Poslednjih stoleća se protiv Srba sprovodio zločin genocida od strane Turske, zapadnoevropskih država i Vatikana, a vrhunac toga je obavila Nezavisna Država Hrvatska, od 1941. do 1945, kad je usmrtila oko 1.500.000 Srba (milion i po) i desetine hiljada Jevreja i Roma.
Zaprepašćuje činjenica da se ti podaci kriju, čime se uskraćuje znanje o tome mladim pokoljenjima u Republici Srbiji, jer se u njihovim školskim udžbenicima ne predstavlja taj hrvatski zločin genocida u razmerama u kojima je počinjen. Na nesreću naše države, 4. septembra ove godine je objavljen podatak u dnevnom listu “Informer”, da su srpski istoričari: Dragomir Bondžić i Kosta Nikolić upisali (pre četiri godine) u udžbeniku za osmi razred osnovne škole samo 15 rečenica o najvećem logoru smrti “Jasenovcu”, u Drugom svetskom ratu, u mestu Jasenovac, u Slavoniji.
I tu su, proizvoljno, uneli da je broj ubijenih (prema dva izvora): 50.000, ili nešto preko 100.000. Ovo je sramota za državne i naučne ustanove Republike Srbije, jer je prof. dr Srboljub Živanović, nastanjen u Londonu, bio član komisije koja je otkopavala masovne grobnice oko Jasenovca i kad su došli do brojke od 400.000 ubijenih, predsednik Jugoslavije, Josip Broz Tito, je zabranio dalje istraživanje. Prof. dr Živanović je zapisao u svojim knjigama, da je to bila tek polovina otkopanih grobova, a da se masovne grobnice istog logora nalaze i u Bosni, nedaleko od Banjaluke, gde je, takođe, zabranjeno istraživanje.
Ovo nisu jedine žrtve Nezavisne Države Hrvatske, jer su Srbi, Romi i Jevreji ubijani i u brojnim drugim logorima smrti, a svaki državljanin Hrvatske je, takođe, mogao ubiti pripadnika srpskog, jevrejskog i romskog naroda i preuzeti njegovu celokupnu imovinu, jer je to bilo predviđeno hrvatskim zakonom, koji je izglasan u parlamentu Nezavisne Države Hrvatske – 1941. godine. Vatikan je podržavao ovo istrebljenje tri naroda, jer je u hrvatskoj fašističkoj vojsci učestvovalo oko 1.400 katoličkih sveštenika i časnih sestara, a 1941. godine je veliki broj katoličkih sveštenika komandovao hrvatskim vojnim ustaškim jedinicama. Ovakvo učešće katoličkih sveštenika u zločinima, podržavao je i nadbiskup Alojzije Stepinac. U Australiji živi čovek, koji je kao dete preživeo u logoru smrti Jasenovac, i on je zapisao svoje sećanje, da je i Alojzije Stepinac stizao u “Jasenovac” i, iz zadovoljstva, klao Srbe, Rome i Jevreje.
Hrvati su jedini u Drugom svetskom ratu imali i logore smrti za decu – u delu logora “Jasenovac” i u mestu Jastrebarsko, nedaleko od Zagreba. Desetine hiljada Srba je ubijeno u logoru kod Gospića i na otoku Rabu, kao i hiljade civila, celih porodica, na planini Kozari u Bosni. Hrvatski logor smrti je bio i na Sajmištu na Novom Beogradu, jer su Hrvati, uz pomoć Nemaca, okupirali Srem – do ušća Save u Dunav. Sačuvane su mnoge fotografije srpske, jevrejske i romske dece do deset godina, koja su usmrćivana gladovanjem – na tim slikama su živi kosturi. Jedan od najgroznijih hrvatskih zločina je obavljen 1941. godine u pravoslavnoj crkvi u Glini, na Kordunu. Više od hiljadu Srba su tu ugnali hrvatski vojnici i onda zapalili crkvu i pucali po civilima. Samo je jedan Srbin ostao živ i o tome ostavio svedočanstvo, kojeg, nažalost, nema u školskim udžbenicima Republike Srbije.
Da neko ne bi pomislio da Akademija RAS uveličava hrvatske zločine, evo podataka od nemačkih istoričara o tome – istovetni su ovima koje smo naveli. Nemački pisci: Eckart Conze, Nobert Frei, Peter Hazes, Moshe Zimmermann: „Das Amt und die Vergangenheit: Deutsche Diplomaten im Dritten Reich und in der Bundesrepublik“; Verlag: Karl Blessing Verlag; 2010 München, S. 879). Četiri časna nemačka pisca su, u ovoj knjizi, doslovno prikazala nemačke i hrvatske zločine genocida nad Jevrejima, Srbima i Romima u Drugom svetskom ratu. U njoj je i ocena (recenzija) Nikole N. Živkovića, Srbina iz Žumberka, u Hrvatskoj. Recenzija je objavljena i na srpskom jeziku – u časopisu Godišnjak za istraživanje genocida; Muzej žrtava genocida (Beograd) i Spomen muzej “21. oktobar” (Kragujevac); Beograd-Kragujevc 2015, str 193-205. Skraćenja i oprema teksta Novi Standard.
