Iako je Rusija ranije tolerisala zapadne intervencije protiv Damaska u malim razmerama, odnosno raketne udare inicirane uz prethodno upozorenje, koji su dodatno umanjeni sirijskom vazdušnom odbranom, veći udar koji bi mogao imati značajan uticaj na ishod rata – u vreme kada su snage Damaska i njihovih saveznika spremne za veliku kopnenu ofanzivu protiv džihadista koji drže pokrajinu Idlib – mogao bi da pređe crvenu liniju koja bi dovela do ruske intervencije na strani njihovog bliskoistočnog saveznika.
Međutim, da bi mogla da odvrati zapadni napad, Rusija će morati da pokaže da ima verodostojnu šansu da zaštiti Siriju od kombinovane vatrene sile njenih protivnika uprkos daleko manjoj veličini svojih snaga u zemlji – koje su blede u poređenju sa masovnim zapadnim vojnim snagama raspoređenim širom Bliskog istoka i američkih i možda i francuskih udarnih grupa nosača koje bi mogle učestvovati u napadu.
Da bi ruski pomorski kontigent u Siriji imao šansu da odvrati zapadne flote, moraće da se oslonina dva kritična sredstva – podršku kopnenih vazušnih i raketnih sistema koji rade sa same teritorije Sirije, u nekim slučajevima i sa teritorije Rusije, i veliku upotrebu asimetričnih oružanih sistema koji će zapadna sredstva, kao što su ratni brodovi, borbeni avioni i bombarderi, učiniti ranjivim uprkos njihovoj brojčanoj prednosti.
Iako je ruski jedini nosač aviona jedva pogodan kao sredstvo za projektovanje sile dugog dometa, i ipak trenutno prolazi kroz ponovno opremanje i nedostupan je za službu linije pronta, zemlja ima verovatno daleko vrednije sredstvo – vazduhoplovnu bazu Hmejmim u sirijskoj provinciji Latakija. Iako savremeni zapadni nosači nemaju visoke performanske vazduhoplovnih superiornih boraca, poslednji od njih je penzionisan od strane američke mornarice ubrzo nakon kolapsa Sovjetskog Saveza u korist lakših nespecijalizovanih višenamenskih boraca, ruski kontigent vazduhoplovnih snaga se u velikoj meri oslanja na specijalizovane teške borbene avione kao što su Su-35, Su-30SM i Su-27SM vazdušni superiorni borci i Su-34 udarne borce.
Prva tri od njih uživaju značajne prednosti u brzini, operativnoj visini, dometu angažovanja, dometu i manevarstvu nad svojim konkurentima u američkoj mornarici, što im omogućava da zaštite ruske ratne brodove i sirijska sredstva od vazdušnog napada čak i protiv neprijateljskih vazdušnih kontigenata koji su mnogo veći od njih.
U međuvremenu, Su-34, kao napredni lovac brodova dugog dometa naoružan raketama kao što su Mah 2 Kh-41, Mah 3,5 Kh-31A i Kh-35U sa dometom od 300km i P-800, može predstavljati veliku pretnju neprijateljskim ratnim brodovima sa značajne udaljenosti od sirijske obale – sa raketama dizajniranim da izbegnu najnovije i najsposobnije mreže vazdušne odbrane američke mornarice.
Trenutno se procenjuje da je ruski vojni kontigent u Siriji sastavljen od četiri Su-27SM, osam Su-30SM, četiri Su-35 i osam Su-34 aviona – zajedno sa lakšim i manje specijalizovanim MiG-29SMT i starijim borbenim avionom Su-24M4. Četiri Su-57 borca vazdušne nadmoći pete generacije su takođe raspoređeni na sceni, iako to da li su ova sredstva u potpunosti spremna za borbu i naoružana K-77 raketama potrebnim za vazdušna angažovanja, ili su raspoređena isključivo za borbena ispitivanja, ostaje nepoznato.
Ruski borci su podržani od strane velikog broja najsnažnijih sredstava podrške vazduhoplovstva – uključujući A-50U AVACS platforme, koje služe kao visoko sposobni multiplikatori sile koji mogu koordinirati udarima od strane borbenih aviona i upozoriti protiv dolazećih napada koristeći moćni Vega-M radar.
