U nastavku se nalazi nekoliko odlomaka iz Velikićevog romana u pripremi:
“Po čitavom gradu trebalo bi staviti spomen obeležja na događaje u kojima su stradali nevini ljudi, nešto poput mesinganih kocki po trotoarima Beča, sa upisanim imenima Jevreja koji su sa tih adresa odvođeni u logore, u smrt. Jer, svaka nova vlast pokušava da prećuti tamnu stranu vlastite prošlosti tako što prema potrebi menja kontekst. A to je prvi korak do zaborava.”
“Zašto u ulici Admirala Geprata broj 14 ne stoji obaveštenje da je sa tog mesta Zvezdan Jovanović, pripadnik Jedinice za specijalne namene, 12.marta 2003.godine izvršio atentat na premijera Zorana Đinđića? Izvršilac, kao i nalogodavac, je država Srbija. Uklanjanje prvog demokratski izabranog premijera odgovaralo je mnogim stranama, kako u zemlji tako i u inostranstvu...”
Nema ni spomen table u ulici DŽordža Vašingtona 21, u dvorištu kuće gde je 1941. Bilo zborno mesto beogradskih Jevreja koje su Nemci oterali u smrt. Nema nikakvog obeležja ni na Starom Sajmištu, zbirnom logoru za jevrejsku decu, žene i starce...Za samo pet meseci u logoru je stradalo sedam hiljada Jevreja. U proleće 1942. godine dovršeno je uništavanje ovdašnjih Jevreja. Srbija je proglašena judenreien – očišćenom od Jevreja...”
“Ne zaboraviti ni mesta obračuna pripadnika podzemlja u vreme Miloševićevog režima, i kasnije, u vreme demokratske vlasti, sve do radikalske satrapije. Ispred stadiona fudbalskih klubova “Crvene Zvezde” i “Partizana” postaviti memorijalnu tablu sa imenima kriminalaca koji su sedeli i sede u upravama klubova.”
“Kada država ubija, takva ubistva po pravilu ostaju nerešena, a naručioci i izvršioci nikada ne budu kažnjeni. Takav slučaj je i afera Topčider koja ostaje upamćena po bestidnim lažima istražnog sudije Vojnog suda u Beogradu i njegovih nalogodavaca u vrhu vlasti povodom ubistva dva vojnika, Dragana Jakovljevića i Dražena Milovanovića, koji su poginuli 5.oktobra 2004. godine. Na sve moguće načine je vojna služba bezbednosti podmetala lažne tragove i ometala nezavisne istrage...”
Šest decenija nakon završetka Drugog svetskog rata u Srbiji se krenulo sa lociranjem i skeniranjem laserskom tehnologijom lokacija gde su vršena najveća pogubljenja. Na tim 'pasjim grobljima' nalaze se posmrtni ostaci i onih koji su radili u državnoj administraciji. Tadašnje komunističke vlasti dale su javni oglas da se svi zaposleni u državnoj službi vrate na posao. Prijavilo se tri stotine osoba u Beogradu u tim prvim danima, i skoro svi su pobijeni.
Kome ispostaviti račun? Na koju adresu? Mrtvi uzidani u toponime Beograda. Vatrogasci i poštari, noćni čuvari i zanatlije, učitelji, putari... Koja je to ruka ispisivala liste za odstrel? Koja pamet, koja savest je određivala ko će da živi, a ko će pred streljački stroj?”
Izvor: Moderna vremena
