Pravda

Piše: DŽevad Galijašević U Bosni i Hercegovini i našem podijeljenom društvu, danas se vrlo uspješno može manipulisati svim mogućim pojmovima pa i pojmovima o univerzalnom "bosanskom duhu“ u svakom čovjeku bez obzira na nacionalnu pripadnost. Samim tim pokušava se manipulisati i čovjekom, koji pristaje da bude definisan takvim pojmom koji izmišlja i inputira nepostojeći, izmišljeni identitet. Pobuna ličnosti protiv takve ideologije predstavlja iskorak individuuma iz fikcije svrstanosti u stvarnu ličnu samosvjest koja predstavlja istorijsku, socijalnu i kulturnu kategoriju jasno prepoznatljivu u okviru definisanog nacionalnog subjektiviteta. Ta činjenica o nacionalnom stavu i interesu kao pojava na društvenoj sceni zemlje može se zamagljivati i omalovažavati ali se njeno postojanje više ne može osporiti. Jasna svijest o kolektivnom interesu – o savezništvu i neprijateljstvu, zaoštrava se ovih dana, pogotovo nakon brojnih vijesti koje dolaze iz Sirije, o kojima sarajevska politička čaršija upadljivo šuti dok mnoga neodgovorena pitanja bukvalno zvone i pršte na javnoj sceni Evropske Unije, Rusije i Sjedinjenih Američkih Država. Vehabijska, vjerska i politička osovina: Sarajevo-Beč-Istanbul-Dijarbakir-Idlib otkriva podložnost jednog slabo utemeljenog i kontradiktornog identiteta u Evropi raznim uticajima i procesima pred kojima nerazvijena istorijska svijest prosto ustukne otvarajući prostor jačim, snažnijim identitetima da se ispolje kroz tzv. Bošnjake. Ko je imalo normalan u BiH zna da su samo na domaćoj sceni izostali mnogi odgovori, u načelu potrebniji narodima Dejtonske BiH nego velikim silama: – Ko je otišao u Siriju, vodeći žene i djecu, da bi ubijao sirijski narod u ime radikalnog islama? – Zašto se u Siriju odlazilo; ko je to organizovao i finansirao te kako je 300 džihad ratnika moglo, preko sarajevskog, zagrebačkog i bečkog aerodroma, "neprimjetno" i bez ikakve sankcije – bez znanja dobro plaćene Obavještajno bezbjednosne agencije odlaziti i vraćati se po novu vrbovanu i izmanipulisanu djecu u BiH. – Kakva je uloga zapadnih obavještajnih službi u ovoj prljavoj operaciji radikalizacije cjelog jednog evropskog naroda i ima li ova zemlja uopšte bezbjednosne agencije na zajedničkom nivou koje bi htijele i bile sposobne zaštititi ustavni poredak države i bezbjednost svih njenih građana ili su i te prepumpane agencije koje plaćaju narodi BiH instrumenti tuđih interesa i tuđe geopolitičke volje? – Zašto niko nije sprečio finansiranje terorizma u ovoj zemlji i zašto su sankcije za malobrojne bile itekako osmišljene i primjenjivane selektivno na “naše“ i “tuđe“ terorističke organizacije? – Koga pitati o teorijama zavjere u trenutku kada se jasno vidi kako Al kaidina teroristička mreža (ona mreža koja je SAD bacila na koljena i ponizila jedanaestog septembra) ima otvorenu podršku SAD, Velike Britanije i Francuske? Nije čudo što tu mrežu podržava Saudijska Arabija koja je stvorila i finansijski podržavala – ali Zapad!? Ovih dana, putem nosilaca puke statistike smrti u koju se pretvorila OBA/OSA u Sarajevu, objavljeno je da su Naser Arnaut i Ines Midžić, državljani BiH koji su se u Siriji pridružili Islamskoj državi, ubijeni početkom marta u američkom vazdušnom