Ostala vazdušna sredstva za podršku koja ispunjavaju komplementarne uloge borbene flote uključuju Il-20M1 elektronski radarski izviđački avion i novi Tu-21R elektronski obaveštajni avion – koji su ključni za poboljšanje borbenog potencijala kontigenta boraca raspoređenih u Siriji.
Uz značajan kontigent elitnih borbenih aviona koji će biti više nego dovoljni za sprečavanje zapadnih sila da steknu vazdušnu nadmoć dok prete zapadnim ratnim brodovima daleko od sirijskih obala, pružajući tako ključnu vazdušnu podršku pomorskom kontigentu na Mediteranu, Rusija takođe ima brojna druga sredstva podrške od kojih svako samo po sebi ima mogućnost da promeni igru u slučaju sukoba.
Iako rizik od otvorenog sukoba između zapadnih sila i Rusije ostaje malo verovatan, zadržavanje održivog vojnog kontigenta je od ključnog značaja za sposobnost Rusije da odvrati potencijalnu zapadnu ofanzivu – jer bi se njene snage trebale smatrati preslabim da zaštite Siriju ili sebe od zapadnog udara, a izgledi da zapadne sile isprate pretnje za napad na sirijske mete i dalje ostaje vrlo verovatan.
U pratnji boraca raspoređenih na sirijskoj teritoriji nalaze se najsavremeniji sistemi vazdušne dobrane koji su sposobni ne samo da odbiju pristup neprijateljskog aivona sirijskom vazdušnom prostoru, već i, u slučaju platformi dužeg dometa, za ciljanje neprijateljskog aviona daleko izvan granica Sirije, bilo nad Mediteranom ili nad teritorijom susednih država.
Iako raspoređeni sistemi kratkog dometa ostaju nepoznati, samo uz potvrdu prisustva Pancir-S1, S-300VM dugog dometa i S-400 su bili raspoređeni u Siriji od 2015. godine kao odgovor na turski vazdušni napad na ruski borbeni avion. S-400 ostaje neuporediv po svojim sposobnostima i dobro unutar svojih granica da nacilja zapadne borbene avione čim napuste svoje nosače na Mediteranu.
Jedan S-400 bataljon je sposoban da istovremeno angažuje 80 meta sa i do 160 raketa, a sa ovim projektilima koji putuju hipersoničnom brzinom i udaraju uz visoki stepen preciznosti, ovaj oružani sistem može efikasno eliminisati bilokoju poznatu formaciju napadačkih borbenih aviona za malo više od jednog minuta čak i u ekstremnim dometima.
Sa ovim dometima se ne može meriti ni jedan drugi sistem vazdušne odbrane na svetu, uz S-400 sa raspoređenih 40N6 raketa dometa od 400 km, 48N6DM/48N6E2 dometa od 250 km i 48N6E2 sa dometom od 200 km. Oružana platforma može ciljati neprijateljski avion na visini od 5 metara – samo lebdeći iznad palube nosača – i dizajnirana je da cilja elitne radare američkog vazduhoplovstva izbegavajući F-22 čineći sporije, manje pokretne, niskoleteće i ne-stelt F-18 avione američke mornarice lakim metama. Sa S-300VM specijalizovanim za ulogu raketne odbrane, i sistemima vazdušne odbrane kraćeg dometa koji formiraju dodatne slojeve sistema odbrane zajedno sa raketama srednjeg i kraćeg dometa sistema S-400, 9M96, 9M96E2 i 9M96E, Rusija će moći efikasno da zapečati sirijski vazdušni prostor i zaštiti sopstvena pomorska sredstva od zapadnog vazdušnog napada ako odluči da interveniše.
Još jedno vredno asimetrično sredstvo raspoređeno u Siriji je helikopter za elektronsko ratovanje Mi-8MTPR-1, dizajniran da zaslepi neprijateljske ratne avione i rakete i na do 400km udaljenosti, što služi u veoma komplementarnoj ulozi ruskih sistema vazdušne odbrane. Helikopter je opremljen sistemom elektronskog ratovanja Rajčag-AV , jednim od najsnažnijih ometača na svetu, koji Rusiji obezbeđuje neprocenjivo sredstvo kako za zaštitu svojih snaga tako i za pokretanje kontraofanziva protiv zapadnih sredstava.
