Pravda

Piše: DŽevad Galijašević Rat u BiH je međutim bio geopolitički projektovan, usmjeravan i održavan i svaki naredni na ovom prostoru biće na isti način izazvan i podržan. Zato se pojave koje otkrivaju matricu obavještajnog djelovanja u procesu izazivanja kriza ne smiju potcijenjivati i tumačiti kao isključivo „srljanje“ posvađanih naroda i njihovih političkih i vjerskih elita. Puno je to ozbiljnije. Kao prividni miljenik zapada, Bosna i Hercegovina se ipak, jasno otkriva kao nefunkcionalna, siromašna zemlja koja nije uređena i koja predstavlja najveću bezbjednosnu prjetnju i sebi i cijeloj Evropi. Uloga zapadnih obavještajnih službi u kreiranju ove nestabilnosti ali i regionalnih sukoba kako bi se riješio njihov konkretan politički problem i realizovao za njih, konkretan i poznat cilj, prilično je potcjenjena. Krajem prošle godine, a posebno ovih dana, obavještajni pritisci, medijska kampanja i mnoge mjere iz arsenala subverzivne djelatnosti i specijalnog rata su, sa zapadne strane (prije svega iz Velike Britanije i Sjedinjenih Američkih Država), primjenjene i usmjerene prema najstabilnijem djelu BiH, tačnije jedinom stabilnom i funkcionalnom državno-pravnom subjektu, Republici Srpskoj. Ubacivanje Britanaca „koji se prave Englezi“, njihovih specijalnih jedinica, diplomatije i tajnih službi te medija, ide paralelno uz američka nastojanja da nad Republikom Srpskom izvrše generalnu probu i ponove ono što su već radili tokom augusta i septembra 1995. a nad Srbijom 1999. godine, i organizuju tzv. vojne vježbe, praktično simulaciju napada na Banjaluku avijacijom, oklopnim sredstvima i vjerovatno „Isilovom pješadijom“. Iako ove zapadne zemlje kao simboli imperijalne bahatosti demonizuju cjelu Republiku Srpsku a posebno predsjednika Milorada Dodika, očigledno je da isto žele cijeloj Srbiji i njenom rukovodstvu ali, u ovoj fazi, dok iza svakog grma traže Ruse i njihov uticaj, oni stupaju u obračun sa onim državnim subjektom koji neskriveno i javno izgovara racionalno pitanje:  „Gospodo sa zapada, zar vas nije sram i stid baš nimalo“? Zapadna netrpeljivost, koja se graniči sa mržnjom, manifestuje se kroz kontrolu medija, podršku radikalnim islamističkim grupama, uz paralelne retoričke akrobacije o „prijateljstvu“, dobrim namjerama prema Srbima te Nato paktu kao nacionalnom interesu i euro-atlantskim integracijama koje vodi stabilnosti i miru. Čak i nekad velika Minhenska konferencija o bezbjednosti u organizaciji njemačkog diplomate i obavještajca Volfganga Išingera, smanjila se na neku malu mjeru, skupu ali beznačajnu parlaonicu u kojoj se glasno izražava zabrinutost nad svijetom koji bi mogao ući u novi „hladni rat“, što je najveći cinizam i beskrupuloznost. Ono što sve ljude, narode i države mora zabrinuti nije hladni rat kao forma latentnog sukoba i prikrivenih akcija nego stvarni oružani sukob u kome zapadne zemlje i njihovi balkanski poltroni i banana republike u istom stroju vide Rusiju, Srbiju i Republiku Srpsku – šta više, sve Ruse i sve Srbe, ma gdje na planeti bili. Uostalom, Zapad je davno pokrenuo hladni rat i pretvorio ga u ogroman broj stvarnih ratova, još onog trenutka kada je srušena svjetska ravnoteža moći, kada je raspušten Varšavski pakt, podijeljen