Naime, ova nas knjiga, navodno, uči o "vekovima verske pluralnosti, u kojoj su Bosanci, Bošnjani, Bošnjaci, kako god, vekovima, sve do sredine XIX veka, ali i kasnije, svoje odnose čuvali i izgrađivali upravo na bosanskim vrednostima.
Autori ove knjige nisu istoričari. Taner Aličehić diplomirao je fiziku, a magistrirao menadžment, dok je Đenan Galešić diplomirani pravnik. Niko od njih dvojice ne radi u naučnom institutu, ili na fakultetu.
Ipak, oni su pregli da napišu knjigu o istoriji BiH koja će afirmisati projekat stvaranja bosanske nacije. A, kako smo već ukazali, upravo iza tog projekta je, na svom poslednjem kongresu, stala SDA - vodeća stranka Bošnjaka u BiH.
Dakle, Aličehić-Galešićeva knjiga korisna nam je da razumemo kakvu će istoriju učiti deca u BiH - pa i srpska, ako SDA uspe u svojim planovima unitarizacije BiH (ukidanje entiteta i kantona, kao i u nameri da stvori "jedinstveni obrazovni sistem" kao deo državne "afirmacije bh. indentiteta".
Evo koje bi istorijske "istine", po ukidanju Republike Srpske, trebalo da uče srpska deca, sudeći po Aličehić-Galešićevoj knjizi:
U tami srednjeg veka, poslednji trag tolerancije i slobode mišljenja nalazio se na području Bosne.
U tami jednoumlja i inkvizicije, bosanska država jedina je u Evropi zaštitila crkvu koja tumači sveto pismo na sebi svojstven način.
Crkva bosanska je davala duhovnu slobodu i jedinstvenu filozofiju života u Bosni.
Bosanska država je bila nastanjena uglavnom vernicima Crkve bosanske.
Oko petsto godina postojanja srednjovekovne bosanske države rastao je i ugled po mnogo čemu jedinstvenog naroda, koji je sebe nazivao bosanskim narodom, Bošnjanima (kasnije Bošnjacima ili Bosancima)"
Bosanski narod je došao u dodir s islamom, po mnogo čemu bliskom iskonskom hrišćanstvu, koje je negovala Crkva bosanska.
Po narodnom predanju, poslednji bosanski did (vrhovnik Crkve bosanske - S. A) predao je štap s Hodiđeda, simbol Crkve bosanske, šejhu mevlevijske tekije na Bentbaši u Sarajevu kao "nasledniku" bosanske duhovnosti.
Bošnjaci su, kao feudalno plemstvo, imali vodeću ulogu u bosanskom društvu kao i u Osmanskom Carstvu.
Opustošena pogranična područja, bosanske vladajuće porodice su naseljavale Vlasima iz smederevskog i beogradskog kraja.
Vlaška plemena postala su jezgro stanovništva koje se u Bosni, krajem 19. veka, kroz pripadnost pravoslavnoj crkvi prepoznalo u srpskoj nacionalnoj ideologiji.
Teritorijalno i administrativno komadanje Bosne izvršeno je 1829. godine, kada je šest nahija s desne strane Drine odvojeno od Bosne i pripojeno Srbiji.
Pritisak pravoslavnog stanovništva na osmansku vlast na Balkanu poticala je Rusija.
Sredinom devetnaestoga veka srpska nacionalna svest među bosanskim pravoslavcima nije postojala .
Kneževina Srbija koristila je nezadovoljstvo seljačkog stanovništva u Bosni za širenje srpskog identiteta, a sve u svrhu svoje državne težnje prema teritoriji Bosne.
Srpski nacionalizam u Srbiji, u drugoj polovini 19. v, postao je temeljno antibosanska ideologija s ciljem širenja srpske države na bosansku teritoriju.
Od polovine 19. v. kod pravoslavnog, a u manjem broju i kod ostalog bosanskog stanovništva, počela se razvijati naklonost ka srpskom identitetu.
