Piše: DŽevad Galijašević
Kosovo je, ponovo prostor velikog narodnog stradanja: na barikadama se nalazi narod koji nema izbora, da čeka dželata ili da pokuša skrenuti pažnju na činjenicu da je njegov opstanak doveden u pitanje. Iako postoje različita razumijevanja vanjske međunarodne uloge u ovoj kreiranoj krizi ipak postoji opšta saglasnost da svi problemi dolaze sa Zapada i da taj „Politički Zapad“ sada dovršava proces koji vodi više od dva vijeka a koji je, više puta eskalirao, u svjetskim ratovima, raspadu Jugoslavije, bombardovanju Srbije i Crne Gore i martovskoim pogromu 2004.godine. Smjer Zapadne politike se nikada nije mijenjao i uvijek je težio odvajanju Kosova od Srbije.
Danas tim procesima upravlja nesumnjivi lider Zapadnog svijeta; SAD, čije međunarodno prisustvo i djelovanje predstavlja, nesskrivenu u istoriji najveću, globalnu destrukciju međunarodnog prava i rušenje mira i stabilnosti, na svakoj tački zemaljske kugle na koju je stigla svojim paradržavnim, paravojnim, parafinansijskim i para-medijskim, propagandnim strukturama. To je država koja u ovom vijeku neće postati prijatelj Srbiji i njeno zauzdavanje se ne može izvršiti velikim riječima sa zvaničnih mjesta jer te velike riječi ne prate i velike diplomatske akcije. Dok Kosovo gori u plamenu albanske mržnje i američke geopolitičke destrukcije, najvažniji političar Srbije pokušava smanjiti zavisnost Srbije od Ruskih energenata pregovarajući sa Norveškom, Hrvatskom i Azerbejdžanom na planu diversifikacije osmišljene u zapadnim centrima moći.
Pomoć u odbrani Kosova, Srbija ne traži, ni od Rusije ni Kine, da im „neprijatelji“ ne zamjere što zpve u pomoć prijatelje. U takvim usamljenim akcijama državne politike, izbjegava see suočavanje sa istinom o stvarnom nbeprijatelju, u zavaravanju i sebe i drugih o značaju ovakvih akcija i „Srbije na Zapadu“, gubi se Kosovo.
Dok se vatre budućeg „ograničenog ali krvavog sukoba“, na Kosovu pale, javlja se dilema: da li je Kurti potpuno podivljao, ili se dešava ono što svi vide ali malo tko je spreman priznati. To što se dešava danas na Kosovu, neskriveni je dio američke politike na Balkanu i aneričkog odnosa prema Srbiji iako je sigurno povezano sa sudbinom cjelog Srpskog naroda: i u Crnoj Gori, Republici Srpskoj i cjeloj BiH.
Kosovo je bilo i ostalo američki projekt i američka vojna baza a ipak postoje, dva potpuno pogrešna pristupa u tumačenju i ove, nove krize.
Prvo: potpuno pogrešno je misliti, da je Aljbin Kurti, „prvorođeni terorista“, snažni albanski lider, koji ima hrabrosti da hapsi Srbe kad hoće; da provodi teror i prijeti krvavim raspletom prilikom uklanjanja barikada. To pogrešno uvjerenje agresivno sugeriše da Kurti lično zatvara granicu i okupira Gazivode; a da lideri Evropske unije to pasivno posmatraju te da iza te vrste podrške stoji NJemačka (druga zabluda); da sve to rade proklete Švabe, i da je dokaz, to što Kurtijeve mjere, nagrađuju bezviznim režimom i podržavljenjem Kosova.
