Pravda

Piše: Miodrag Milikić Deklaracija je potpisana i regionalni stručnjaci iz oblasti lingvistike su došli do zaključka da se u Srbiji, Hrvatskoj, Bosni i Hercegovini i Crnoj Gori govori istim jezikom u različitim varijantama i da su sve varijante ravnopravne. Složiću se da je tako, ali sada brine ono oko čega potpisnici ne mogu da se dogovore, a to je sam naziv jezika. Naziv srpsko-hrvatski ili hrvatsko-srpski otpada, jer su posle Novosadskog književnog dogovora izmišljeni još bosanski i crnogorski jezik kao dva ''posebna'' standardna jezika. Na bečkoj katedri za slavistiku, mnogo vremena pre ove današnje Deklaracije, u službenu upotrebu je uveden nakaradan i politički korektan naziv BHS (bosansko-hrvatsko-srpski), sve po abecednom redu i zakonima političke korektnosti. Moramo napomenuti da tada još nije ''standardizovan'' crnogorski jezik, inače bismo dobili naziv BCHS. Tvrdnja da se na terenima štokavskog narečija govori jednim jezikom nije nikakva novost i tu nema potrebe za nekim većim dokazivanjem. Jedino niko od vodećih slavista i balkanista regiona ne spominje ko je od koga uzeo jezik. Postoje jasni dokumenti kada su ti ''zasebni'' jezici nastali, ali ko ga je prvi upotrebljavao? Tokom Vukove reforme jezika i pravopisa, odjednom se u bitku za jezik uključuju LJudevit Gaj i Ilirski pokret. Taj početak 19. veka je bio procvat panslavizma u Evropi, a južnoslovenski panslavizam su tada vodili hrvatski Ilirski pokret i katolički sveštenik Juraj Štrosmajer. Šta je sada u tome sporno? Sporan je jezik na kojem su Hrvati govorili do 19. veka. Kako već znamo, na teritoriji današnje Hrvatske se govori na tri narečja, a njihovi govornici se teško razumeju između sebe.  Koji jezik je izvorni hrvatski? Tačan odgovor je čakavski, jer kajkavski dijalekat istorijski pripada slovenačkom jeziku, a štokavski srpskom.  Širenjem uticaja katoličke crkve Štrosmajer i Ilirski pokret su prihvatanjem štokavskog narečja kao svojeg u hrvatski nacionalni korpus ubacili srpsko katoličko stanovništvo i preobratili Srbe u Hrvate. Takvim potezom nije izvršen jezički genocid nad Srbima, već i istrebljenje samog hrvatskog jezika. Što se tiče bosanskog i crnogorskog jezika, tu su komentari tek suvišni. Svoje ''jezike'' su proglasili za ''neaavisne i posebne'' na osnovu manjih dijalekatskih razlika unutar srpskog jezika. Dva najbolja primera u svetu, koja bi mogla da reŠe enigmu oko naziva jezika su engleski i nemački jezik. Engleski je nastao i samoj Engleskoj i anglo-saksonskim osvajanjem sveta je postao zvanični jezik mnogih današnjih samostalnih država, a naziv mu se ne menja. Isto je i sa nemačkim. Ne postoje raličiti nemački, austrijski, lihtenštajnski ili švajcarski, već jedinstveni nemački sa velikim brojem dijalekata. Na nemačkom govornom području se često ne razumeju govornici iz Brandenburga na severu i Austrije ili Bavarske na jugu, pa je nemački i dalje jedinstven jezik, kao što se, naprimer, kod nas teško mogu sporazumeti ljudi iz Subotice i Pirota, ali oni i dalje pričaju srpski, a ne subotički ili pirotski. Stoga treba detaljno proučiti istoriju razvoja najvećeg jezika regiona, a kada bi postojala istorijska pravda, jezik bi se zvao srpski, što je jedini logičan uslov za naziv jezika. Izvor: Pravda