Jedini cilj pokrštavanja već krštenih Srba u NDH bio je uništenje srpskog naroda. A Srba je u NDH bilo najmanje tri miliona, kako se može videti iz knjiga nekoliko kompetentnih autora, pa i Veliše Raičevića Psunjskog čiju neobičnu biografiju možete pročitati u drugoj polovini ovog teksta.
Čini se da je realno prihvatiti mišljenje pisca knjige „Katolički teror danas“ Avra Manhata, poreklom Italijana. Prikazujući sadržaj te njegove knjige, Laza M. Kostić („Hrvatska zverstva u Drugom svetskom ratu prema izjavama Pavelićevih saveznika“) iznosi mišljenje ovog pisca da je „trideset procenata pravoslavnih Srba u novoj Hrvatskoj bilo prekršteno u katolicizam i to u izvanredno kratkom vremenu…“
Profesor Salvatore Loj, publicista i oficir italijanske vojske u Drugom svetskom ratu, kaže: “Niže komande ustaša su raspolagale životima tri miliona Srba koji su se nalazili u granicama države Pavelića…“. I dalje: „Tri miliona Srba se nalazilo u granicama Pavelićeve države. Od ovih je krenuo jedan milion da stigne u Srbiju ili da se preseli u italijanske gradove Zadar, Split, Šibenik. Ne može se utvrditi koliko je njih imalo sreću da dostigne vruće željenu metu; to je misterija koja je možda predodređena da nikad ne dobije objašnjenje“.
Ako uzmemo u obzir Stepinčev izveštaj, koji je poslao Svetoj stolici u prvoj polovini (mart) 1942. godine, da je pokatoličeno 240.000 Srba, ima osnova tvrditi da se ta cifra do propasti NDH popela najmanje na 1.000.000 Srba, jer zamah prisilnog katoličenja nije jenjavao kroz celo vreme okupacije Jugoslavije, odnosno postojanja NDH.
Nasilno pokatoličavanje srpskih masa, ubijanje i mučenje pravoslavnih sveštenika i vladika, rušenje njihovih crkava i manastira, koje se vršilo u Hrvatskoj, tobož i u interesu katolicizma, zadiralo je bez sumnje i u interes vrhovnog vođstva Katoličke crkve. Srbi su očekivali da će Sveta stolica kao čuvar ugleda Katoličke crkve, podići svoj glas prije ili kasnije i javno osuditi krvave zločine, progone, unijaćenje i katoličenje Srba koji se vrše u katoličkoj zemlji u ime katolicizma.
Veliša Raičević Psunjski piše: „Nadali smo se da će sa nestankom NDH, Pavelića i Stepinca, prestati katoličenje Srba u Hrvatskoj. Prevarili smo se, Franja Kuharić nastavlja delo Stepinca.“
Od septembra 1991. godine do februara 1992. godine, Katolička crkva u Hrvatskoj prekrstila je 11.756 Srba pravoslavaca u katolike.
Veliša Raičević rodio se 5. novembra 1903. g. u Trepči kod Andrijevice u porodici sa četvoro dece. Gimnaziju je pohađao u Kragujevcu, nakon čega je u Pragu na tehničkom fakultetu studirao geodeziju. Godine 1924. na studijskoj godišnjoj praksi kod mesnog geodeta u Vinkovcima upoznao je svoju buduću suprugu Darju, sa kojom je imao sina Dragoljuba (1925-1981) i kći Novku (1928-2004).
Veoma se zanimao za istoriju i ubrzo počeo intenzivno da sakuplja podatke i dokumente. Prije svega ga je zanimala istorija hrvatsko-srpskih odnosa i položaj Srba u Sremu, Slavoniji, Hrvatskoj i Dalmaciji.
Raičevićeva porodica neprestano je bila pod pritiskom hrvatskih ekstremista. To je bio razlog da materijale koje je dobijao preko svojih studijskih kolega iz raznih svetskih arhiva i biblioteka, najviše iz bečkog državnog arhiva, izuzev retkih, nije pokazao supruzi, već ih je sakrivao izvan svoje kuće.
Proglašenjem Banovine Hrvatske, 26. avgusta 1939, počele su emigracije Srba iz Hrvatske. Raičević je ostao u Vinkovcima uprkos pretnjama smrću i u listovima Srpski glas, Narodna odbrana, Srpsko ognjište i Slavonija pisao o prikrivenim ubistvima poznatih srpskih i hrvatskih jugoslovenski orijentisanih javnih radnika, koja su izvršavale Mačekove jedinice.
Nakon aprilskog rata 1941, pomoću zvorničko-tuzlanskog episkopa, vratio se u Srbiju. U Beogradu je marta 1944. godine, pod pseudonimom Psunjski, odštampao knjigu „Hrvati u svetlosti istorijske istine“. Sačuvana su dva primerka u patrijaršiji SPC.
Sredinom 1945, Raičević se preselio u Novi Sad. Prvo je bio zaposlen u fabrici eksera, a 1954. je imao privatni geometarski biro. Kroz dvije godine se preselio u svoju kuću u zapadnom Pomoravlju. Umro je 1. juna 1972.
U Sloveniji je 2006. godine urađen reprint knjige, a u predgovoru Zmago Jelinčić kaže:
„Gestapovci su upali u štampariju u kojoj je bila knjiga štampana, i zaplenili skoro celokupan tiraž. Odmah po oslobođenju, preostale primerke je tražila i zaplenila jugoslovenska tajna policija, a štampara Antuna Rota su krajem 1944. godine proglasili za okupatorskog saučesnika i ubili ga na nepoznatom mestu. Za Psunjskog se nije znalo ko je, pa je mogao da se izvuče. Zvanična institucija, Narodna biblioteka Srbije prvi primerak knjige dobila je tek 1981. godine, posle smrti Josipa Broza. Primerak u svom arhivu ima još i Srpska pravoslavna crkva.“
I Stiven Spilberg je stavio u fiulm srpska stradanja, opširnije OVDE.
Izvor: sedmica.me