Pored sredstava raspoređenih u samoj Siriji, rusko vazduhoplovstvo se takođe može osloniti na brojne supersonične avione dugog dometa koji brzo mogu reagovati na bilo koju pretnju njihovim snagama sa same ruske teritorije – raspoređujući nešto najnovije municije dugog dometa. Bombardei Tu-160 i Tu-22M i presretači MiG-31, konkretno, veoma su značajni kako zbog svojih velikih brzina i tereta, tako i zbog mogućnosti da ciljaju neprijateljske ratne brodove na Mediteranu iz baza u Rusiji.
MiG-31, naoružan sa Kh-47M2 “ubicom nosača“ hipersoničnim raketama Kinžal – platformama koje putuju na pet puta većoj brzini od brzini zvuka i sposobne su da izbegnu bilo koji postojeći protivraketni sistem, može onemogućiti čak i najveće ratne brodove u ekstremnim dometima sa samo jednim udarom. Kinžalov domet omogućava ruskim avionima da kruže iznad Moskve i udaraju zapadne nosače i razarače na Mediteranu, sa raketama koje koriste svoj dugi domet i hipersonične brzine da udare samo nekoliko minuta nakon što su ispaljene.
Pored MiG-31, krstareća raketa Kh-32 raspoređena od strane Tu-22M, oružje dizajnirano specijalno za neutralizaciju zapadnih udarnih grupa nosača pri ekstremnim dometima, takođe je smrtonosno kao protivbrodska platforma i može biti raspoređeno za nekoliko minuta od strane bombardera stacioniranih u Rusiji protiv meta na Mediteranu. Nakon penjanja na visine od 40km, raketa se spušta na izuzetno niske visine, često i do pet metara iznad vode, pre nego što udari svoju metu brzinom zvuka. Raketu je izuzetno teško otkriti, što neprijateljske ratne brodove ostavlja u prozoru reakcije od deset sekundi ili manje, a nekoliko ovih raketa od 500kg može nositi svaki ruski bombarder.
Ostala ključna sredstva raspoređena od strane Rusije a koja su spremna da promene igru uticaja u potencijalnom sukobu u Siriji uključuju Tu-142MK pomorski izviđački i protivpodmornički ratni avion, od kojih su dva stigla u vazduhoplovnu bazu Hmejmim u sirijskoj provinciji Latakija početkom septembra 2018. godine, ubrzo nakon što su se pojavili izveštaji o zapadnim podmornicama koje plove u blizini sirijskih obala.
Ovi izviđački avioni dugog dometa, dizajnirani da rade protiv podmornica u daleko dubljim i širim vodama od Mediterana, predstavljaju značajnu pretnju neprijateljskim podmornicama na moru i efikasna su dopuna brojnim sredstvima raspoređenim za ciljanje neprijateljskih površinskih brodova. Daleko veća rasprostranjenost naprednih protivbrodskih raketnih sistema velikih brzina među ruskim površinskim ratnim brodovima i podmornicama, glavni primer su Kalibr i P-800 koji mogu udariti pri brzini od preko 3 Maha, predstavljaju dodatno asimetrično sredstvo koje radi u korist brojčano nadmašenog ruskog kontigenta.
Na kraju, iako je ključno istaći izuzetno nisku verovatnoću namerno iniciranog direktnog sukoba između ruskih i zapadnih snaga oko Sirije, snaga ruskih sredstava raspoređenih tamo i njihova sposobnost da zadrže svoje i što predstavljaju ozbiljnu pretnju zapadnim ratnim brodovima i avionima, čini mnogo toga u odvraćanju zapadnog napada – ili u najmanju ruku, u odvraćanju toga da takav napad pređe bilo koju crvenu liniju Moskve i da ima značajan uticaj na ishod sukoba.
Kao rezultat toga, napad Zapada, ako se to desi, bi najverovatnije bio ograničen na simbolični udar kao u aprilu 2018. godine – uz snagu ruske vojske i njene posvećenosti tome da zaštiti svog saveznika i osvoji odlučnu pobedu u sirijskom sukobu, što predstavja ozbiljno ograničenje slobode Zapadnom bloku za intervenciju.
Kako je Putin gurnuo prst u oko Americi na 11. septembar pogledajte OVDE.
Izvor: Webtribune.rs