Sovjetski Savez i u Evropi protjeran komunizam. Dok je Rusija šutila i bila slaba zapad je intenzivno poduzimao akcije na njenom slabljenju, urušavanju i okruživanju. Kako je rastao otpor ovoj politici i kako je Rusija pokazivala odlučnost da ne popusti pod ucjenama i pritiscima, to je konglomerat prljavih diplomatskih, ekonomskih, obaviještajnih i vojnih akcija zapada prema Rusiji postajao sve brutalniji. Paralelno sa tim rastao je i značaj srpskog naroda i njegovih država, i rasli su pritisci na njih. Uz salve uvreda i laži na račun Republike Srpske i prividnu slatkorječivost prema Srbiji ipak su jasno vidljivi ciljevi i jasno iznijeti zahtjevi: 1.Priznati „Kosovo“ da bi se išlo ka Evropskoj uniji
2.Oslabiti ili čak ugasiti Republiku Srpsku unitarizacijom i islamizacijom BiH
3.Tako razbijene i slabe, Srbija i Republika Srpska moraju krenuti prema NATO i smanjiti svoje veze sa Rusijom Najznačajnije karakteristike ovih tajnih i javnih specijalnih operacija su: nepoštovanje etičkih, moralnih i pravnih normi na kojima se zasniva međunarodni poredak; urušavanje tradicionalnih vrijednosti „države žrtve“; manipulisanje javnim mnjenjem i zloupotreba sredstava javnog informisanja. U kasnijoj fazi slijedi fizičko uklanjanje nepodobnih protivnika, organizovanje i finansiranje terorističkih kolektiviteta i izvođenje terorističkih akata kad god se procijeni da je vrijeme za izazivanje krize ili njihovo intenziviranje, do stepena koji otvara vrata za primjenu spoljne intervencije. Sasvim je opravdana bojazan da je cilj operacije izazivanje oružane pobune u nekoj fazi, posebno s obzirom na stvoreni oslonac u zemlji – u vidu kontakata i uspostavljene saradnje sa njim ili uz njegovo dodatno konstituisanje i jačanje. A tu su i uspostavljeni kontakti sa paravojnim vehabijskim, pobunjeničkim ili terorističkim elementima, raznim „Askerima“ ili navodnim Air Soft klubovima uz vidljivu i potpunu institucionalnu paralizu zajedničkih insticija u Sarajeve te obavještajno, propagandno, finansijsko, vojno prisustvo uz obavještajne timove, timove vojnih ili policijskih specijalnih snaga, snage emigracije itd. „Čaršijske“ veze sa obavještajnim službama zapada koje datiraju iz perioda prije proteklog građanskog rata, čvrsto su izgrađene za vrijeme rata (prvo sa engleskom i francuskom obaveštajnom službom, potom njemačkim „BND“ i na kraju sa američkom CIA). Svoju eskalaciju su doživjele tokom vazdušnih udara NATO pakta na Republiku Srpsku, a zatim na Republiku Srpsku Krajinu, a kulminaciju napadom na SRJ, razaranjem te države, puteva, mostova i druge strateške infrastrukture, industrijskih pogona i cijelih fabrika, telekomunikacija, elektroenergetskog sistema… Akcije se nisu desile same od sebe: mnogo aktera je djelovalo u tom pravcu i na planu realizacije ove agresije na srpski etnički prostor. Bošnjačke rukovodeće strukture su u stranim obaveštajnim službama tražile i našle oslonac za realizaciju svojih planova, a obaveštajne službe u njima agenturu spremnu da bespogovorno izvršava naloge. Mnogi pokvarenjak i ekstremista iz Sarajeva (i preko Sarajeva) je prošao specijalne logore i obuke (u Hrvatskoj, Pakistanu, Saudijskoj Arabiji, Jordanu, Albaniji, Turskoj, Iranu, NJemačkoj…), u kojima