Piše: Emil Vlajki
UKRAJINA
Crveno, mrzim te crveno
Nemoćno šaptaše ciganski romansijero
A krvave su kiše neprekidno lile
Natapajući ulice Granade.
--------
I vidjeh konja crvenog
A onom što ga jahaše
SMRT mu bijaše ime
Dok za njim iđahu crveni anđeli
Što ubijahu mačem, glađu, kugom
I zvjerima zemaljskim.
Gledam ih
U vijestima su svakodnevno
Crvenim slovima ispisani
Istopljeni olovni vojnici
Po crvenoj zemlji leže
I rijeka crvena teče
Pod suncem nebeskim što bliješti
K'o ledena crvena ploča.
Bijaše tako lijepa
Kosa plamena
Usne požudne
Drska crvena haljina
Crvene cipelice
I nokti crveni.
Iz čeličnih ptica munja crvena
Spalila kosu plamenu
Usne, nokte
Haljinu, cipelice
I što reče nekad neki pjesnik
Užasnut smrću njemu najdraže:
Puče puška odozgora
Probi srce jadne žene
Evo pehar krvi njene.
Gdje ju je crvena smrt snašla
Tajna vječita
Jer posvuda su ginule
I ginu žene plamene kose
U novim Gernikama,
bez Pikasa da ih oslika,
U Donjecku, Lugansku, Mariupolju
Hersonu, Harkovu i Kijevu
Ginule su ne znajući
Zbog natoizacije, demilitarizacije
Demokratizacije i denacifijacije
Da li će ikada više ginuti
Samo zbog ljubavi?
-------
Zeleno, volim te zeleno
Zelen vjetar, zelen grane…
Napisa pjesnik života i nade
A njegova je krv prolivena,
Nikad zaboravljena,
Na ulaštenim pločnicima Granade.
Izvor: Pravda