Nažalost, pod uticajem pravoslavne crkve, srpski nacionalni pokret je s vremenom pretvoren u etnokonfesionalnu ideologiju - "jedan narod, jedna vera, jedna država". Krajnji ishod je bio proterivanje i pokolj domaćeg muslimanskog stanovništva koje se nastavilo i u 20. veku.
Srbija je imala jasan projekt širenja srpske nacionalne ideologije, tj. posrbljavanja stanovništva Bosne i negiranja bosanskog identiteta i istorije.
Posrbljavanje Bošnjaka, odn. proces debosnizacije trebao je obuhvatiti i stanovnike drugih veroispovesti u Bosni.
Uvođenje srpskog identiteta kod pravoslavnog stanovništva Bosne išlo je relativno brzo zbog razvijenosti srpske nacionalne ideje u samoj Srbiji te bliskosti bosanskog i srpskog pravoslavnog sveštenstva".
Obaveštajna služba Srbije koristila je razna kulturna, pevačka i folklorna društva za širenje srpske nacionalne ideologije u Bosni.
Širenjem srpske nacionalne ideje rasla je i mržnja prema muslimanskom delu stanovništva i verska netrpeljivost.
Kraljevina Srbija nije štedela ni sredstva ni diplomatski uticaj da ne dozvoli Bošnjacima da izgrade nacionalnu svest o bosanskom narodu kao različitom od srpskog.
Austrougarskom okupacijom 1878. bosanska teritorija je podeljena na dva dela, tako što su stanovnici Novopazarskog sandžaka odvojeni od svog naroda i matice Bosne.
Kalaj je podržao bosansku ideju multikonfesionalnog društva, ali službeno zastupanje nacionalnog bošnjaštva, u doba Benjamina Kalaja, proizvelo je jak otpor velikog dela već posrbljenih stanovnika Bosne.
Tokom Balkanskih ratova, bosanski muslimani bili su ustrašeni kada su se proširile informacije o srpskim zločinima nad stanovništvom u (Novopazarskom) Sandžaku , koji je vekovima bio sastavni dio Bosne.
U avgustu 1917. godine na Sjeničkoj konferenciji gradonačelnici i narodni zastupnici Novopazarskog sandžaka izglasali su odluku da se ovaj prostor vrati u sastav Bosne.
U Kraljevini SHS i dalje se radilo na rastakanju viševekovnog bosanskog identiteta kao pluralne sredine, provodeći ranije započete procese debosnizacije domaćeg življa".
Snaga koja je urušavala jedinstvo u (Kraljevini) Jugoslaviji bili su narastajući srpski nacionalizam i hegemonizam, a podržavala ih je i potpomagala pravoslavna crkva".
Prva posledica zločinačke ustaške politike bila je masovnije priključenje pravoslavnog stanovništva velikosrpskom četničkom pokretu.
Mnogobrojni četnički zločini nad stanovnicima Bosne pravdani su kao borba protiv NDH, ali, nažalost, više su bili odraz mržnje prema muslimanskom stanovništvu koju je decenijama negovala srpska nacionalna ideologija.
Ova stravična dešavanja (četnički zločini - S. A) prisilila su mnoge Bošnjake da se uključe u borbu: od stvaranja muslimanskih milicija, pa do pristupanja ustaškom pokretu i na kraju pristupanje zloglasnoj Handžar diviziji.
SS Handžar divizija, sastavljena od bosanskih muslimana, stvorena je kako bi štitila bosanske krajeve od četničkih pokolja.
Na početku rata, dok su boravili u Srbiji, osim mladih komunista, pretežno studenata, partizani nisu uspevali da masovno privuku nove borce. Bilo je jasno da pokret nije imao podršku u srpskom narodu, koji nije imao potrebu za sukobom ili bilo kakvim vidom otpora, jer nije bio ugrožen.
Okosnicu partizanskog pokreta, na početku rata, činili su mladi Dalmatinci.
Formiranjem ZAVNOBiH-a, 25. novembra 1943, Bosni je vraćena državnost, što je vodilo masovnom približavanju bosanskog naroda partizanskoj ideji i borbi.
U septembru 1943. formirana je 16. muslimanska brigada, a veliki dio ljudstva Handžar divizije prešao je u partizanske redove.