Zanimljivo je objašnjenje nemačkih pisaca, da su hrvatski zločini genocida nad ova tri naroda u Drugom svetskom ratu bila tvorba državnih organa – odluka o tome je donesena u hrvatskom parlamentu i hrvatskoj vladi, a sve je bilo regulisano ustavnim i zakonodavnim odredbama. Pisci navode, da takve odluke o zločinima nad Jevrejima, Romima i Srbima nisu donosili organi Srbije prema drugim nesrpskim narodima, jer je njen navodni predsednik, Milan Nedić, bio samo nemački vazal na jednom delu Srbije. Drugi delovi Srbije su bili pod okupacijom Hrvatske, Mađarske, Bugarske i Albanije. Sve odluke o biološkom uništavanju Jevreja, Roma i Srba (Kraljevo, Kragujevac…) donosili su nemački organi, uz puno angažovanje nemačkih diplomata. Na osnovu tih odluka, podignuti su u Srbiji i koncentracioni logori smrti.
Što se tiče takvog logora na Sajmištu, u Beogradu, pisci podvlače, da je bio pod upravom Nezavisne Države Hrvatske, koja je okupirla 1941. srpski Srem i delove srpske Raške (Sandžaka). U knjizi su ubeležene i izričite odluke Adolfa Hitlera, da prema Srbima ne sme biti milosti, “jer je Srbin dobar samo kad je mrtav“. Nemački diplomata Bencler je tražio potpuno istrebljenje Jevreja u Srbiji. Molba mu je ubrzo uslišena: 16. oktobra 1941. Berlin je poslao tri svoja čoveka: Zura, Suška i Rademahera. Rademaher je kao cilj putovanja naveo „likvidaciju Jevreja u Beogradu“. U njegovom izveštaju od 25. oktobra 1941. kaže se sledeće: „Jevreji, muškarci, postreljani su do konca ove nedelje. Ovim je jevrejski problem rešen.“ A 23. maja 1942. Rademaher je opisao jevrejsko pitanje kao nešto što više nije akutno“.
Upravo ovaj deo izveštaja izazvao je najviši stepen zaprepašćenja i medijske pažnje u Nemačkoj – kada je knjiga objavljena pre nešto više od četiri godine. Naime, da je nemački diplomata u jesen 1941. tražio da mu se plate putni troškovi premda mu je cilj bio “likvidacija Jevreja u Beogradu”. Štampa je to odmah prevela na jasan i razumljiv nemački jezik: “Nemačko ministarstvo inostranih poslova je ubijanje ljudi ubrajalo i računalo kao službeni put”.
U knjizi su navedeni i pokušaji Italijana, da zaštite Srbe od hrvatskog istrebljenja i da deo Jevreja prebace u Italiju, jer su Hrvati planirali istrebiti sve Srbe, Jevreje i Rome, a Nemci sve Jevreje i Rome. Masovno hrvatsko ubijanje Srba, Roma i Jevreja u koncentracionim logorima u Jasenovcu, Gospiću, na Sajmištu u Beogradu i u svim naseljima je verno opisano u ovoj knjizi nemačkih pisaca, što je od velikog istorijskog značaja, jer su pisci državljani Nemačke i pripadnici nemačkog naroda, a imali su na raspolaganju podatke koji nisu bili korišćeni.
Ja sam još 2015. godine, podneo inicijative i Aleksandru Vučiću i Ivici Dačiću za postavljanjem spomen obeležja jasenovačkim žrtvama kod Nebojšine kule.
Po svedočenju moje bake, skojevci i drugi aktivisti su tu u masovnoj grobnici svo vreme okupacije zakopavali leševe koji su plutali Savom. Nekad su se zaglavljivali kod železničkog mosta, pa ih je nemačka komanda minama drobila, a te delove tela su građani skupljali i zakopavali u istu grobnicu. Smrad se širio od Terazija do Senjaka, ali nije to jedino što se u Beogradu znalo o Jasenovcu. Nemačko sledovanje je sadržalo i sapun proizveden u NDH, koji je nemačka komanda obustavila kada je dobila podatke da su ti sapuni pravljeni u Jasenovcu od leševa poklanih Srba, Jevreja i Roma.
Ovim svedočenjem, obogatio sam tu inicijativu navedenim državnim funkcionerima, a godinu dana kasnije, zamolio Patrijarha Irineja da se tamo podigne i spomen kapela Jasenovačkim mučenicima. Predložio sam da se u narednih godinu dana sve kapele i crkveni objekti koji se dižu ili otvaraju posvete Svetim Jasenovačkim mučenicima. Ni na jednu od navedenih inicijativa nikad nisam dobio potvrdan odgovor iako sam predlagao da mi ukradu ideje, poklone ih svojim političkim ili crkvenim miljenicima koje žele da izguraju na neke funkcije – samo da se posao završi.
Poštovani prijatelji kojima Akademija dostavlja ove podatke, molimo Vas da ovo dostavite političarima, strankama, državnim ustanovama, akademijama, novinarima, piscima… i u Srbiji i u inosranstvu.
S poštovanjem,
Akademik, prof. dr Alek Račić
Leonid Savin poručuje: Srbija je dobrodošla u Evroazijsku uniju. Više o tome pročitajte OVDE.
Izvor: srbin.info
