Piše: Aleksandar Pavić
Tokom ruske specijalne vojne operacije u Ukrajini, u ono malo slobodnog medijskog prostora što je preostalo u zapadnoj zoni uticaja, profilisalo se nekoliko analitičara koji su iskočili iz vladajućeg diskursa, odnosno propagandnog koloseka koji je tamo ustanovljen. Našoj javnosti su verovatno najpoznatiji ljudi poput Skota Ritera, Daglasa Makgregora, Lerija DŽonsona i Pola Krega Robertsa.
Ovoj četvorici je na prvom mestu zajedničko što su nekad zauzimali visoka ili važna mesta u američkom establišmentu.
Riter je penzionisani obaveštajni oficir američkih marinaca, bivši inspektor za nuklearno naoružanje i naoružanje za masovno uništenje.
Makgregor je penzionisani pukovnik američke kopnene vojske, ratni veteran prvog Zalivskog rata i, po rečima jednog poznatog američkog vojnog analitičara, u svoje vreme jedan od najinovativnijih mislilaca u američkoj vojsci.
Leri DŽonson je bio operativac CIA i odseka za protivterorizam američkog Stejt departmenta, i bio je angažovan u američki-sponzorisanom potkopavanju sovjetske invazije na Avganistan.
Pol Kreg Roberts je bio pomoćnik ministra finansija za ekonomsku politiku u Reganovoj administraciji.
Drugu zajedničku stvar koju dele ova četvorica pripadnika nekadašnjeg američkog establišmenta je stav prema ratu u Ukrajini. Pojednostavljeno rečeno, njihov stav se može navesti u nekoliko ključnih tačaka:
Da posle raspuštanja Varšavskog pakta više nije bilo potrebe za daljim postojanjem NATO pakta.
– Da je ruska intervencija u Ukrajini opravdana, zato što Rusija nije mogla da dozvoli etničko čišćenje rusko-jezičkog stanovništva u Donbasu, niti postojanje Ukrajine kao fanatično antiruske, militarizovane i potencijalno nuklearno naoružane ispostave kolektivnog Zapada na ruskim granicama.
– Da su u Ukrajini američki neokonsi organizovali puč u februaru 2014. godine, nakon čega su neonacistički elementi, uz zapadnu materijalnu, političku i medijsku podršku, počeli da vrše glavni uticaj na politiku potonjih ukrajinskih vlasti.
– Da je prvi strateški cilj neokonsa, neoliberala i američkog vojno-industrijskog kompleksa – koji se najčešće zajednički imenuju kao američka duboka država – promena režima u Moskvi.
– Da je naredni strateški cilj američke duboke države suzbijanje Kine pre nego što ona dostigne svoj puni potencijal i smeni SAD sa mesta glavnog svetskog hegemona. I, u tom cilju, američka duboka država je spremna da izazove čak i rat kao poslednje rešenje.
– Da su nekada slobodni zapadni mediji glavnog toka postali obične propagandne ispostave američke duboke države, a da su se zapadni vojno-obaveštajni eksperti i komentatori, koje su ti mediji angažovali, propisno obrukali u svom praćenju i analizi rata u Ukrajini, pogotovo u proceni ruskih kapaciteta i snage kolektivnog Zapada i njegove ukrajinske posredničke vojske.
Ovih dana je u poseti Beogradu i Banjaluci bio i bivši američki diplomata DŽejms DŽatras, koji je u intervjuima, koje je dao tokom svog boravka, dao suštinski iste ocene kao i gore pomenuta četvorka.
Suštinski gledano, moglo bi se reći da ova petorica američkih konzervativaca i nekadašnjih hladnoratovskih jastrebova podržavaju Rusiju u njenom sukobu sa današnjim Zapadom – a Pol Kreg Roberts već neko vreme čak otvoreno kritikuje Kremlj što nije krenuo mnogo odlučnije i silovitije, tako da ne samo brzo sruši režim u Kijevu već i utera strah u kosti današnjem vladajućem zapadnom establišmentu.
Kako je to moguće?
Pojednostavljeni odgovor bi mogao da bude sažet u nekoliko tačaka:
– Oni smatraju da današnji Zapad nije onaj isti Zapad kojem su oni bili privrženi tokom hladnoratovske blokovske ideološke podele. Štaviše, da se taj Zapad pretvorio u svoju suštu suprotnost.
