Bojan Dimitrijević je rođen 1967. godine u Beogradu. Završio je Filosofski fakultet Beogradskog univerziteta početkom devedesetih godina 20. stoleća i započeo svoja istraživanja vezano za Drugi svetski rat i poratno doba. U IzSI sretao je kolege koje su prvo bili članovi Saveza Komunista Jugoslavije, pa tek onda naučnici, jer su morali da publikuju dela o događajima iz bliske prošlosti tako da se slaže sa zvaničnom doktrinom još uvek postojeće zemlje. Upravo je ta ostrašćenost i subjektivnost stranačkih pijuna dovela do toga da masa ljudi ne veruje u rad istoričara, već sredinom 1990-ih godina došlo je do izvesnog poboljšanja po ovom pitanju i nauka je došla ispred ideologije.
Kako Dimitrijević navodi na početku emisije Razbuđivanje, masovne likvidacije su komunistički prvaci započeli još 1941. godine, među kojima su se isticali čete Koče Popovića, Peka Dapčevića, Slobodana Penezića "Krcuna", Aleksandra "Leke" Rankovića...itd. Takođe, navodi podatak da je druga polovina te 1941. godine jedan strašan period za Srbiju i Srbe uopšteno jer su masovno i stradali, kako od okupatora, tako i usled bratoubilačkih razmirica.
Komunističko rukovodstvo videvši da je slabije od četničkih snaga u Nedićevoj Srbiji se povlače u Bosnu gde nastavljaju svoje delovanje. Moša Pijade na 1. zasedanju AVNOJ-a u Bihaću krajem novembra 1942. godine iznosi doktrinu delovanja u ratu, tako što se brojnost uvećava sa beskućnicima odnosno onima kojima je sve srušeno i spaljeno.
U jesen 1944. godine dolazi do toga da se nadzire kraj Hitlerove koalicije, jer je Italija već godinu dana kapitulirala, Zapadni front je otvoren i uspešno zaživeo, dok je na Istočnom frontu Crvena armija sa svojom vojskom ušla u Poljsku, Mađarsku, Čehoslovačku, Rumuniju i Bugarsku... Istovremeno se i situacija na Balkanu menja. Crvenoarmejci pomažu Titovim partizanima u Srbiji da ostvare pobedu nad četnicima, koji se u rasulu povlače ka Austriji.
Tada je zavladao sveopšti teror od Leskovca do Beograda, jer su komunisti preko svoje tajne policije OZNE sprovodili masovna hapšenja i likvidacije i civila i vojnika JVuO, Nedićeve Državne Straže, LJotićevog Zbora...itd. NJihov cilj je prevashodno bio da na vreme uklone sve potencijalne protivnike svoje ideologije odnosno socijalističke revolucije, te su ih nazivali lažno "narodni neprijatelji", a ustvari je bilo reč o klasnim.
Videvši šta se dešava mnoštvo civila krenulo je sa preostalim jednicama Ravnogorskog pokreta u izbeglištvo preko Bosne ka Italiji početkom 1945. godine, jer su verovali da će ih Zapadni saveznici uzeti u zaštitu. Jedan od vođa crnogorskih prognanika bio je mitrtoplit crnogorsko-primorski Joanikije Lipovac. Ovde je reč o desetinama hiljada ljudi na tom Maršu smrti. Pre nego što su se izvukli iz Podrinja u rejonu Foče došlo je do masovnih bacanja u nekoliko jama od sela Miljevina do Kalinovika. Par meseci kasnije došlo je do velikog obračuna na Lijevča Polju iznad Banjaluke, gde su u borbama sa hrvatskim ustašama izginuli četnici pod komandom potpukovnika Pavla Đurišića.
Dimitrijević u emisiji navodi i ovo... Kasnije izbeglice (Srbi, Hrvati i Slovenci) dolaze u južne delove današnje Austrije gde su ih prihvatili Englezi, koji ih sredinom maja 1945. tek što je završen Drugi svetski rat u Evropi predavaju Titovim partizanima koji su otpočeli masovna streljanja i bacanje u duboke kraške jame, najviše ih je bilo u okolini Maribora, Kočevskog Roga...itd. Direktiva za ovakve zločine stigle su iz Beograda po Titovom usmenom nalogu.
Još jedna zanimljivost od Dimitrijevića jeste to što je naveo podatak, da sa Blajburškog polja Englezi nisu predavani samo Hrvate kojih je bilo nešto više od 50.000... nego da je tu bilo blizu 6.000 Srba sa prostora Crne Gore. Isto tako, da slovenačka OZNA nije imala ratne zarobljenike, već su ih sve po kratkom postupku likvidirali (bili su najkrvoločniji).
Istoričar Dimitrijević objasnio je i termin "Zidani most", da se tu konkretno nije ništa desilo iako već godinama u javnosti se pominje ta lokacija kao mesto velikog stradanja. Zapravo to je obična raskrsnica gde je došlo do razdvajanja ove velike grupe izbeglica, koji su tek narednih dana stradavali na drugim mestima. 18. maja 1945. došlo je do likvidacije crnogorskih Srba koje je izvršila III udarna divizija POJ.
Republika Srbija je tek 2009. godine formirala Državnu komisiju za pronalaženje i obeležavanje svih tajnih grobnic... ta institucija ne radila svega dve godine, a onda prestala sa radom.
U emisiji je takođe objašnjeno kako je došlo do prikrivanja istine o masovnim likvidacijama koji su se dešavale na samom kraju Drugog svetskog rata i malo posle. Komunistički aparat je preko UDBE uspevao da sistemom pritiska, ucena, represalijama, nepristojnim ponudama... spreči izlazak istine na svetlo dana. Danas to ostrašćeni ljudi nazivaju nekakvom revizijom istorije, jer im se ruši lepa slika o prošlosti u kojoj su oni lepo živeli.
Izvor: Pravda
