godine to bio šok za čitav svet. Amerika je otkrila svoj podli smeh i skinula svoju gumenu masku sa večnim osmehom. Jednostavno, Srbija je bila zastrašena i ponižavana, rasturena i bačena na kolena. Danas, jedino oni koji su sišli s uma u Srbiji ili su svesni ološ i izdajnici,mogu se boriti za približavanje sa Zapadom. Svakom normalnom čoveku je jasno da Srbiji nije ponuđeno ništa osim okupacije, eksploatacije i potpune predaje Zapadu. Otuda i prirodna želja svake zdrave političke snage u Srbiji da traži druga rešenja i da ih traži, ne na Zapadu, nego u Rusiji — i, to je razumljivo. Rusija je jedina evropska sila koja ne pokušava da rasturi Srbiju, ne eksploatiše je, već podržava i pomaže razvoj, poboljšavanje situacije, i, na kraju krajeva podržava i oslobađanje od okupacije. Rusija ne nudi evropski izbor vrste roba, već evroazijski izbor slobodnog suverenog partnerstva, koje garantuje bezbednost i razvoj. A, sve što dolazi iz Amerike i sa Zapada, jednostavno treba odbaciti na mentalnom nivou i sve to treba posmatrati sa suprotnim predznakom — kao kulturno nasilje američke masovne kulture, kao latinizaciju i bilo koju vesternizaciju. Neophodno je držati se svog korena, okrenuti se Rusiji i Evroazijskom bloku, jer je jedino tako moguće preživeti i opstati. Prvi deo razgovora sa Korovinom možete čitati OVDE. Izvor: Pravda
