Piše: Milan Knežević, Demokratski front
Sve ovo je bilo priprema da 21. maja na pokradenom referendumu Crna Gora postane nezavisna od same sebe, a zavisna od Mila Đukanovića i nekoliko porodica bliskih njemu. Dvije godine poslije referenduma, protivno volji 85% građana, Vlada Crne Gore na čelu sa Milom Đukanovićem, donijela je najsramniju ulogu u svojoj istoriji - priznanje lažne države Kosovo. Tako su i definitivno udareni kvazi temelji zasnovani na antisrpstvu kao državnoj ideologiji. Nekoliko godina kasnije režimska Crna Gora je uvela sankcije Rusiji (državi koja je druga priznala rezultate referenduma), kako bi dokazala NATO strukturama da iskače iz svojih vjekovnih civilizacijskih i duhovnih odredišta. I da je spremna postati NATO janičar po geopolitičkim žarištima, bez obzira na globalni apsurd i vojnu beznačajnost. Zatim je režim na dan parlamentarnih izbora, 16. oktobra 2016, inscenirao državni udar, pod optužbom da su ruske bezbjednosne strukture, zajedno sa liderima Demokratskog fronta i simpatizerima Ravnogorskog pokreta, planirali rušenje ustavnog poretka, ubistvo premijera i sprečavanje ulaska Crne Gore u NATO.
Ova morbidna konstrukcija poslužila je Đukanoviću da 28. aprila 2017. bez organizovanja referenduma, u krnjoj Skupštini, izglasa ulazak Crne Gore u NATO. U kasnijem “sudskom postupku” zajedno sa Andrijom Mandićem prvostepeno sam osuđen na pet godina zatvora. Sa nama su osuđeni 8 srpskih državljana i dvojica Rusa. Takođe je osuđen i Mihailo Čađenović, vozač Andrije Mandića. Upozoravali smo tada da je sljedeća na režimskom strelištu Srpska pravoslavna crkva, i da je obračun sa nama, kao najtvrđom branom u odbrani istinske Crne Gore, ustvari priprema za konačno rešenje.
Nažalost, često smo nailazili na nerazumijevanje, relativizaciju i beskonačna teoretisanja ( često obojena kompromiserstvom na našu štetu), i to u patriotskim i nacionalno svjesnim krugovima u Crnoj Gori i Srbiji. Glavne teze u tim sporenjima su bile:
1. Da smo mi krivi a ne Milo Đukanović koji je pokrao referendum;
2. Da Srbi treba da naprave pakt sa Đukanovićem iako on planira nastavak svoje antisrpske politike;
Posebno je u određenim “građansko intelektualnim” krugovima u Srbiji stvaran narativ da je ujedinjenje 1918. bilo najveća tragedija za srpski narod, i da je Srbija posle crnogorskog referenduma “prodisala punim plućima”. Nažalost, slične stavove su apostrofirali i pojedini ministri u svim srpskim vladama od 2006. godine do danas. Tako da smo se često nalazili u situaciji da nas u Crnoj Gori doživljavaju kao antidržavni element, izdajnike i eksponente politike Beograda, dok smo u Srbiji budili negativne emocije na bivše Jugoslavije. Do skora smo bili na raskrsnici “Crnogoraca u Beogradu i Srba u Podgorici”, krivi i jednima i drugima što ovako maniti i tvrdoglavi postojimo. Ipak, moram priznati, da što se tiče aktuelnog srpskog rukovodstva, stvari se pozitivno mijenjaju i taj nacionalni osjećaj prekinutog zajedništva obnavlja u značajnim formama.
Za manje od sedam dana znaćemo da li je crnogorski režim i zvanično objavio rat Bogu, nakon što su mu u jednom selu pedesetih godina prošlog vijeka organizovali sahranu, a On opet vaskrsnuo, dok se njegovim pogrebnicima ni groba ni imena ne zna. Volio bih da vjerujem u razum naših tlačitelja, kao što vjerujem u našu spremnost da branimo Boga. Sve drugo je manje važno, jer ako su naši preci s patrijarhom Čarnojevićem u beskrajnom plavom krugu, noseći mošti naših svetaca, tražili zvijezdu, valjda je i u nama ostala zera njihove krvi da se saberemo oko zastava s Hristovim likom i da bude što biti ne može. A sve može uz Božiju pomoć.
Autorski tekst Vladimira Erakovića o situaciji u Crnoj Gori pročitajte OVDE.