Ne postoji dilema da je NJemačka nacija i država opsjednuta mržnjom protiv Srpskog naroda: i zbog poraza u dva svjetska rata i zbog načina na koji su stvarali i obnavljali Jugoslaviju, kao najveću prepreku nacionalnom interesu NJemačke, strategiji prodora na Istok i ekonomsko političkoj vezi Berlin-Istanbul-Bagdad. Zato se utrkuju, i najglasnije prijete, galame i histerišu protiv Srbije. Zato se guraju u prvi red, da podrže svaku akciju nasuilja ili ponižavanja Srba. Ali, NJemačka je bijesni pas bez zuba i NJemačku tu niko ne pita ništa drugo, osim kako može doprineti da se američka volja i projekat „Kosovo država“, realizuje što prije, kako ne bi visio nad glavom Zapada, kao Damoklov mač, kad god se pomene međunarodno pravo i terirorijalni integritet Ukrajine dok se cjeli Zapad trudi da svoj angažman predstavi kao visoko moralan čin. Stvarni agresor na Srbiju preko Kosova su Sjedinjene Američke Države, a to znači i NATO, Velika Britanija i EU; i NJemačka i Francuska; otprilike tim redoslijedom. Istovremeno gurajući se na čelo tog antisrpskog pokreta na Zapadu, NJemačka, želi kod svojih EU-Briselskih sljedbenika očuvati iluziju njene važnosti po svim pitanjima uređenja Evropskog kontinenta i održati privid vlastite uloge u nastanku i postojanju Evropske Unije. NJemačka je vojni i geolopolitički pacov koji samo gricka sir, koji Amerikanci, kao mamac stavljaju pred nju. Ta država je danas država kukavičke politike i koja sve institucionalne mehanizme koristi da i NJemačka nacija konačno postane kukavička nacija i da joj nikada više ne padne na pamet, da napada Veliku Britaniju ili Sjedinjene Američke Države.
A tek Kurti, on je samo lokalni džukac, zaražen geopolitičkim bjesnilom anglo-američkog interesa i politike, a to znači zadužen da manifestuje i uskladi svoje antisrpske nagone sa globalnom antiruskom orijentacijom i interesima SAD. Suviše je Kurti nebitan da bi u takvom projektu bo saradnik ili službenik zapada, već u toj agresiji, on predstavlja tek malog klovna zaduženog za slanje najprljavijih prijetnji i poduzimanje razbojničkih i terorističkih mjera prema srpskoj sirotinji na Kosovu u skladu sa osnovnim američkim ciljevima. Što znači: razoriti i porobiti, što su Amerikanci morali lično uraditi sa još 18. NATO država, zatim konvertovati, amerikanizirati, pozapadnjačiti i izvršiti punu akulturaciju kao process koji su Ukrajini uspjeli završiti za osam godina a sa Srbima nije išlo ni nakon Osmanskih pet vjekova kao ni nakon više od dvije decenije poslije razaranja i okupacije. Sada su na redu oštrije mjere a njih će izvršiti čovjek bez ikakvog vojnog i bezbjednosnog iskustva, čobvjek koji je povezan sa terorizmom ali čovjek bez vojske.
I vojska na Kosovu je Američka, bez obzira da li se zvala KFOR ili dolazila iz Bondstila a pomoći će im Euleks. Kurti nije lider tog formata da može nekažnjeno pljunuti na Rezoluciju 1244 a Briselski sporazum nazvati „djetinjarijom“, dok je Escobar govorio o neprihvatljivosti dolaska Vojske Srbije na Kosovo a iz geopolitički i vojno impotentne NJemačke sa zvaničnog mjesta, glasno poručivali u medijima, kako je „zahtijev Srbje apsurdan“. Ne samo, da je Briselski sporazum, u svojoj osnovi velika politička prevara Evropske unije, učinjena prema Srbiji nego su svi sporazumi, koje je Zapad ikada potpisao sa Srbijom bili obična prevara. Pa i kako su je NJemci titulirali, „apsurdna Rezolucija SB UN 1244.“ kao i svi drugi sporazumi koje nemoralni Zapad, potpisivao krvavih ruku, sa Srbjom. Ali i sa drugim zemljama: Dejtonski sporazum i Minski sporazumi, također su „prljava kupovina vremena“ kako je to Angela Merkel priznala. Ali nije Angela Merkel planirala kupovati vrijeme lažnim sporazumima nego su to radile Američke gazde koje zbog toga nisu ni učestvovale u ovim pregovorima. Minski sporazumi su pored svega bili i NJemačko-Francuski račun bez krčmara, koji NJemačka ne smije priznati, nego se lažnim priznanjem priključiti bojkotu tih sporazuma.