su započeli grupisanje i selekcija od strane obavještajnih službi. Istovremeno, finansijski i logistički su podržane aktivnosti na razvoju Izetbegovićeve tajne službe AID i njene specijalne paravojne jedinice „ŠEVE“ zadužene za politička ubistva, likvidacije nepodobnih i kreiranje zločinačkih terorističkih akcija u vlastitoj zoni odgovornosti i prostoru pod vlastitom kontrolom sa jasnim planom lažnih optužbi i kompromitovanja neprijatelja, po cjenu velikih žrtava i vlastitih sunarodnjaka. Ali to nepobitno partnerstvo bošnjačkih i zapadnih struktura danas je nefunkcionalno i pokazuje tendenciju zaoštravanja odnosa. Uočljive su posebno vođene specijalne operacije i prema političkoj moći i strukturi Stranke demokratske akcije i samog Bakira Izetbegovića. Praktično, zapadni pogled prema korumpiranom i radikalnom lideru Bošnjaka danas zaklanja savez Rusije i Turske, Putina i Erdogana, pa uz vidljivo i stalno prisustvo Islamske Republike Iran i opasno ponašanje Saudijske Arabije ta računica dosadašnjeg partnerstva dobija sve više nepoznatih činilaca. Istina, zapad je uvijek bio prisutan i u unutar-bošnjačkim podjelama ali nikada toliko vidljivo niti agresivno kakav je bio prema Republici Srpskoj i Srbiji – tj. prema Srbima. Inače, SDA BiH osnovana je 26. maja 1990. godine na Osnivačkoj skupštini održanoj u sarajevskom hotelu „Holidej in“. Nakon dva mjeseca funkcionisanja otvoren je prvi politički sukob i prva pukotina u kadrovskoj strukturi SDA odlaskom iz stranke Adila Zulfikarpašića i Muhameda Filipovića. Pravi tektonski poremećaj u odlasku ljudstva SDA je pogodio 13. aprila 1996. godine, nakon što je iz nje istupio Haris Silajdžić, koji je osnovao „svoju“ Stranku za BiH. Veliki broj članova SDA tada je krenuo za Silajdžićem, među njima bili su Safet Oručević, Mustafa Pamuk, Zaim Backović, Beriz Belkić, Ekrem Ajanović, Safet Halilović te ratni gradonačelnik Brčkog Munib Jusufović, Omer Vatrić… Naredno cijepanje stranke bilo je 2008. godine. Tada se krajiški dio na čelu sa Nerminom Ogreševićem i Rifatom Hozanovićem odvojio i napravio A-SDA. Svih ovih godina iz SDA su, uglavnom ne svojom voljom, odlazili ljudi koji su bili njena personifikacija. To je uradio i veliki broj osnivača: Omer Behmen, DŽemaludin i Nedžad Latić, Fahrudin Radončić, Hilmo Neimarlija, Mustafa Spahić i mnogi drugi. Pod pritisikom i zbog činjenice da se nisu slagali sa potezima vrha, stranku napuštaju ili su „silom“ udaljeni i Muhamed Čengić, Hasan Čengić, Edhem Bičakčić, DŽemaludin Latić, Ejup Ganić, Bakir Alispahić, Ibrahim Hadžibajrić, Ramiz Dreković, Hazim Vikalo, Izudin Kapetanović, Mirsad Veladžić, Rijad Raščić, Rusmir Mahmutčehajić, Izudin Kešetović, DŽevad Mlaćo, Kemal Terzić, Nedžad Branković… godina dovela je bukvalno do raspada lokalne kadrovske strukture u Zenici, Bihaću, Goraždu, Visokom, Bugojnu, Živinicama… Iz stranke je istupilo šest načelnika i tri poslanika u Parlamentarnoj skupštini BiH, a među njima: Fuad Kasumović, Sadik Ahmetović, Senad Šepić i Salko Sokolović. U februaru 2018. godine politički udar na Tuzlanski kanton koji je SDA izvršila rušeći Mirsada Kukića doveo je do ekspresnog rušenja vlade Tuzlanskog kantona pod vođstvom Bege Gutića a kao vid stranačke odmazde, iste