Uporedo, i pravoslavno stanovništvo napušta ideju velikosrpstva i priklanja se NOP-u.
Značajan broj velikosrpskih ideologa, četničkih oficira i jedinica, priključio se partizanima, a mnogi su ostali u JNA i nakon rata ostali prisutni u politici i javnom životu".
Stanje u KP BiH 1945-1950. bilo je takvo da je politika bosanske vlade bila podanička prema Srbiji i službenom Beogradu.
Tito je 1958. i 1959. istakao da treba prestati s nacionalnim igrama sa stanovnicima koji su zadržali bosanski identitet, pretežno muslimanima, te kako im treba dozvoliti da se izjasne onako kako se osećaju.
Na popisu iz 1961. moglo se izjasniti kao musliman, dok je u Ustavu SR BiH, iz 1963, dozvoljeno nacionalno izjašnjavanje kao Musliman.
To je sve bilo dio procesa demokratizacije i umanjenja uticaja velikosrpske ideologije iz Beograda, kao i sticanja ravnopravnog statusa BiH u SFRJ.
Priznanje Muslimana kao naroda nije bilo stvaranje "nove" nacije, nego nastavak negiranja bosanskog identiteta i prihvatanje činjenice da se "preostali" stanovnici Bosne ipak neće niti posrbiti niti pohrvatiti".
U okviru školskih programa, bosansko-muslimanska istorija i književnost nisu izučavane.
Ali, proces poistovećivanja velikog dela stanovništva s bosanskom kulturom, jezikom i na kraju sa samom Bosnom nije se više mogao zaustaviti.
Posledica ekonomskog, nacionalnog i političkog razvijanja kod Hrvata, Slovenaca, Albanaca, Crnogoraca i Bošnjaka bila je sve teže uspostavljanje srpske prevlasti u Jugoslaviji.
Na prvom demokratskom referendumu, održanom 1. marta 1992. godine, bosanski narod je obnovio nezavisnost bosanske države.
Feljton s "mirotvornim istinama" ove knjige još uvek izlazi, tako da ćemo tek biti prosvetljeni otkrićima o najnovijem dobu. Verovatno će tu stajati i Aličehićeva "mirotvorna ideja" o Republici Srpskoj: "spas Srbiji i srpskom narodu jedino mogu ponuditi BiH i bosanski narod, i to -ukidanjem poslednjeg uporišta četničkog srpstva Republike Srpske.
Možemo samo zamisliti kako bi danas izgledala Evropa da je ostavljen jedan deo Nemačke nacistima na upravljanje. Taj presedan danas drži zatočenim u fašizmu srpski narod.
Dobri Bošnjani, Aličehić i Galešić, hoće da pomognu Srbima i oslobode ih od fašizma tako što će im ukinuti Republiku Srpsku? Ne pomažite nam više, aman!
Ovo je isti tip pervertiranog nacionalizma koji smo utvrdili i kod Lavića. Nije bosanski narod - kog, navodno, čine muhamedanci, pravoslavni i katolici u BiH - nasilni konstrukt i propagandna himera. Ne, baš obrnuto, Srbi u BiH su konstrukt, oni su nosioci lažnog identiteta i žrtve propagande koja dolazi spolja. Zato ih treba osloboditi Republike Srpske i vratiti ih izvornom bošnjaluku.
Taj projekat kalajevštine nije mogao da prođe ni pre 120 godina, a kamo li danas. On je u toj meri suprotan istorijskim činjenicama, modernom shvatanju identiteta i elementarnoj slobodi, da može biti ostvaren jedino golim nasiljem.
Čuvajmo Republiku Srpsku da nam, između ostalog, i deca u školi ne bi morala učiti Aličehić-Galešićeve "istine". O Srbima u BiH kao "useljenim Vlasima" koje je "Obaveštajna služba Srbije" u drugoj polovini 19. v. uspela da posrbi.
I da se Srbi u BiH u 21. veku zaista ne bi morali vratiti u status "Vlaha"…
Pročitajte OVDE kako Milo Đukanović preti Srbiji.
Izvor: fakti.org
