Knjiga govori o strategiji i taktici hibridnog rata, koji SAD i NATO vode protiv Srpske Pravoslavne Crkve. Ovo izdanje otvara predgovor iz pera prvog prorektora Ruskog pravoslavnog univerziteta svetog Jovana Bogoslova, doktora političkih nauka A.V. Ščipkova.
U predgovoru se navodi, da se u Srbiji pitanja sistemskog otpora Crkve na političke napade i geopolitičke izazove, odavno ne smatraju kao nova i senzacionalna tema. Za srpsko društvo one imaju egzistencionalno značenje. Razlog su tragični događaji srpske istorije poslednjih decenija.
S. Stojičević naglašava, da je sećanje srpskog naroda jasno sačuvalo sve etape ovih tragičnih događaja: od bombardovanja 1999. godine i okupacije Kosova i Metohije pa sve do „obojene revolucije“ i prevrata 2000. godine, a takođe kasnijeg isporučivanja Miloševića, Karadžića, Mladića i drugih srpskih političara i oficira. U toku takozvane „tranzicije“ (srpska varijanta ruske „perestrojke“) u Srbiji su urušene ili obesmišljene mnoge nacionalne institucije – između ostalih SANU (Srpska akademija nauka i umetnosti).
Rezultat svih ovih događaja je da se srpski narod, kao i ruski, našao podeljen na nekoliko delova. Danas srpski narod živi u nekoliko država – u Republici Srbiji, Hrvatskoj (bivša Republika Srpska Krajina), Republici Srpskoj i Crnoj Gori – i u svakoj od njih Srbi su diskriminisani a njihova prava ugrožena. Sam pojam „srpski“ potpao je pod neobjavljenu zabranu i svugde gde je to moguće se zamenjuje terminom „iz Srbije“. Ovaj termin označava teritorijalnu pripadnost; pri tom samih Srba kao posebnog naroda u okviru ovakve upotrebe termina kao da i nema. Ova situacija veoma podseća na vatreno poricanje Ruskog sveta od strane lidera liberal-pravoslavnih i grko-protestantskih grupa u Rusiji ili po zlu poznatih potpisnika „Deklaracije protiv Ruskog sveta“ (2022. god.) iz redova ruske i zapadne liberalne profesure.
Autor podseća da su identitet Srba i njihovo nacionalno postojanje neraskidivo vezani za Srpsku Pravoslavnu Crkvu. Danas Srpska Crkva, kao i srpska armija, se od strane najvećeg dela građana shvataju kao glavni odbrambeni faktori otpora atlantističkoj agresiji. I zato je upravo ona glavni objekat ideološkog i informacionog rata.
Srbi, kako se vidi iz materijala koje navodi S. Stojičević, neprestano prate sredstva i metode ove praktično neprekidne kampanje a i analize njihovih taktika i strategija. Na osnovu ovih posmatranja gradi se koncepcija duhovnog otpora agresiji i samozaštite Srpske Crkve kao najvažnije nacionalne institucije.
Glavno mesto u knjizi je posvećeno opisu i analizi hibridnih paramilitarnih tehnologija. U prvom delu knjige se razmatraju metode korišćenja mrežnih subjekata, konkretno nevladinih organizacija (NVO) u njihovoj udarnoj, anticrkvenoj funkciji. NJihov princip je – stvaranje lojalnih građanskih formacija, koje deluju na neprijateljskoj teritoriji, ostajući građanske ali u isto vreme deluju sa vojnim ciljevima.
Drugi deo knjige pod nazivom „Od bogotražitelja ka bogoPotrošaču ili tržište religioznih usluga“ je u svojoj suštini borba za antropologiju. Između ostalog, autor razmatra i analizira fenomen zamene hrišćanskih vrednosti – borbenim humanizmom i individualizmom, a na kraju krajeva – dehumanizacijom (digitalne) kulture.
Treći deo „Crkva i informaciono društvo“ pokazuje kako se u ovim pobrojanim procesima koriste medijske komunikacije i digitalne tehnologije.
Autor naglašava da se pri pažljivijem razmatranju uočava da su problemi Srpske i Ruske Pravoslavnih Crkva zadivljujuće slični. Danas je Ruska Crkva prinuđena da se brani i od opasnosti „pravoslavne Reformacije“ i od represija protiv svoje pastve u Ukrajini. Etnički rat koji je kijevski „majdan“ objavio ruskom narodu 2014. godine, pred našim očima se proširio i religioznim ratom. Sve ovo pobrojano, govori o tome da se hibridni rat vodi i protiv Ruske Pravoslavne Crkve.
S. Stojičević podvlači da je u ovim uslovima Crkvi krajnje neophodna tvrda hijerarhija, da bi se oduprla „vertikali“ atlantističke ekspanzije i sekularnog globalizma, čiji su reprezenti autori-kolaboracionisti i majdanski sveštenici. Ujedno nasušno je potrebna jasna konceptualizacija autentičnog Pravoslavlja, baziranog na poštovanju kanona i principa apostolskog prejemstva. Jedino će ova linija omogućiti uspešan otpor inicijativama za „pravoslavnu reformaciju“ i radikalnu modernizaciju.
Za čitaoce kojima nije svejedno, knjiga S. Stojičevića će postati ne samo istraživanje u oblasti aktuelne geopolitike i savremene istorije Balkana, već i udžbenik za duhovni otpor, iskustvima iz koga se Srbi nesebično dele sa svojim ruskim jedinovercima.
Slobodan Stojičević – srpski novinar, pravnik, pisac i prevodilac, član Predsedništva Srpskog slovenskog pokreta, vodeći ekspert Instituta za nacionalnu strategiju (Beograd). Rodio se u Pančevu 11. oktobra 1965. godine. Srednju školu završio i upisao Pravni fakultet Beogradskog Univerziteta 1984. godine. Od 2010. god. se bavi i novinarstvom, autor i voditelj serije emisija „Ruski sat“ na srpskoj patriotskoj radio stanici „Snaga naroda“. Temom mrežnih i hibridnih ratova se bavi od 2015. godine. Knjigu „Hibridni rat protiv Srpske Pravoslavne Crkve“ (2022) Slobodan Stojičević je posvetio svom dedi po majci sveštenomučeniku o. Dušanu Popoviću, streljanom od strane bezbožnika 1944. godine.
Izvor: www.patriarchia.ru/db/text/5932033.html