noći, je neko na Kukićevu diskoteku u Banovićima bacio bombu… Mora se priznati i da je odlazak osnivača ovog ekstremnog islamskog pokreta, koji se strankom samo nazivao, Alije Izetbegovića 2001. godine, nakon što su utvrđene veze Alijinih mudžahedina sa napadom na STC i Pentagon 9/11. imao veze sa američkim pritiskom. I u antiterorističkoj kampanji, pokrenutoj nakon terorističkih napada 11. septembra, u upotrebu ulazi pojam „bosanski model“ po kome su u toku rata humanitarni fondovi zloupotrijebljeni za finansiranje terorističkih ili vojnih aktivnosti. Prema tvrdnjama raznih američkih zvaničnika, Al Ka’ida je „bosanski model“ usavršila i primjenjivala na brojnim drugim žarištima nakon okončanja rata u BiH iako je taj „bosanski model“ bio inspirisan i organizovan uz pomoć Amerikanaca. Ustvari, istina je da kontrola i nadzor kao suština i smisao tajnih operacija pod kontrolom zapada nikada nisu prestajale u odnosu na Srbe ali i Bošnjake. Mirnodopska faza specijalnih (subverzivnih) operacija za cilj je imala očuvanje obavještajnog potencijala u novim ustavno-pravnim uslovima te korištenje tog aparata za održavanje kriznog stanja u BiH, kroz sinhronizovane političke akcije konstantnih sukoba Srba i Bošnjaka. U pozadini, zapadne zemlje su i dalje upravljale procesom izgradnje radikalno islamiziranih paravojnih formacija, obučenih i sposobnih da periodično izvode selektivne terorističke akcije i da budu sposobne prerasti, izazvati i kontrolisati pobunu širih razmjera protiv bezbjednosnih i odbrambenih stuktura u državi, a prije svega da vode ozbiljne ratne operacije protiv Republike Srpske – koja je stvarni objekat napada. Ova etapa podrazumijevala je primjenu i sistematizovanje mnogih tehnika koje su kao „rijetki slučajevi“ predstavljali borbeni identitet islamskih ratnika, mudžahedina. Izvršioci ove etape su pripadnici terorističko-pobunjeničkog subjekta, bivših mudžahedina, vehabija, aktivne islamske omladine… (posredne snage – terorističke organizacije u zemlji ili ubačene iz inostranstva). U ovoj fazi se uključuju i mediji, koji postaju saučesnici ili promoteri terorističkih akata, stavljajući sav svoj potencijal u službu glorifikacije „oslobodilačkih” ciljeva i (ne)djela, predstavljajući žrtvu agresorom i čineći radnje već viđene u prošlom ratu. U Bosni i Hercegovini glavni nosioci, projektanti i izvođači složenih subverzivnih operacija su, uglavnom, u britanskoj i američkoj ambasadi. NJihovo najvažnije prljavo političko oruđe ipak je bio diplomatski pigmej Valentin Incko, tzv. Visoki predstavnik u BiH. Posebnu zabrinutost izaziva saznanje iz dosadašnje prakse: da, kao po pravilu, tajne službe i pokreti na koje SAD imaju odlučujući uticaj i čije se aktivnosti uklapaju u američke strategijsko-političke projekcije dobijaju kvalifikaciju „oslobodilački”, dok u situacijama kada se radi o pokretima koji se ne uklapaju u američke političke projekcije, pogotovu ako su im suprotstavljeni, isti dobijaju kvalifikativ – teroristički. Situacija u BiH predstavlja primjer takvog pristupa, kroz koji se potvrđuje teza da je, kada je razumijevanje terorizma u pitanju, „problem u definiciji izvora problema”, posebno vidljiv u okviru institucija SAD, kad je rječ o „Nusra Frontu“ i