“Jezik deli sudbinu društva. Niti je to srpski pelcer, niti je to nekakva naša posebnost. Sada kada gledamo na to vreme, sa ove distance, vidimo da se taj jezik drugačije zvao, a bio je lingvistički identičan današnjem jeziku. Do stvaranja prve Jugoslavije 1918. se jezik zvao srpski i znalo se koju teritoriju pokriva. On je urađen reformom Vuka Stefanovića Karadžića, i kako mi to kažemo srpski jezik je Vukov i vukovski. Sticanjem nekakvih istorijskih okolnosti , taj jezik je bio prihvaćen i izvan Srbije. Od 1918. godine se taj jezik preimenjuje, mi zaboravljamo, to sada znaju samo oni koji se bave jezikom- kako se prva država zvala Kraljevina Srba, Hrvata I Slovenca, vlasti su odlučile da prvi jezik nazovu srpsko- hrvatsko- slovenački. Vrlo su brzo videli da takav mutant ne postoji i onda je ostao ovaj naziv sa svim kvalitetima i slabostima- srpskohrvatski. Praktično je od stvaranja Jugoslavije do poslednje decenije 20. veka postojao jezik pod tim nazivom”, u uvodnom delu emisije “Srpski sv(ij)et” je pojasnio neke osnovne istorijske fakte vezane za jezik kojim govorimo gost dr filoloških nauka Veljko Brborić.
On je dodao i da se na prostoru Hrvatske tokom tog 20. veka govorilo vukovskim jezikom, ali se nazivao hrvatskim, i na to su se Hrvati odlučili krajem 19. veka, što se vidi iz knjiga iz tog perioda.
Naime, postoji Pravopis Ivana Broza iz 1892. godine, na kom se temelje svi ostali pravopisi onoga što se naziva hrvatski jezik, u čijem predgovoru autor piše:
“Ja sam sve udesio onako kako su napisali Vuk i Daničić, a samo sam malo nešto odstupio od njihovog pisanja”.
On je pojasnio kako srpskohrvatski postaje regionalni jezik, a kasnije se neke sitne leksičke promene proglašavaju razlikama i preimenjavaju se jezici po nazivima republika:
“Srpskohrvatski jezik se pretočio u srpski, bošnjački (ili bosanski), hrvatski i crnogorski. Mi imamo sad isti jezik sa različitim imenima. Znate kako u Beču zovu katedru za naš jezik? Be- ha- es (BHS) jezik. U jeziku se suštinski ništa nije desilo, samo na nivou leksike su novi jezici pokušali napraviti neke razlikovne distinktivne kategorije. Ali gramatički, padežni i akcenatski sistem, na njima se nisu desile promene, a na njima počiva jezička struktura”.
Govorio je o engleskom i njemačkom koji se govore van Engleske i NJemačke i davao primjere iz jezika koji ukazuju na to da je besmislena ta podjela jezika, koja je kod nas prejako shvaćena:
“Evo primer voz i vlak. Voz je neka beogradsko- srpska reč, a vlak neka zagrebačko- hrvatska, ali koji je glagol? I u jednom i u drugom slučaju je voziti se, neće niko reći da se dovukao vlakom. Kao i imenice dom i kuća. Ko radi u domu? Kućanica. A u kući- domaćica”.
O rečima u srpskom jeziku je izrekao još jednu zabludu:
“Danas često pravimo nestručne podele na domaće i strane reči. Vrlo je relativno to, mi kažemo da je ogroman broj reči u našem jeziku tursko. Orijentolog Darko Tanasković kaže da su to osmanizmi, da nisu to turske riječi, turski je bio kanal komunikacije, kao što je danas engleski. A to su većinom riječi iz persijskog zapravo. Nekada je i samim stručnjacima teško utvrditi iz kog jezika dolazi neka reč” .
Profesor srpskog jezika na Filološkom fakultetu Beogradskog univerziteta je u razgovoru sa Gordanom Janićijević govorio i o medijima i njihovom uticaju na jezik, odnosno na sve goru jezičku kulturu:
“Mediji su vrlo moćni. Ja u kontaktu sa novinarima u priči da je vrlo loša jezička kultura im kažem da su i oni krivi, a oni meni odgovore da je podednaka krivica i profesora. Odgovorim im da je tačno, ali ja u toku jedne školske godine imam kontakt sa nekoliko stotina studenta, a vi se hvallite da vašu emsiiju ili tekst čita neuporedivo veći broj ljudi. Ogromna im je važnost, mediji imaju i mnoge alate”.
Govorio je o slaboj zastupljenosti lektora u institucijama, pa i u medijima, a zatim je gost Nacionalne televizije dao i odgovor na pitanje šta se desilo sa katedrama za slavistiku širom svijeta:
“Iz moje perspektive je to neprijatno pitanje, ali je odgovor prilično jasan. Srpksohrvatski jezik je dobro stajao na lingvističkoj tački sveta, svi ozbiljni i one manje ozbiljni univerziteti su imali slavistiku, i vrlo često u grupi predmeta je bio i srpskohrvatski jezik, kao izborni ili pomoćni. Neverovatno je da je u jednom trenutku 10000 studenata tokom jedne školske godine na svetu učio srpskohrvatski jezik. U Francuskoj se taj jezik učio na 11 univerziteta, a negde su bila i po dva lektora. Deluje neverovatno: od Japana, od Amerike, do Skandinavije, Indije… Dešava se raspad države i raspad jezika. Dolazi do izolacije Srbije, lektorati postoje, Hrvati su bili agresivni I preuzeli ih, ali im ne možete zameriti zbog tog. Oni su najveći broj katedri preuzeli. Ni u novije vreme Srbija nije imala aktivniju politiku, a mi smo se mogli sa Hrvatima dogovoriti, da podelimo lektorate, ali Hrvati i Srbi nisu skloni dogovoru”.
Pojasnio je na plastičnim primerima kako se razvila situacija i kako je i zašto loša situacija sa interesovanjem za srpski jezik, i iznio interesantan podatak da loše stojimo u Evropi, ali da postoji interesovanje u Južnoj Koreji i Kini, ali i da nismo donedavno imali lektora u Moskvi.
I poslednjem delu je dr Veljko Brborić izneo činjenice koje se tiču školskih programa, kako u Srbiji tako i u Crnoj Gori, onih koje se tiču izbora laureata za književne nagrade, i na samom kraju je izneo stav o zakonu o rodnoj ravnopravnosti, na šta je kao potpredsednik Odbora za standardizaciju jezika Instituta za srpski jezik nacionalnih akademija koje su potpisnici ovog Instituta, među kojima su i akademije u Srbiji, Crnoj Gori i Banjaluci:
“Jezička politika je stvar koju vodi struka, ali joj treba i politička podrška. Odbor je bio uključen u ovu priču, i zloupotrebljen je u Skupštini”.
On je izneo podatke koji se tiču te zloupotrebe i najavio uskoro oglašavanje Odbora, decidno naglašavajući da je u pitanje nasilje nad srpskim jezikom.
Kako Vučić trguje sudbinom Republike Srpske, saznajte OVDE.
Izvor: IN4S
