Bela Garda ili Belogardejci predstavlja caristički i legalistički korpus u građanskom ratu u Rusiji odmah nakon Oktobarske revolucije 1917. godine. Bela Garda je bila antikomunistički front koji je nastojao da ponovo uspostavi carstvo u Rusiji. Radilo se o heterogenom frontu u okviru koga su postojale različite nijanse u pogledu stavova u vezi sa budućnošću Rusije nakon anticipirane pobede nad komunistima. No svi oni su bili mahom monarhističke ideološke orijentacije i nisu se slagali sa boljševičkim reformama ruske države. Na teritorijama koje su kontrolisali Belogardejci, osnovane su privremene vojne diktature, u kojima su važili zakoni Ruske Imperije. Beli pokret je smatrao da po njihovoj pobedi i uspostavljanju mira, Rusija treba da nastavi sa poštovanjem svih međunarodnih sporazuma koji su doneti pre, i za vreme Prvog svetskog rata. Jedan od vođa Belog Pokreta, Anton Denjikin je smatrao da vojska ne treba da odlučuje od državnim pitanjima, već da ruski narod treba sam da stvori vladu.
Vođe vojne organizacije Belih su činili oficiri vojske Ruske Imperije, od kojih su mnogi bili plemićkog porekla. Mećutim, tokom rata dolazi do velikih priliva novih mladih oficira, uglavnom iz redova seljačkog stanovništva, tako da su neke vodeće ličnosti Belog pokreta bile poreklom sa sela. Seljaci su takođe činili i ogromnu većinu među Belom armijom. Jezgro Bele armije su činili: Dobrovoljačka armija, Donski kozaci i Kubanski kozaci.
Vođe bele armije su u hronološkom nizu bili: general Lavr Kornilov, general Mihail Aleksejev, admiral Aleksandar Kolčak, General- pukovnik Anton Denjikin, general Fjodor Keler, general Petar Krasnov, general Evgenij Miler, general Nikolaj Judenič, general Vasilij Boldirev, general-pukovnik Mihail Ditrihs, general-potpukovnik, Ivan Romanovski, general-potpukovnik, Sergej Markov
.Rat između Belogardejaca i Crvene armije je trajao od 1917. do 1921. godine, dok su borbe na Ruskom dalekom istoku trajale sve do 1923. godine. Saveznici Rusije iz Velikog rata su sporadično stupali u pomoć i organizovali zajedničke operacije sa Belom armijom. Postojalo je nekoliko najvažnijih frontova tokom građanskog rata u Rusiji. To su bili: južni, istočni i severni ili severozapadni front.
Južni front je otvorio general Mihail Vasiljevič Aleksejev, i bio je pod komandom generala Lavra Kornilova. Posle Kornilove pogibije, frontom upravlja general Anton Denjikin, i Belogardejskim snagama koje su se borile na Južnom frontu, daje naziv „Oružane snage Južne Rusije“. Oružane snage Južne Rusije su velikom većinom bile sastavljene od kozaka. Južni front je predstavljao najveću opasnost po komunističu vladu, međutim posle neuspešnog napada na Moskvu 1919. godine, Oružane snage Južne Rusije su se povukle. Naredne godine preostali Belogardejci su evakuisani na Krim, gde su se spojili sa vojskom Petra Vrangela.
Istočni front je osnovan u proleće 1918. godine, od strane ruskih oficira i nacionalista sa teritorije Sibirua. Tada je u Sibiru od strane Belogardejaca osnovana Privremena ruska vlada, na čelu sa admiralom Aleksandrom Kolčakom. Uprkos mnogim uspesima tokom 1919. godine, oni su potisnuti na Ruski daleki istok, gde su nastavili da se bore do oktobra 1922. U isto vreme kozački ataman Petar Krasnov, mobilizacijom Kubanskih kozaka, stvara vojsku od oko 35 000 ljudi i na Severnom Kavkazu osniva Kavkasku dobrovoljaču armiju.
Belogardejcima na Severnom i Severozapadnom frontu su komandovali: general Nikolaj Judenič, knez Antolij Pavlovič Liven i kozak i plemić Pavel Avalov. Karakteristično za ovaj front je to što se pod Livenovom i Avalovom komandom borilo i dosta baltičkih Nemaca, kao i intervencija Antante u korist Belogardejaca. Najveća vojna operacija na Severozapadu Rusije je bila napad na Sankt Peterburg, gde su Belogardejci stigli do predgrađa Sankt Peterburga.
Poraz Belih na kraju građanskog rata su obeležili mnogi tragični događaji do kojih je došlo usled beskrupuloznog divljaštva Crvene armije i komunističkih vlasti. Primer ovoga je Veliki sibirski ledeni pohod. . Posle poraza Belogardejaca od strane Crvene armije, u zimu 1920. se oko 350.000 Belogardejaca zajedno sa svojim porodicama, povlačilo preko zaleđenog Bajkalskog jezera u Čitu. Međutim tokom povlačenja ogroman broj ljudi je umro od gladi i smrzavanja, tako da je od 350.000 do cilja preživelo samo 20.000 ljudi. U proleće tokom otapanja leda na Bajkalskom jezeru, leševi su potonuli u jezero.
Nakon građanskog rata, mnoge belogardejske organizacije, kako vojne, tako i civilne nastavljaju sa delovanjem ili nastaju u emigraciji. Centri u kojima je bilo koncentrisano najviše pripadnika Bele emigracije su bili na prvom mestu Srbija i Beograd, a potom i Šangaj, Carigrad, Pariz i Berlin. Srbija doživljava svojevrstan procvat na svim nivoima nakon dolaska Bele emigracije u njihovu novu otadžbinu. U Beogradu je 1924. nastala i najpoznatija belogardejska organizacija u emigraciji – Ruski Opšte – Vojni Savez a njen osnivač je bio čuveni Baron Petar Nikolajevič Vrangel. Baron Vrangel je po sopstvenoj želji i sahranjen u Beogradu. NJegovi posmrtni ostaci, svojevrstan duhovni simbol organske veze Rusije i Srbije, se nalaze u ruskoj crkvi Svete trojice u centru Beograda na Tašmajdanu. Baron Vrangel u Beogradu čuva svoju poslednju stražu okrenut licem ka večnosti…
Amerikanci spremaju klanicu u Siriji, više o tome saznajte OVDE.
