Istorijski posmatrano, Srbi nikada nisu bili rasisti, prvenstveno iz dva razloga. Rasizam kao diskriminacija po osnovu boje kože jeste duboko antihrišćansko i antipravoslavno osećanje. To je zapravo mržnja prema drugim ljudskim bićima na osnovu njihovih fizičkih karakteristika koje su Bogom dane. U pitanju je toliko strano osećanje za jednog pravoslavnog čoveka, da ono direktno negira Božije i biblijske zapovesti o ljubavi prema drugim ljudima i negajenju mržnje. Od nas pravoslavnih hrišćana se zahteva da čak volimo i svoje neprijatelje i tlačitelje, te da se za njih i njihovo spasenje molimo Bogu, što je izrazito teško s obzirom na palu ljudsku prirodu.
Takođe, rasizam negira i čitav niz pravoslavnih svetitelja i ugodnika Božijih koji su bilo crne puti poput Svetog Mojsija Murina, koji je poznat i kao ”Sveti Mojsije Crni” ili ”Sveti Mojsije Etiopljanin”, bilo azijskog ili dalekoistočnog porekla poput Svetog sveštenomučenika Mitrofana Kineskog. I sam naš Gospod u ljudskom obliku, zajedno sa svojim apostolima, i čitavim nizom biblijskih proroka i ugodnika, bio je pripadnik jevrejskog semitskog naroda.
Drugi glavni razlog zbog koga je rasizam istorijski stran Srbima jeste što smo i sami bili tursko roblje, odnosno gotovo poptuno obespravljena hrišćanska ”raja” koja je živela u islamskom kalifatu, s obzirom da je turski sultan Selim I 1517. godine proglasio kalifat u svom carstvu što je trajalo sve do uspostavljanja Turske Republike 1924. Drugim rečima, naš život u Osmanskom Carstvu bio je izuzetno težak i kretao se u koordinatama između izrazito diskriminatorskog šerijatskog prava koje je hrišćanima branilo najosnovnije slobode do samovolje turskih moćnika koji su odlučivali o životu ili smrti svog hrišćanskog roblja po svom nahođenju. Tu je bio i čitav niz diskriminatorskih praksi poput: čitlučenja (otimanja hrišćanskih poseda i njihovog pretvaranja u čitluke), danka u krvi (poreza koji se plaćao otimanjem muških glava), kulučenja (robovski rad hrišćana) i brojni drugi vidovi turskog zuluma. Zbog toga su se naši preci držali što dalje od Turaka, živeći u planinskim predelima, podalje od gradova i glavnih puteva i često organizovani u plemenske i bratstveničke zajednice ili porodične zadruge. Ovakav tretman nisu imali Srbi izvan Osmanske Imperije, odnosno oni delovi srpskog naroda koji su živeli u Habsburškoj Monarhiji, Veneciji, Dubrovniku i Rusiji.
Postoje svedočanstva prvog u istoriji poznatog Srbina koji se naselio u SAD, Karađorđevog ustanika, Đorđa Šagića zvanog ”DŽordž Fišer” koji je bio jedan od vođa Teksaške revolucije (1835-1836) kako nije mogao da se načudi praksi robovlasništva i trgovine robljem koje je zatekao u Filadelfiji, NJu Orleansu i Galvestonu u tek formiranim Sjedinjenim Američkim Državama. Pošto su Teksas i Luizijana u kojima je proveo najviše vremena, bile robovlasničke države, ostali su zapisi toga kako mu je robovlasništvo smetalo i predviđanje da će se u narednim generacijama oko toga voditi građanski sukobi. Na kraju se po sopstvenoj želji povukao iz robovlasničkih država i naselio u San Francisku u tek formiranoj saveznoj državi Kaliforniji gde je obavljao više javnih dužnosti.
I na kraju, imamo čitavu lepezu svedočanstava srpskih oficira i vojnika u Prvom svetskom ratu koji su na Solunskom frontu, u Severnoj Africi, u Francuskoj i Velikoj Britaniji dolazili u dodir sa vojnicima i ljudima iz kolonija ovih velikih kolonijalnih sila – srpskih saveznika.
Prenosimo i karakteristično svedočanstvo Svetog vladike Nikolaja Velimirovića sa Solunskog fronta:
”Dok su se sami Evropljani tuđili svih svojih podanika, crnaca i žutokožaca, ne hoteći s njima ni jesti ni piti ni pod istim šatorima boraviti, dotle su naši vojnici s njima drugovali, jeli, pili, u bolesti obilazili ih, u nevolji pomagali, na svojim slavama častili i gostili, razgovarajući s njima prstima i rukama. Srbi su na crnce gledali kao na ljude i ponašali se prema njima kao prema ljudima“.
Pradeda autora ovog teksta je bez ikakve zadrške odlučio da deli studentsku sobu sa crncem iz jedne francuske kolonije u zapadnoj Africi, nakon što su to odbijale da učine njegove francuske kolege, kada ga je srpska vlada zajedno sa stotinama srpskih đaka i studenata poslala posle proboja fronta na dalje školovanje u Francusku.
Stoga, rasizam je jedan odvratan i strani osećaj za srpskog čoveka. On je nametnut evropskim narodima kroz kolonijalna nasleđa bivših kolonijalnih sila ili usled delovanja raznih totalitarnih ideologija poput nacionalnog socijalizma tj. nacizma. Taj nacizam je odneo toliko mnogo nevinih srpskih života da bi prihvatanje nekakvih elemenata njihove destruktivne ideologije od strane srpskog čoveka predstavljao oblik negacije samih sebe.
Ovo je jedna od mnogobrojnih fotografija srpskih vojnika sa vojnicima iz francuskih kolonija sa kojima su se zajedno borili i drugovali u rovovima Solunskog fronta.
Izvor: Istorija Srba/ nacionalist.rs
