- Naprotiv, sve naše poruke su u duhu bratske sloge, mira i ljubavi. Neprekidno pozivamo i sebe i druge na pokajanje i na ugledanje na Hrista i svetitelje. Narod koji hoda ovih večeri u litijama su li najdostojanstveniji ukras Crne Gore. Onaj ko ih naziva rušiteljima i negatorima Crne Gore, niti poznaje svoj narod niti zna šta su istinske vrijednosti Crne Gore. Litije su otuda postale kultni događaji u kojima ljudi slušaju i razumeju glas Božiji kroz svoju Crkvu. Bez ikakve koristi, prinude ili ucene narod se sa radošću sabira, čineći Crnu Goru istinski vječnom i neprolaznom, osvećujući je i prosvećujući molitvama iz stotine hiljada duša. Što je veća mržnja, nasilje i laž, to litije postaju još svetlije, a samim tim i brojnije.
Crna Gora je, podsećaju, opterećena mnogim istorijskim podelama i deobama koje su nas kroz istoriju mnogo koštale.
- Zato je Crkva u Crnoj Gori jedna od retkih institucija gde su se, godinama unazad, te deobe prevazilazile i lečile. U našoj Crkvi se ne postaje ni Srbin ni Crnogorac ni Rus ni Grk, nego se postaje pravoslavni hrišćanin, a u isto vreme se ne gube i drugi identiteti. Za Crkvu nije važno kako se ko izjašnjava nacionalno ili kojoj partiji pripada. Oni koji idu u Crkvu, znaju da se na Liturgiji ispoveda jedino ”Jedna, Sveta, Saborna i Apostolska Crkva”. Plod tako odgovornog odnosa Crkve je ono što danas vidimo na ulicama crnogorskih gradova. Nikada Crna Gora nije bila jedinstvenija po nekom pitanju kao što je ovo aktuelno. Nikada za pametne i mudre vladare nije bilo lakše odluke – nego što je ova koju od njih danas očekuje narod. Nažalost, sadašnja vlast je pokazala da je narod za nju samo izborna statistika i ništa više. Zato umesto da zajedno sa narodom grade budućnost Crne Gore, oni prebrojavaju ko dolazi na molitvu i po receptu najtotaliratnijih vladara i režima saopštavaju da se ne može biti i u Crkvi i u partiji, proglašavajući ova narodna sabranja ”ludačkim pokretom”. Time pokazuju da su sebe poistovetili sa državom, a svoje ideološko-političke nazore i sopstvene interese sa državnim interesima. Dakle, otišli su još dalje od režima uspostavljenog posle 1945. godine, koji je koliko-toliko vodio računa o interesima naroda. U načinu vladanja, s druge strane, ništa se suštinski nije promenilo. Kao i njihovi politički prethodnici i ovi danas su sebe stavili u ravan sa Bogom, čak i iznad Boga, pa su pred narodom postavili pitanje – ili partija ili Bog. Hvala Bogu, trezveni narod je bez straha izabrao – priklonio se Bogu i Božijoj pravdi. Poštujući slobodu da svako svoj život gradi po sopstvenoj savesti i odgovornosti nećemo prestati da prizivamo sve ljude u tu blagoslovenu zajednicu. Nećemo dozvoliti da mržnja i zlo izazovu u nama ništa drugo sem poziv na mir i ljubav. Tako nas uči Gospod naš, da ljubimo i neprijatelje svoje. Tako smo naučeni i od naših svetih Otaca, tako nas uče Sveti Petar i Sveti Vasilije svojim svetim ćivotima, a ne kostima, jer su njihova tela, draga braćo i sestre i deco, cela i netruležno sačuvana. Kod Svetog Vasilija dolaze ljudi svih nacija i vera, iz svih zemalja i sa svih kontinenata. Ko god iskreno zatraži pomoć, Bog je kroz svoje svete nesebično daruje. Zato su naše litije nadnacionalne, nadpartijske, nadideološke i u njima su, kao i u Ostrogu, dobro došli svi ljudi kojima je na srcu pravda Božija i ljudska.
Imajući na umu da su u biblijskoj istoriji, čak i najveći gonitelji Crkve, postajali ne samo hrišćani nego i svetitelji, mi živimo u hrišćanskoj nadi i molimo se Gospodu da i našu braću koja su krenula da kamenuju Hrista, da gone Crkvu NJegovu i svedoke NJegove – braću i sestre svoje, branitelje svetinja Božijih, preobrati svojom božanskom silom i ljubavlju. Ne zbog Crkve, koliko zbog njih samih, njihovih porodica i potomaka, duše i njihovog večnog spasenja. Kao što pevamo u troparu Svetom Petru Cetinjskom i danas ostaje poziv svoj njegovoj duhovnoj deci bez razlike: ”Hajte braćo pravoslavna da se radujemo…”. Vrata Crkve Hristove su uvek svima otvorena!, poručuju iz Mitropolije crnogorsko-primorske.
Više o tome OVDE.
Izvor: Večernje Novosti