napadu izvedenim dronom. Smrt Arnauta je preko obavještajnoj agenciji bliskog portala Žurnal potvrdio porodični prijatelj, koji je plasirao nezvanično saznanje kako je Arnaut u proteklom periodu pokušavao u više navrata se vratiti u BiH. Zna se i to da je tokom 2013. godine ratovao u gradu Haritanu; bio u vojnoj jedinici sa Arapima i oženjen Albankom, kćerkom Asima Šaćirija te da je kasnije oženio Arapkinju; da je bio u civilnoj policiju u Manbidžu, prije no što su grad okupirali Kurdi. Drugi poginuli, Ines Midžić iz Bihaća, se predstavio javnosti šokantnim videosnimkom koji ga prikazuje kako kolje kurdskog borca, njegovo ratno ime, glasi Salahudin al-Bosni ili Abu Salahaddin el-Muhajer. Midžić je rođen 1990. u Bihaću, gde je bio i nastanjen. Mjesec dana pre odlaska trebao je braniti diplomski rad iz engleskog jezika na Pedagoškom fakultetu u Bihaću. U Siriju je otišao sa Hadžić Fikretom preko Istanbula, letom iz Sarajeva 15.08.2012. Nekoliko puta vraćao se u BiH, prolazeći granične prelaze nesmetano uprkos potjernici koja je raspisana za njim. Sa njim je 20.06.2013. desetak mjeseci kasnije, novim letom u Istanbul otputovao i Edin Zukić. Midžiću se 01.08.2013. godine u Siriji pridružila i šerijatski venčana supruga Edina Mulalić. Abu Salahaddin, koji radi za islamističke medije tečno govori engleski i uređivao je ISIL-ov portal “Vijesti ummeta“, koji uprkos blokadama, funkcioniše još uvijek, kao posebna rubrika portala Islampress.net. Midžić je u Bihaću bio poznat kao aktivista jedne nevladine organizacije u kojoj je bio prevodilac. Kao i Midžić, u istom gradu u Siriji, Majadinu boravio je još jedan zloglasni terorista iz BiH, Jasmin Keserović zvani Japa; poznat po tome što je takođe jedan od aktera filma “Čast je u džihadu, poruka Balkancima“, u kojem je otvoreno pozivao na ubistva ljudi s Balkana. Keserović je rođen 1994. u Zavidovićima. Inače Keserović, koji je među najžešće radikalizovanim i najnasilnijim islamistima, otišao je u džihad sa Bajrom Ikanovićem i Midhatom Đonom 23. januara 2013. Riječ je o izuzetno opasnom teroristi što dokazuje i jedan propagandni video na kojem se on pojavljuje pod imenom Abu Muhamad al-Bosni. Na snimku su prikazani autentični kadrovi mosta Golden gejt, jednog od prepoznatljiviih simbola San Franciska, te kadrovi i snimke Las Vegasa. U tom video snimku veliča se i Omar Maten, terorista i ubica koji je izvršio pokolj u noćnom klubu u Orlandu. Otkuda ova bosanska djeca na tome mjestu i sa tako ispranim mozgom koji ih je doveo do carstva smrti u kome su i oni sami igrali važnu zločinačku ulogu?! Ovo pitanje nas vodi u mračnu vezu Sarajevske čaršije sa logističkim centrom u Beču preko koga se trgovalo oružijem, drogama, bojnim otrovima i ljudima i podsjeća na eru pranja novca, finansiranja terorističkih i vojnih aktivnosti preko agencije TWRA, prijatelja ali i poslovnog partnera Alije Izetbegovića, sudanca El Fatih el Hasaneina. Ova mreža, djelujući u ratu javno a poslije rata ilegalno, u mnoge mirne ulice Beča ubacila je otrovno sjeme radikalnog islama, gradeći sistem radikalnih vjeroučitelja i tumača džihada; mnoge veze i kanale putem kojih će fanatizovani mladići – sirotinja bez perspektive i obrazovanja, doći do njih kako bi