Marković smatra da je Crna Gora označavajući Matiju Bećkovića kao opasnost, a Čedu Antića kao teroristu, 'nadhrvatila Hrvate' i prevazišla komičan gest Hrvatske kada je pre nekoliko godina na listu nepoželjnih posetilaca stavila kantautora Boba Dilana.
''Ima nečeg šaljivog u strahu Montenegrina za svoju državnost. Nikad čudniji zaverenici nisu optuženi za ugrožavanje države'', kaže Marković za Tanjug i podseća da je Crna Gora optužila grupu penzionera za državni udar tokom izbora.
Marković zabranu ulaska srpskim intelektualcima u Crnu Goru tumači kao još jedan prilog ''crnogorskoj komičnoj srbofobiji'' i ocenjuje da crnogorsko rukovodstvo očigledno ne veruje u svoju ozbiljnu državnost budući da, kako kaže, književne večeri doživljavaju kao opasnost po državu.
Na pitanje kako tumači to što se u Crnoj Gori zabranjuje obeležavanje Podgoričke skupštine kojom je doneta odluka o ujedinjenju sa Srbijom 1918. godine, te na podsećanje da je Đukanovićeva DPS najavila rezoluciju koja bi poništila tu odluku, Marković je naveo da je slično već urađeno 12. jula 1941. godine.
Tada su, podseća, saradnici italijanskih fašista na Cetinju ukinuli odluke Podgoričke skupštine.
''Zato godinama predlažem da Dan državnosti Crne Gore bude 12. jul kada je odbačeno ujedinjenje. Ustanak 13. jula bio je reakcija rodoljuba i komunista protiv ukidanja odluke o ujedinjenju'', navodi istoričar.
Marković navodi i da svako ima pravo da interpretira istoriju kako želi, ali da sve treba nazvati pravim imenom.
Prema njegovim rečima, ono što danas rade Crnogorci, u prošlosti su radili samo saradnici okupatora.
''Dinastija Petrović nikada ne bi poricala svoje srpstvo. Jedini pravi politički preci današnjih crnogorskih independista su Sekula Drljević i Marković Štedimlija koji su sarađivali sa ustašama'', kaže Marković.
On ne spori pravo Crne Gore da gradi svoju državnost i da je nacionalni identitet legitimna stvar, ali smatra da bi u tom kontekstu uzor Crnoj Gori mogla da bude Austrija.
''Austrijanci koji su bili najvatreniji Nemci, poput Hitlera, sada su na neki način poseban narod. To mogu da budu i Crnogorci, ali razlika je u tome što Austrijanci ne grade svoju državu na mržnji prema Nemačkoj'', naglašava Marković.
Dodaje da nema ničeg korektnog u odnosu Crne Gore prema Srbiji, te da se na osnovu spoljnopolitičkih odluka Crne Gore, kao što su učešće u proslavi Oluje ili ulazak u KFOR, zaključuje da su Podgorici danas bliži Zagreb ili Priština.
''Milo Đukanović je jednom rekao da nisu proglasili nezavisnost da bi Crna Gora bila provincija Beograda. Ali, izgleda da oni više vole da budu provincija Tirane, Prištine ili Zagreba'', primećuje istoričar.
Upitan kako objašnjava to što se sto godina nakon stvaranja Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, Srbija doživljava kao osvajač, a ne kao ujedinitelj, Marković ističe da većina država na prostoru bivše Jugoslavije danas ne bi postojale da na njihovu teritoriju, kaže, nije zgazio srpski vojnik.
Ujedinjenje sa Srbijom je, kaže istoričar, za Makedoniju, Sloveniju i Hrvatsku bio jedini put opstanka.
''Slovenačke granice su tamo dokle je nekada stigla srpska vojska, Slovence je spasao ulazak u Jugoslaviju. Najveći deo Hrvatske pripadao bi drugim državama da nije bilo prisajedinjenja sa Srbijom'', objašnjava Marković.
Napominje da, iako je Crna Gora postojala kao država pre 1918. godine, nije joj pripadao veći deo primorja koji je u današnjim granicama.
''Da se desio drugačiji rasplet 1918. godine, Kotor i Budva bi bili deo Hrvatske'', napominje Marković.
Težnja da se Srbija danas, sto godina nakon stvaranja Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, prikaže kao osvajač, a ne kao ujedinitelj, Markovića podseća na ''bunt mlađeg brata''.
''Kada se jedna država otcepljuje od druge, a nisu sasvim jasni razlozi, kao što je slučaj sa Crnom Gorom ili Hrvatskom, onda mora da opravda zašto se vodi antisrpska politika. Onda govore, pogotovo Hrvati, kako takvu politiku vode jer su ih tlačili Srbi poput poznatog Srbina, Josipa Broza Tita'', ironičan je Marković.
Ko je još povukao priznanje Kosova, saznajte OVDE.
Izvor: Tanjug