koaliciji „HTS“ . U obavještajnoj strategiji izazivanja sukoba i problema, koje kreiraju, organizuju i podržavaju britanska i američka obavještajna zajednica na našem tlu, uočljive su sljedeće karakteristike: sve organizovanije djelovanje pojedinih segmenata i angažovanje sve više vanjskih nosilaca ugrožavanja bezbjednosti i uvećanje obima i sadržaja obavještajnih akcija, broj njihovih izvršilaca, operativaca. Postoji aktivna mreža nosilaca i jasno uočljiva rasprostranjenost u samoj BiH i cjelom regionu uz internacionalnost pripreme i izvedbe tj. da je sve više ugrožavajućih pojava iza kojih stoje MI6 i CIA te da se pripremaju u jednoj a realizuju u drugoj državi. Nosioci ugrožavanja su lica iz više zemalja, ili su iz jedne ali djeluju na tlu više država, što potvrđuju učestala hapšenja specijalaca i operativaca, posebno u Srbiji. Svakako je uočljiva brza prostorna pokretljivost identifikovanih nosilaca ugrožavanja, operativaca MI6 i CIA-e, kojima su dostupna savremena saobraćajna i telekomunikaciona sredstva uz veliku profitabilnost specijalnih operacija i ostvarivanje “moći”, “javnog uticaja” te enormnih prihoda. Tako se organizovani kriminal prislonio uz ove tajne službe i uključio u njihove operacije, stvarajući od njih tajni centar političkog uticaja i finansijske moći uz korištenje ucijena i širenje straha. Zabrinjavajući je i porast destruktivnosti, odnosno sve veće štetne posljedice po javni poredak, bezbjednost države, društva i međunarodnu bezbjednost te visok stepen agresivnosti i sve brutalnija realizacija ugrožavanja tj. porast primjene nasilnih sredstava u realizaciji pplaniranih ciljeva, kao u slučaju ubistva Olivera Ivanovića. Dodajte ovome „petu kolonu“ angažovanih službenika i bezbjednjaka, tipa Dragana Mektića, Mirka Šarovića ili Mladena Bosića, te organizacija po Banjaluci i Beogradu čije članstvo može stati u omanji špajz, poput CAES-a i Jelene Milić, uz već proslavljene antisrpske bojovnike poput Nataše Kandić i Sonje Biserko ili Nenada Čanka i Čede Jovanovića, i otkriva se jasnije i tek tada postaje vidljiv stepen ugroženosti našeg životnog prostora i naših međuetničkih odnosa. Hladni rat je nešto na što su se Srbi i Bošnjaci navikli, ali stvarni rat i sukob bili bi nova tragična stepenica sa koje zajedno padaju pred istorijom i pred budućnošću. Savez Rusija i Turska, te napori koje zvanični Beograd čini da pomiri Sarajevo i Banjaluku – Srbe i Bošnjake, uz turske ustupke i pokroviteljstva nad konkretnim projektima, predstavljaju kakvu-takvu strategijsku odrednicu za naše narode a izbjegavanje sukoba i rata, jedini politički put bez alternative. EU i NATO to nisu. Na kraju krajeva, NJemačka koja nema nikakav interes da na Balkanu bude sukoba, ipak će, kao i uvijek, slijediti američku politiku – neće podržati Rusiju u traganju za razumijevanjem i mirom između Srba i Bošnjaka. Želi li i Erdogan mir, ili je njegov nastup i „Danajski darovi“ koje obećava, tek samo cijena koju plaća da ostane u igri, prisutan na Balkanu, kako bi zaštitio interese turske države a ne sprečavao sukobe, i mirio narode – vrijeme će pokazati. A do tada, hladne glave, mudro i oprezno. Kako je ukrajinska vojska prekršila Ženevsku konvenciju, pogledajte OVDE. Izvor: RTRS