naoružani mržnjom i oružijem učestvovali u svjetskim klanicama na kojima se muslimani, u ime zapadnih interesa, ubijaju međusobno rušeći vlastitu državu i trajno sukobljavajući vlastiti narod. Jedna od takvih ulica, puna svijetlo obojenih trospratnica oko petsto metara od Ringa koji opasuje najstroži centar Beča; od Volkstheatera i izložbe u Leopold-museum o Beču 1900. godine, u vrijeme najvećeg sjaja prijestonice Austrougarske Monarhije koja je u to doba brojala 300.000 stanovnika više nego danas. Tu, malo izvan bečke buke i najvećeg sjaja, na adresi Lindengasse 1, nalaze se hipsterski restoran, studentsko udruženje mladih hrišćana i psihološka ordinacija bračnog para Grohs. Od proljeća u ovu se mirnu ulicu preselio trendovski Rundbar, sada R&bar, restoran uređen u stilu pedesetih. Sve je tu gospodski elegantno i decentno: nekoliko ulica dalje crveni plakat poziva vas na vikend predavanja iz marksizma, o tome kako prepoznati fašizam i kako se boriti protiv širenja netrpeljivosti prema muslimanima. Na drugom spratu, nalazio se vjerski centar – mesdžid Sahab, iz koga je na rat protiv nevjernika pozivao Nedžad Kučević zvani “Nedžad Balkan“ i “Ebu Muhamed“, bivši kik bokser, porijeklom iz Tutina, jedan od lidera islamskih radikala oko koga su se okupljali fanatizovani islamisti, većinom s područja bivše Jugoslavije. Bezbjednosne službe smatraju da upravo on finansira zabranjene “Vijesti Ummeta“, veb-portal koji “na naše jezike“ prevodi materijale ISIL-a, njihova službena saopštenja i videoporuke. Ebu Muhamed (Nedžad Balkan) praktično samostalno je osnovao vlastiti džemat, u sedmom okrugu Beča, oko mesdžida “Sahab“, odvajajući se od učenja dotadašnjeg autoriteta jordanskog šejha Ebu Muhammeda el-Makdisija i uzimajući novog šejha Ebu Merjem, islamskog učenjaka porijeklom iz Kuvajta. Nakon što je objavio knjigu “Trijumf vjerovjesničkog monoteizma – nad davom širka i nacionalizma“ i razlaza između uvjerenja Hafiza Porče i Nusreta Imamovića na jednoj i Nedžada Balkana i Bilala Bosnića na drugoj, dolazi do stalnih sukoba i prepucavanja između te dvije grupe. U tom dijalogu, katkad vatrenom, ponekad i prijateljskom dolazi do mobilizacije vehabija u Beču i jačanja obe organizacije u korist Al kaidinog Nusra fronta i DAEŠ-ISIL-a. Bilo kako bilo, džemaat (zajednica) muslimana okupljena oko mesdžida “Sahab“ po Ebu Muhmamedu je: "...džemaat zasnovan na jasnim temeljima kurana i sunneta, bez natruha novotarije, ili pozivanja novotariji pa bio on u vlasništvu IZ-a BiH-a ili nekog drugog to nije važno. Međutim, jasno je svakom ko imalo poznaje sunnet Poslanika a.s, da IZ BiH-a nema taj epitet džemaata kurana i sunneta jer oni i sami u svom štatutu kažu da se pored Kurana, sunneta, hanefi mezheba obraćaju i na tradiciju bošnjaka ne obraćajući pažnju da li je ta tradicija ispravna ili ne. Sama IZ BiH-a često u pisanju svojim imama ili profesora naglašava da islamska tradicija bošnjaka je jedina ispravna na ovim prostorima i da svako drugo prakticiranje islama je neprihvaćeno i unaprijed osuđeno na propast. Islamska tradicija bošnjaka je, naravno, puna bidata i neispravnih stvari od kojih su najveće: Ajvatovica, Dovišta, podrška sufijama i novotarima, naplaćivanje učenja kurana, naplaćivanje