Piše: Miroslav Lazanski
Zapravo, to nije ništa novo, jer je još 5. avgusta 1996. godine američki general Eši, inače komandant NORAD-a, izjavio „da će Amerika napadati mete u svemiru, ali vršti napade na ciljeve na kopnu i na moru i iz svemira. U svemiru ćemo koristiti letelice koje se vraćaju u zemljinu atmosferu, sve ćemo to kombinovati sa protivraketnim balističkim sistemom. Mnogi ljudi ne žele da o tome razmišljaju, sigurno je da to i nije baš privlačno, ali je sasvim izvesno da će se u svemiru ratovati”.
Neke činjenice još od ranije upozoravaju na pojavne oblike „ratova zvezda”. Naime, u orbiti naše planete se, uglavnom u nižim slojevima, izuzetno velikom brzinom, deset kilometara u sekundi, kreće veliki broj satelita, kao i svemirski otpad koji putuje brzinom od oko 30.000 km na sat. Samo od 1987. godine do danas otpad u orbiti činilo je oko 18.000 objekata veličine deset centimetara, oko 60.000 objekata veličine od jednog do deset centimetara, i od deset do 110 milijardi delića farbe otpale sa raznih svemirskih brodova. Do 2002. godine američka vazduhoplovno-kosmička komanda utvrdila je da postoji 10.000 objekata veličine veće od deset centimetara koji su aktivni ili ugašeni sateliti, fragmenti eksplodiranih raketnih motora, kese za đubre i smrznute otpadne materije, koje su izbacili astronauti, šrapneli nastali usled testiranja antisatelitskog oružja, 38 nuklearnih reaktora i njihova jezgra za gorivo, jedan ključ za odvijanje, jedna rukavica i jedna četkica za zube astronauta. Količina svemirskog otpada se udvostručuje na svakih pet godina, pre 20 godina to je bilo oko 3000 tona. Opasnost od oštećenja neke svemirske letelice sa svemirskim otpadom u orbiti iznosila je 1987. godine jedan prema 500. Objekti veći od jednog milimetra verovatno probijaju oplatu satelita, odnosno solarne ploče, objekti veći od jednog centimetra ozbiljno oštećuju satelit, dok oni veći od 10 centimetara u potpunosti uništavaju satelit.
U poslednjih 40 godina u atmosferu je ušlo više desetina hiljada objekata, a zvaničnici Pentagona odbacuju tvrdnje naučnika i astronauta da oružje u svemiru može da ostavi toliko otpada da donji orbitalni prostor postane neupotrebljiv. O opasnosti od radioaktivnog zagađenja posredstvom nuklearnog oružja u svemiru nikada se ne govori. Kada je u januaru 1978. sovjetski satelit „Kosmos-954” na nuklearni pogon pao iz orbite iznad Kanade, ispustio je radioaktivni otpad i prašinu i tako kontaminirao put u dužini od 2.000 km. I to nije bio prvi takav slučaj. Kosmičku sondu NASA-e „NJu horajzons” na putu za planetu Pluton pokreće radioaktivni termoelektrični generator koji sadrži oko 132.465 kirija izuzetno smrtonosnog plutonijuma, uglavnom Pu 238 i oko 12 odsto Pu 239, koji se koristi za proizvodnju nuklearnog oružja. U svemiru stacionirano antisatelitsko oružje sa takvim pogonom pogubno je na visinama od 300 do 800 km, a u toj su zoni uglavnom svemirske civilne letelice, međunarodne svemirske stanice i izviđački sateliti.
Na postavljanje američkog antibalističkog raketnog štita u Poljskoj i u Rumuniji Rusija će verovatno odgovoriti ne samo lociranjem projektila „iskander” u oblasti Kalinjingrada i Krima, već i jačanjem svemirske komponente svojih oružanih snaga. Istina, i tehnološki napredna svemirska bitka može da bude katastrofalna za eventualnog napadača. Budući da protivnik može odgovoriti na tehnološki primitivan način tako što će u svemir izručiti veliku količinu kamenih, odnosno metalnih zrna. Odnosno, svaka zemlja koja se oseti ugroženom od mogućih protivničkih laserskih i drugih oružanih sistema, postavljenih u svemiru, može u svemir da lansira veliku količinu običnog šljunka, jer kamenčić koji se kreće brzinom od preko 30.000 km na sat može da pogodi neki predmet snagom koja je jednaka udaru sefa od jedne tone koji se baci sa trećeg sprata. To onda izaziva lančane sudare i orbitalna zona postaje neupotrebljiva za ozbiljan svemirski rat. Pravi primer starog mesopotamskog ratovanja koje tehnološko razvijeno oružje pretvara u prašinu. Problem je samo u sitnici, a ona glasi: koliko je to država danas u svetu sposobno da u Zemljinu orbitu izbaci takav „ratni šljunak”?
U naučnim krugovima još nije objašnjena tajna „nestanka” velikog broja američkih meteoroloških satelita, koji su iz prvobitne orbite na visini do 600 km premešteni u orbitu na skoro 40.000 km visine. Da li oni, zapravo, kriju laserske borbene sisteme? Da li su ti „nestali” meteorološki sateliti laserski topovi za preventivno delovanje? Ako jesu, onda bi morali da imaju kombinovani nuklearno-solarni pogon, jer je za upotrebu lasera potreban veliki izvor energije.
Na ulazu u veliko lasersko postrojenje u laboratoriji „Lorens Livermor”, SAD, nalazi se 30 metara visoka statua Šive, koja predstavlja ples kosmosa. Prvi veliki laserski projekat zvao se Šiva. Novi vid američkih oružanih snaga samo je reinkarnacija nekadašnjeg Raganovog „rata zvezda”. A ta jedna rukavica nekog astronauta, koja kruži oko Zemlje, rukavica je bačena u ring. Svemirski…
Izvor: Politika
