– Biti na listi Uneska, ne znači da će Unesko prihvatiti da to kulturno nasleđe pripada određenom narodu kao njegova patrimonija, već jednostavno da taj spomenik postoji na određenoj teritoriji – dodao je Trifković.
On je naglasio da „svojatanje“ kulturnog nasleđa otvara pitanja na duge staze koja često nemaju zadovoljavajući odgovor. Naglašavajući da sličnih primera ima puno, Trifković je naveo „svojatanje srpskih spomenika u severnoj Makedoniji, uključujući i crkve i manastire gde je pokušaj njihove makedonizacije počeo još u vreme Titove Jugoslavije“.
Navodeći primer venecijanske kulturne baštine u Dalmaciji, koja je prema njegovim rečima „vrlo vešto i vrlo uporno pohrvaćena i to je počelo još u vreme kraljevine Jugoslavije“.
– U gradovima koji su bili poznati pod svojim italijanskim imenima kao što su Trau – Trogir, ili Zara – Zadar koji je bio čisto venecijanski grad i po duhu, arhitekturi i stanovništvu, došlo je do promene političke vlasti, samim tim došlo je i do etničkog čišćenja Italijana iz Zadra, a zatim, posle 1945. godine je došlo i do primene principa „čija je teritorija njegovi su i spomenici“. Zato ponavljam, ne sme se ni po koju cenu prihvatiti, makar to bilo i na dugi niz godina, formalno odricanje od srpske tapije nad kosovskometohijskom zemljom jer bi se onda desilo i sa srpskim spomenicima da pre ili kasnije postanu kosovski – kaže on.
– Kada se Poljska proširila do Odre i Nise i kad su stari nemački gradovi, kao što su Štetin i Breslov postali Ščećin i Vroclav ili kada je Kenigsberg postao Kalinjingrad u ruskoj enklavi na Baltiku, od tog trenutka su i kulturni spomenici na toj teritoriji uključujući zamkove, tvrđave, crkve… postali poljsko odnosno rusko kulturno nasleđe. Tako će biti i sa srpskim manastirima, postaće kulturno blago Kosova ukoliko Srbija poklekne i izgubi dah i strpljenje u borbi za njihovo očuvanje – zaključuje Trifković.
Trošak za Srbiju u ratu sa Albancima bio bi previsok! Više o tome OVDE.
Izvor: Kosovo Onlajn