– Oni su svi bili antikomunisti a ne antirusi, dok je današnja zapadna spoljna politika pod dirigentskom palicom neokonsa izrazito, često histerično antiruska.
– Ta histerična antiruska i, sve više, antikineska spoljna politika dovodi svet na ivicu katastrofe, oličene u izbijanju nuklearnog sukoba i uništenja planete.
– ”NJihov” Zapad je bio u osnovi demokratski, dok je na današnjem Zapadu demokratija na izdisaju. ”NJihov” Zapad je gajio konkurenciju i ukrštanje mišljenja, dok današnjim Zapadom vladaju oligarhije, razni monopoli i kultura ”poništavanja” i cenzure. ”NJihov” Zapad je još uvek bio u osnovi hrišćansko-tradicionalan, dok današnji Zapad vodi globalni i domaći rat protiv vere i tradicije i vrednosti koje su na njima zasnovane, kao i protiv same prirode čoveka. Na ”njihovom” Zapadu, patriotizam i nacionalizam su smatrani pozitivnim osobinama, dok ih današnji demonizuje i diskvalifikuje u ime anacionalnog ili antinacionalnog globalizma.
– Današnja Rusija, uprkos svim nedostacima, predstavlja poslednji moćni centar odbrane tradicionalnih vrednosti na čijim temeljima je Zapad i doživeo svoj vrtoglavi viševekovni uspon.
Ono što je tragikomično je da gore navedene ličnosti zapravo zastupaju stavove koji se u našoj javnosti od strane medija i pojedinaca koji se predstavljaju kao ”prozapadni” svakodnevno etiketiraju kao ”rusofilni”, ”antizapadni” i slično.
Da li je moguće da današnji stipendisti i službenici zapadnih NVO organizacija, polaznici raznih NATO-sponzorisanih kurseva i kursića bolje znaju šta su ”zapadne vrednosti” od onih koji su na njihovim temeljima i uz mukotrpan rad i zalaganje stekli ugled i reputaciju, a svoje živote ne samo ugradili u njih već ih i rizikovali zarad njihove odbrane?
Ili se ipak radi o tome da se nekadašnji Zapad, za vrlo kratko vreme posle pada Berlinskog zida, transformisao u svoju suprotnost, da se pretvorio u nezajažljivu imperiju koja sada sistematski gazi sve one slobode, vrednosti i ideale u ime kojih se tobože bori. A da su današnji ”zapadofili” zapravo samo oportunističke sluge jedne agresivne imperije, kojoj je još uvek potrebna ”meka moć” zapadne zaostavštine da bi postigla svoje ciljeve izgradnje globalnog totalitarnog poretka – nakon čega će konačno moći da skine maske i pokaže svoje pravo lice.
Paradoksalno je to da bi se možda najsmeliji neokon snovi i ambicije do sada već ostvarili da se desilo upravo ono što su oni sprečili – da se raspustio NATO.
I Rusi i Srbi – kao i mnogi drugi narodi – bili su više nego spremni da se prepuste čarima ”prosvetljenog”, bogatog i blještavog Zapada i Fukujaminog ”kraja istorije”. Odnosno Zapada u kojem su stasali i prosperirali gospoda Riter, Makgregor, DŽonson, Roberts, DŽatras…
To što se mnoge perjanice hladnoratovskog Zapada od strane današnjeg zapadnog mejnstrima i njegovih službenika često hladnokrvno etiketiraju kao ”Putinovi simpatizeri”i slično – govori mnogo i o prirodi današnjeg Zapada i o prirodi današnje Rusije. A i o prirodi onih koji se lažno predstavljaju kao ”prozapadni”, ogrnuti u blještavi ogrtač vrlina na čijem uništavanju oni zapravo neumorno, dan i noć rade.
Ne treba im dozvoliti da i dalje obmanjuju javnost.
Današnji rusofil je, u proseku, mnogo autentičniji zapadnjak od današnjeg deklarisanog zapadnjaka.
Da parafraziram jednu staru reklamu – zvuči šašavo, ali je tako.
Izvor: IN4S