A taj mali prljavi rat u najavi, koji dolazi od Kurtija i prijetnju krvavim raspletom, Semjuel Hantington bi nazvao „Sukob civilizacija“, naivno misleći i tumačeći, kako se, eto, i na Kosovu, zbog neuređene granice sukobljavaju Islamska civilizacija i Hrišćanska. U tu podjelu, tu prevaru, mnogi su povjerovali,ali Kurti je Američki radikal a ne Islamski. To što on radi i svi ti Prištinski pa i Sarajevski krugovi, nikakve veze sa Islamom nema ali ima veze sa britanskim, vjerskim projektom, novog koncepta i interpretacije Islama iz 18. vijeka, zvanog vehabizam a posebno sa opet britanskim projektom političkog radikalizma, utemeljenog 1928. godine u Egiptu, poznatom kao „Muslimanska braća“. A kad su tu Vehabizam i Muslimanska braća, uz američku logistiku i filozofiju ratovanja pod lažnom zastavom, svakako su tu i američke organizacione forme terorističkih struktura: Al kaida, ISIL, Al Nusra, HTŠ...
Ipak, pored evidentnog i prikrivenog američkog nasilja na Kosovu, ono će, sa albanskom dominantnom ulogom uvijek biti samo prostor koji nije sposoban artikulisati ambiciju da bude država. Sa postojećom političkom sviješću, od Tačija, do Haradinaja i Kurtija, Kosovo prosto nikada neće imati liderstvo i elitu sposobnu da artikuliše bilo kakvu formu suvereniteta, čak ni u odnosu na svoje pokrovitelje; u odnosu na NATO zemlje (SAD, Veliku Britaniju, NJemačku ili Tursku).
Albanci ili Šiptari na Kosovu uvijek su, kroz istoriju, podržavali okupatore (Osmansko carstvo, Italiju, NJemačku i NATO) i zato nikada nisu stradali, čak su svoju poziciju koristili da ubijaju, ne samo Srbe kao narod, nego da ubijaju svaki trag srpskog naroda na Kosovu, koji otkriva koliko duboko i koliko dalek je srpski identitet i nacionalni interes ukorijenjen na tom tlu. Albanskih tragova, starih petnaestak vijekova nema ni u Albaniji a kamoli na Kosovu. Svi stari spomenici, manastiri i crkve svjedoče da druge kulture i drugog identiteta, koji kroz istoriju gradi i Kosovo i Metohiju osim Srpskog, nije nikada ni bilo. Zato, će okupirano i silom oduzeto Kosovo, uvijek biti u političkoj kontradikciji dvije albanske težnje: da nastavi prkositi Srbiji kao NATO protektorat ili da se pripoji drugoj državi – Albaniji i obnovi, nekadašnju fašističku tvorevinu, koja u mislima i osjećanjima živi kao ideja Velike Albanije. I jedna i druga mogućnost su privlačna albanskim političarima na Kosovu, jer odvajaju Kosovo i Metohiju od istorijske, kulturne, vjerske i političke matice – Srbije. U ovoj fazi glavni cilj je „Kosovo bez Srba“ koji se po albancima i amerikancima, ima pravo, realizovati i silom. Ovakvo opredjeljenje albanskih političara i narodne većine, predstavlja,izvor svih bezbjednosnih problema i kreira takvu političku situaciju u kojoj uvijek, pobjeđuju oni koji nude najgore opcije sa stanovišta državnog integriteta Srbije i mira na tom djelu Balkana. Američkom voljom, sačuvane su u Prištini stare, okoštale forme organizovanog kriminala i terora, koje postaju ekonomski sistem finansiranja lažne državnosti i izgradnje novih elita.
Ničim ometena proizvodnja i trgovina drogom te komunikacija i saradnja sa radikalnim islamističkim elementima i terorističkim organizacijama u idućoj godini, predstavljaće još važniji stub ekonomskog oslonca i albanskih elita i cjele zajednice.
Pogotovo sada, kada je, nakon brutalnih izjava velikog ekonomskog investitora i prijatelja, NJemačke, došao i „sikter“ iz Ankare.
I Erdoganova „partnerska“ i „prijateljska“ Turska je poručila Srbiji, da je Kosovo nacionalni interes Republike Turske i da će ga, i ubuduće, zbog toga, naoružavati okolopno-mehanizovanim sredstvima, ofanzivnim raketnim sistemima i provjerenim „Bajraktarima“.
Šta je danas ostalo od tih velikih diplomatskih pobijeda dok se Srbi na Kosovu mrcvare, hapse i tuku nekažnjeno. Naše saosjećanje sa patnjom progonjenog naroda ne pomaže, kao što ne pomaže ni politika koju Vlast u Srbiji navodno uspješno, vodi po pitanju Kosova.
Više tekstova DŽevada Galijaševića pročitajte OVDE.
Izvor: Pravda
