Osnovna Kalinićeva uloga u Zemunskom klanu bila je da likvidira osobe čija bi ubistva naručio Dušan Spasojević. U atentatu na premijera Đinđića, Kalinić je bio u „folksvagen pasatu“ koji je čekao neposredne izvršioce ispred Zavoda za fotogrametriju, a trebalo je da pruža tzv. vatrenu podršku, za slučaj da dođe do oružanog okršaja.
Za učestvovanje u atentatu, presudom Okružnog suda u Beogradu, osuđen je, po tri osnove, na 35 godina zatvora, a ta presuda je kasnije ublažena na 30 godina.
Dana 18. januara 2008, Kalinić je osuđen na 40 godina zatvora za učestvovanje u ubistvima, otmicama i terorističkim delima.
Posle sedam godina provedenih u bekstvu, Kalinić je 8. juna 2010. godine upucan u Zagrebu u Hrvatskoj od strane Miloša Simovića. Kod Kalinića su nađena dva hrvatska pasoša s krivotvorenim identitetima, ali se osobi koja ga je našla nakon pucnjave predstavio pravim imenom. Ubrzo je bio prevezen u zagrebačku bolnicu "Sestre milosrdnice" s dva metka u grudima, međutim, nije odmah uhapšen jer u Hrvatskoj nije bio tražena osoba, niti hrvatski Ustav dozvoljava izručenje hrvatskih državljana drugim državama. Ipak, 24. juna je uhapšen zbog krivotvorenja isprava kojima je ishodovao pasoše, za šta je 24. avgusta 2010. osuđen na godinu i po dana zatvora. U noć između 24. i 25. avgusta, Sretko Kalinić je izručen Srbiji i to je bio prvi slučaj da Hrvatska svog državljanina izruči drugoj državi. Izručenje je omogućeno izmenama hrvatskog Ustava usvojenim juna 2010, i međudržavnim sporazumom kojim se omogućava međusobno izručivanje između Srbije i Hrvatske.
Kalinić je, takođe, priznao da je počinio bar 20 ubistava i da je, između ostalih, ubio Ninoslava Konstantinovića i Milana Jurišića, koji su obojica osuđeni za atentat na premijera Đinđića i zločine Zemunskog klana, kao i Zorana Vukojevića koji je ubijen u Beogradu, 2006. godine, nakon što je, kao svedok saradnik, dao iskaz na suđenju za atentat na Đinđića.
Kalinić je tokom boravka u zagrebačkom pritvoru, istražiocima otkrio da je 11. avgusta 2008. godine trebalo da likvidira Ivana Delića, kuma Brane Mićunovića, u budvanskom kafeu "Palma".
Umesto Delića ubio je mladića iz Pljevalja koji je sedeo za stolom, a života ga je stajalo to što je nosio istu majicu kao Delić.
Kako su ranije pisali hrvatski mediji, Srbija je od hrvatskih tužilaca, između ostalog, zatražila da se Kalinić ispita u vezi sa likvidacijom Branka Jevtovića Jorge, 2004. godine u Beogradu i pokušajima ubistva Zorana Nedovića Šoka i Andrije Draškovića iste godine.
Nedović i Drašković su pukim čudom preživeli, ali su dvojica njihovih telohranitelja ubijena, a četvorica ranjena. Tužilaštvo Srbije interesovalo je da li Kalinić ima informacija o tim krivičnim delima jer se u to vreme u srpskoj javnosti nagađalo da Zemunci stoje iza tih zločina i da im je motiv bila navodna osveta za likvidaciju Željka Ražnatovića Arkana.
Sretko Kalinić će zauvek ostati zapamćen u kriminalnim krugovima. Kada god se spomene njegovo ime, prva asocijacija je gulaš koji je skuvao od Milana Jurišića. Jelo sa Juretovim delovima tela pojeo je Vladimir Milisavljević zvani Vlada Budala. Jurišić je ubijen čekićem. Telo su mu raskomadali testerom za sečenje drva, a neke delove su samleli u mašini za mlevenje mesa. Prva mašina se polomila, pa su kupili drugu, a prvo su mu pojeli polni organ.
Juretove kosti otkrivene su nakon hapšenja Luke Bojovića. U stanu u Valensiji pronađeno je oko 50 kostiju, deo lobanje, kao i delovi mašine za meso u kojoj je samleven Jurišić. Kalinić je, navodno, samleo Jurišića zbog žene.
Pročitajte OVDE kakve to svedoke u Beograd dovodi Putin.
Izvor: Alo
