Jovo Bajić je rođen 1947. godine u Kupresu (jugozapadna Bosna). Studije književnosti je završio u Beogradu, gde je našao i prvo zaposlenje – kompanija Večernje novosti. Nakon četiri godine prešao je u Politiku-Ekspres, koja je sedamdesetih i osamdesetih godina bila najtiražniji list bivše Jugoslavije.
U emisiji Razbuđivanje g. Bajić počinje priču od raskola hrićanske crkve 1054. godine kada je Rimska crkva počela da sprovodi svoje jeretičke odluke proglašavajući sve ostale pravoslavne crkve i vernike koji nisu po njihovim novim kanonima za šizmatike (otpadnike). Vodili su krstaške ratove protiv muslimana ali i Vizantije.
U kasnom Srednjem veku prva pokrštavanja Srba dešavaju se u zoni Posavine, koja je tada bila deo Ugarske kraljevine. Takođe i Dubrovčani su imali rimokatoličke misionare koji su dolazili prvo u zapadnu Hercegovinu i dolinu Neretve, kasnije u srednju Bosnu da šire vatikanske ideje.
Bajić navodi i sudbinu Stjepana Tomaševića iz dinastije Kotromanovića, koji je zbog ekumenističkih varki tragično završio u Jajcu. Slično je bilo i sa Hrvojem Vukčićem i drugim bosanskim vlastelinima. Takođe i despot Đurađ Branković je bio ponuđen da pređe u katoličanstvo, ali je on to odbio. Hrišćanska nesloga je doprinela širenju Osmanske imperije sve do Beča kada su poraženi.
Pravoslavni hrišćani su malo odahnuli kada je obnovljena Pećka Patrijaršija 1557. godine. Hrvatski kmetovi i seljaci su bili zavidni na Srbe koji su dobijali povlastice od bečkih careva, ali su morali da ratuju za germanske interese. Od tada se rađa mržnja prema srpskom življu.
Bajić navodi podatak da su prvi pojam krajišta – Krajine, naseljavanja zbog čuvanja granice, zapravo napravili Turci, a tek decenijama kasnije austrijski vladari. Vatikan je u tom periodu počeo da šalje svoje emisare u Bosnu.
Na primeru Kupreške visoravni i zapadnih delova zemlje Bosne g. Bajić objasnio migracije koje su postojale u 17. i 18. veku, kao i pokušaja pokatoličavanja pravoslavnih vernika, ali je to delimično uspevalo samo u siromašnim krajevima tj. selima.
Na vrlo jednostavan način g. Bajić je demistifikovao ulogu istoričara i političara Franje Račkog, koji je pokušao da hrvatizuje tj. prisvoji Bogumile. Slično su radili i muslimanski prvaci početkom 20. veka. Međutim, naši istoričari: Dragoljub Dragojlović i Miodrag Petrović su razobličili sve te laži i podmetačine, u kojima je jasno vidljivo da su bosanska jevanđelja pisana na ćirilici i kanonima SPC.
Zanimljivost koju g. Bajić navodi u emisiji jeste da su u 19. veku mnogi rimokatolici u BiH slavili svoju krsnu slavu. Na nekoliko mesta gost se osvrnuo i na pojam Šokci, odnosno kako su i oni smišljenom politikom Vatikana svrstavani u hrvatsku naciju. Ovo je bilo naručito izraženo dolaskom Austrougarske u Bosnu, nakon Berlinskog kongresa.
U 20. veku, kada je počeo Prvi svetski rat, rimokatolici i muslimani zajedno kreću protiv Srba 1914. godine. Strašan teror je učinjen preko posebnih žandarmerijskih jedinica ‘Šuckori’. Slično je bilo i u Drugom svetskom ratu, kada je osnovana klero-fašistička NDH, koju su vodili poglavnik Ante Pavelić i kardinal Alojzije Stepinac. Muslimanske vođe su bile deo Hitlerove koalicije. Imali su svoju zloglasnu Handžar diviziju i Muslimansku miliciju.
U Sarajevu je tada bosanski nadbiskup Ivan Šarić pisao stihove zahvalnosti Paveliću i pozdravio osnivanje NDH. Takođe je mnoge rimokatoličke sveštenike u BiH motivisao da učestvuju u pokoljima nad Srbima. Davao je blagoslov za ustašku Crnu Legiju. Kasnije je pobegao u Španiju preko Pacovskih kanala, tamo je i umro.
Na pitanje zašto postoji toliko malo radova srpskih istoričara na temu srednjovekovne Bosne, Jovo Bajić odgovara: U Brozovoj Jugoslaviji hrvatski istoričari su bili zaduženi za period Bosne u Srednjem vijeku, muslimanski istoričari za osmanski period, a Srbi su morali da proslavljaju vreme NOB i socijalne revolucije.
O probijanju treće linije ukrajinske odbrane u DNR pročitajte OVDE.
Izvor: HelmKast