bilo kojeg vjerskog posla, davanje prednosti tradiciji nad sunnetom, podučavanje ljudi djelu vjere i necitiranje ajeta i hadisa koji se suprostavljaju njihovom štatutu itd..." Po saznanjima američkih obavještajnih i bezbjednosnih službi, upravo je on vrbovao Mevlida Jašarevića da puca po američkoj ambasadi u Sarajevu. Danas tu nema nikakvog traga islamskih radikala, kao što su postali nevidljivi i u otmjenom Prateru tj. drugom okrugu, gdje je u džamiji Altun Alem, propovijedao Mirsad Omerović, poznat kao Abu Tejma sa pomoćnikom Ademom Demirovićem. Čitava Austrija se digla na noge kad je u martu 2014. godine otkriveno da su dvije djevojčice, Sabina Selimović (15) i Samra Kešinović (16), pobjegle u Siriju. Djevojčice su odlazile na vjeronauku u džamiju Altun Alem, smještenu u podrumu zgrade u Leopoldstatu. U najvećoj antiterorističkoj akciji u istoriji Austrije, pred kraj 2014. godine, sprovedenoj u Gracu, Lincu i Beču, austrijska policija uhapsila je Mirsada Omerovića, Adema Demirovića i druge, pod sumnjom da vrbuju dobrovoljce za priključivanje teroristima ISIL-a. Smatra se da je Omerović portparol evropskog ogranka ISIL-a, sa direktnom vezom s Al Bagdadijem a za koga se zna da je jedno vrijeme boravio u Gornjoj Maoči, vehabijskom naselju kod Brčkog; da je bio u vezi sa Bilalom Bosnićem, pravosnažno osuđenim u BiH zbog regrutovanja mladića za rat u Siriji. Hapšenjem Ebu Tejme – Omerovića i njegovih dvanaest saradnika porijeklom iz BiH, austrijska država sa zakašnjenjem je objavila rat protiv terorizma. Danas, na adresi nekadašnjeg mesdžida Sahab, u prizemlju zgrade u Lindengasse 1 se nalazi ušminkana pivnica Kriterium III, sa zelenom reklamom za Göser. Bečke vehabije su se praktično preselili u susjednu ulicu, Mariahilferstrasse,, gdje su postavili štandove i besplatno dijelili Kurane. U glavnoj bečkoj trgovačkoj ulici štandovi organizacije “Lies!“ (čitaj) bili su tu do 2016. godine. Dijeleći Kurane, vehabije su usput propovjedali svoju verziju islama zainteresovanima i slučajnim prolaznicima. Kada su im akciju zabranili u 6. bečkom okrugu, samo su se preselili na drugu stranu ulice, zato što s druge strane Mariahilferstrasse, više nije 6. nego 7. okrug. U javnoj kampanji vehabijskih kolektiviteta podijeljeno je 25 miliona primjeraka Kurana u Austriji, NJemačkoj i Švajcarskoj. Ipak, svi oni koji traže prave džamije s vehabijama u Austriji, biće iznenađeni. Austrija sa svojih pola miliona muslimana ima ukupno četiri džamije; četiri posebno izgrađena vjerska objekta s minaretima. Od te četiri džamije jedna je u Beču, u Florisdorfu na rubu grada, na dunavskom ostrvu i pretposljednjoj stanici metroa. U Hrvatskoj je situacija nešto bolja: i tamo postoje četiri džamije ali na 63.000 vjernika, koliko ih se tako izjasnilo na popisu 2011. što predstavlja tek 1,47 odsto stanovništva, nekoliko puta manje nego u Austriji. Kao što osmanska vlast u Bosanskom ejaletu do sredine 19. vijeka nije dopuštala izgradnju crkava sa zvonicima, za muslimanske vjernike u 21. vijeku ništa ni u “demokratskoj“ Evropskoj uniji nije bitno drugačije. I još se, pritom, Hrvatska i Austrija, u odnosu na Švicarsku, Dansku i Belgiju, ističu kao pozitivni primjeri, jer je islam u Austriji službeno