Piše: Predrag Ćeranić
Psiop operacije, ali i crne operacije koje izvode obavještajne službe, u funkciji su slamanja protivnika. Naravno, njima prethodi pravljenje infrastrukture u vidu mreže nevladinih organizacija i kupovine uticaja u medijima. Bosnu i Hercegovinu u tom smislu moramo posmatrati u kontekstu regionalnih prilika, i to ne samo onih na Balkanu, već i šire, u kontekstu zbivanja u regionu koji obuhvata sjever Afrike i Bliski istok. Nesporno je da su metodologiju hibridnog rata na označenom prostoru uvele zapadne sile, mada je mnogo preciznije reći da se radi o neokonima, pobornicima neoliberalne ekonomije koja ne trpi državne granice. Oni ne žele da o korišćenju resursa kojima njihove zemlje raspolažu pregovaraju sa stabilnim vladama, te stoga destabilizuju prilike u čitavom regionu, što smo mogli vidjeti na sjeveru Afrike i na Bliskom istoku. Oni – bankari i vlasnici velikih korporacija, prvenstveno onih u energetskom sektoru, koriste veliki uticaj koji imaju na svoje vlade, te im na raspolaganje stavljaju dijelove tajnih službi, specijalne jedinice, mada i korporacije razvijaju vlastite polu-vojne formacije i uopšte, imaju razvijen sektor korporativne bezbjednosti.
Znači, sve je počelo sa tzv. Arapskim proljećem, a nastavilo se u Siriji. Uslijedio je snažan i neočekivan ruski odgovor u vidu vojne intervencije što su podržali najprije Iran, ubrzo i Kina, a odskoro u ruskog saveznika ubrajamo Tursku, ali i Egipat u perspektivi. Balkan je trpio refleksije sukoba na Bliskom istoku. Britanci i SAD činili su sve da osujete izgradnju Južnog toka i balkanske rute kineskog Novog puta svile. Rusi i njihovi saveznici su nastojali da pariraju. Balkan je po ko zna koji put poprište okršaja velikih sila. U početku je računica bila jednostavna. S obzirom da na Balkanu većinom žive pravoslavni narodi i muslimani, bilo je logično da se Rusi oslanjaju na jedne, a Britanci i Amerikanci na druge. Kada su se Rusima pridružili Iran i Turska stvari su postale kompleksnije.
Plan neokona je haos. O posljedicama oni ne brinu. NJihov moto je: što gore – to bolje. Kao i u svakom hibridnom ratu važan cilj onog koji se vodi u BiH je kreiranje javnog mnjenja. U toj funkciji su mediji koji su pristali da budu anti-mediji, odnosno sredstvo za dezavuisanje javnosti i oblikovanje iskrivljene stvarnosti. Kako će se u budućnosti stvari odvijati u BiH, zavisi od političkih elita, ali i velikih sila koje budu pregovarale o BiH. Ako te sile u značajnijoj mjeri budu Rusija i Turska, možemo se nadati nacionalnom pomirenju i stabilizaciji prilika. Hibridni rat je sredstvo, metod. U njegovoj funkciji je i instrumentalizacija borbe protiv kriminala i korupcije, odnosno političkog obračuna sa nepodobnim političkim liderima. Protiv Mirka Šarovića, Dragana Čovića, Mladena Ivanića, vođeni su sudski postupci. Krivica nije dokazana ni u jednom slučaju, ali je Šarović morao odstupiti s mjesta člana Predsjedništva BiH, a Čović zamrznuti zu funkciju na određeni period. Politička, ali i šteta druge prirode, bila je nemjerljiva u svakom od navedenih postupaka. Danas se slični procesi vode protiv Milorada Dodika, predsjednika Srpske i Fahrudina Radončića, lidera stranke SBB, koji se oštro konfrontirao sa Izetbegovićem.
Bakir Izetbegović, uprkos pravnoj logici i logici zdravog razuma, uporno želi da BiH podnese zahtjev za reviziju tužbe protiv Srbije. Izetbegović je alatka hibridnog rata koji na Balkanu vode neokoni. On nema podršku ni u zvaničnom Vašingtonu ni u Ankari. Oni koji mu duvaju u jedra, kako bi preko njega prouzrokovali nove sukobe muslimana i hrišćana na Balkanu, iskreno žele samo haos. Izetbegović je svojim inaćenjem uspio da približi političke blokove u Srpskoj, potpuno je okrenuo protiv sebe i Hrvate, ni sve bošnjačke partije ne gledaju blagonaklono na politiku koju vodi. Uz njega su dijelovi SDA, vehabije i povratnici sa sirijskog ratišta. Izvor: Pravda