priznat još 1912. godine kao prisutna i dozvoljena religija, a u Hrvatskoj 1916. godine. Zagrebačka delegacija je 2015. posjetila DŽemat Bosnu, smješten u prizemlju zgrade u Hippgasse u 16. okrugu, Ottakringu, praktično običan stan u prizemlju stambene zgrade, s dvije velike prostorije prekrivene tepisima. U blizini su makedonska i albanska džamija, takođe u stanovima. Ottakring sa 100.000 stanovnika jedna je od bečkih četvrti s najviše imigranata i najviše muslimana. I naravno; bez ijedne džamije. Istina, nakon napada u Parizu zavladala je antiislamska histerija i islamofobija a u zemlji su dodatno pojačene strasti i strahovi, kad je stigla nepotvrđena i od roditelja demantovana vijest da je u Siriji poginula Samra Kešinović, jedna od dvije djevojčice koje su pobjegle iz svojih bečkih domova u rat – u Siriju. Pored Nedžada Balkana u Beču je i Badija Halil, kći nekada, najtraženijeg teroriste Sabri Khalil al-Banne, pozatog kao Abu Nidal, koja je u braku s Adnanom Buzarom bratom Irfana, imamom Islamskog centra Ebu Hanife-Beč i Viena Gazi Husrev-Beg. Pored njih, kao glavni protagonista vehabizma u Evropi iz BiH svakako je i hafiz Muhamed Fadil Porča, imam osnivač Unije džemata selefijske dave. U mesdžidu u kome je propovjedao Porča, (školovan u Saudijskoj Arabiji), dolazio je i Ćejvanović Asim, koji je 01.10.2007. sa dvije ručne granate, ušao u ambasadu SAD u Beču. U izveštaju Službe za zaštitu ustavnosti i borbu protiv terorizma (BVT) u Austriji iz 2007. posebno se pominje bosanska dijaspora u toj zemlji, za koju se ukazuje da postoje grupacije koje pripadaju “neofundamentalističkoj interpretaciji vehabizma“. Praktično, Nedžad Balkan i Muhamed Porča su na sirijsko ratište uputili, i time poslali u smrt Inesa Midžića i Nasera Arnauta i mnoge druge te bili posrednici u finansiranju mnogih organizacija i pojedinaca spremnih da na bilo kom tlu u bilo kojoj zemlji budu dio nasilnih terorističkih akcija od kojih očekuju vjersku i političku dobit. Upravo su oni ključni učesnici u prikupljanju finansijskih sredstva za Al kaidu i Islamsku državu, regrutovanju mladih muslimana džihadista, fanatika i samoubica, potvrđujući time saznanja zapadnih bezbjednosnih službi, da u u Evropi, a posebno u BiH, gotovo nijedan odlazak džihadista u Siriju nije prošao bez njihove uloge. Obzirom na neupitnost njihovih zasluga za širenje džihada u Evropi moraju im se, bez dvoumljenja, priznati i zasluge za sve one pogibije i stradanja bosanske djece na pjesku Sirije pa i Midžića i Arnauta. Te zasluge pripadaju i sarajevskim političkim i vjerskim vođama koji iako vide krvave ruke misionara vehabijskog učenja ne žele se odnositi prema tome onako kako bi trebalo da se odnosi jedna država koja navodno teži da bude dio evropske zajednice država i naroda?! Prateći ovo stradanje i ovaj proces, skrivajući svoju ulogu u tome “zvanično Sarajevo“ nastavlja putem izmišljanja afera i širenja propagandnih laži na račun Republike Srpske i njenih institucija. A proces regrutovanja i pogibija još uvijek traje i trajaće paralelno sa programima obuke djece, Askera i vehabija po paralelnim džematima i vehabijskim zajednicama. Da li Hrvatima treba dati treći entitet u BiH, pogledajte OVDE. Izvor: www.anfor.org