Piše: Vladimir Dimitrijević

HRVATSKI BISKUPI PONOVO JAŠU 

Hrvatski biskupi, na čelu sa notornim kardinalom Bozanićem, po ko zna koji put pravdaju blaženoga im Alojzija, i tvrde da su logori za srpsku decu u NDH, Sisak i Jastrebarsko, lečilišta, u kojoj je uloga Stepinčevog rimokatolicizma bila krajnje lekovita. Naravno, činjenice o Stepincu i ulozi njegovih istoveraca u NDH su sasvim drugačije, ali ko im šta može? Oni su u EU i NATO paktu, i mogu da pišu i pričaju šta god hoće. Mada se, naravno, činjenice znaju. (1)

Jedan prijatelj mi, pošto smo pričali o svemu, šalje elektronsko pismo:“To je sve jasno. I ne bi bilo problema – prepustimo Hrvate Bogu, Koji ih je kaznio večnom nepokajivošću – da oni koji bi trebalo da čuvaju dostojanstvo naše Crkve i naroda nisu proveli godine i godine „tupeći zube“ u nekakvom dijalogu s hrvatskim biskupima o tome da li je Stepinac svetac ili nije, i igrajući, kako ti kažeš, igru „brojke i slova“ sa jasenovačkim žrtvama. Pare za taj „dijalog“ uzimali su sa one gomilice koju je narod srpski i pravoslavni napravio od svojih ubogih darova. I posle svega su dobili pismo hrvatskih biskupa, koji brane Stepinca i slična čudovišta vatikanskog košmara. Srbi su, po ko zna koji put, zgranuti. „Ma je li možno“, pitaju se, kao one dve domaćice u Bajfordovoj TV seriji za decu, „Neven“. Uvek isto – Hrvati nam pljuju u lice, a mi im nešto dokazujemo i čudimo se kako su tako „zločesti“. Kao, oni ne znaju, naivni su. 

Meni jedno nije jasno – kako neki mogu da kanonizuju umučenu decu srpsku, pobijenu od papinih ustaša, i da „vode dijalog“ o Stepincu. Možda sam glup, zaostao, prost, lišen ekumenske ljubavi, ali mi se smuči kad vidim da dostojanstvo Srba nema ko da institucionalo brani.“

Razumeo sam svog prijatelja. Ne bih bio tako oštar, ali razumeo sam ga. Jer, papa Ivan Pavao Drugi je Stepinca uveo u vatikanski kalendar, i Hrvati mu od 1998. služe službe i podižu hramove. I mole mu se, nego šta!(2)

KAKO SE HRVATI MOLE STEPINCU     

Evo molitve Hrvata Stepincu kao svecu:“Gospodine, Bože naš, Ti si blaženom Alojziju Stepincu dao milost čvrsto vjerovati u Isusa Krista i spremnost trpjeti za njega sve do mučeničke smrti. Pomozi nam slijediti njegov primjer i njegov nauk da bismo ljubili Krista kako ga je on ljubio i služili Crkvi kako joj je on služio sve do darivanja vlastitoga života za nju. NJegova živa vjera u Isusa Krista i postojana ljubav prema Crkvi neka nas učvrste u borbama života na putu vječnoga spasenja. Po njegovu zagovoru udijeli milost svoga blagoslova našim biskupima, svećenicima, redovnicima i redovnicama, svećeničkim i redovničkim pripravnicima, našim obiteljima, da budu čvrste u vjeri i blagoslovljene novim i brojnijim životima. Budi utjeha svim starijim osobama te pomoć bolesnicima i patnicima. Očeve i majke, djecu i mlade očuvaj od unutarnjih i vanjskih pogibelji duše i tijela.Udijeli milost svećeničkih i redovničkih zvanja našoj župi, našoj biskupiji i Crkvi u Hrvata. Po njegovu zagovoru udijeli mi milost. Po Kristu Gospodinu našemu. Amen.“(3)

I himne mu pevaju, nego šta! (4)

Ko ne veruje, neka čita i gleda! 

Hrvatski biskupi nas uveravaju da je njihov svetac Stepinac pomagao stradalnu srpsku decu, i da časne sestre koje su nadzirale „prihvatilišta“ za mališane odvojene od, uglavnom pobijenih, roditelja, behu sušta dobrota i milosrđe.

Kako je to stvarno bilo? 

ČINJENICE KAO TAKVE: SRBI

Vanja Šmulja, Spomenka Kuzmanović i LJubica Milekić u katalogu banjalučke izložbe o stradanju Srba u NDH pišu o ustaškim logorima za decu u Sisku i Jastrebarskom:“Prihvatilište u Sisku bilo je najzloglasniji logor za djecu u NDH. Kroz ovaj logor je, u dvije godine njegovog postojanja, prošlo oko 7 000 djece, mnoga od njih su bila mlađa od godinu dana. Mali zatočenici smještani su na više lokacija a u svakoj od njih uslovi za preživljavanje bili su minimalni. Na golom betonu, u memljivim prostorijama bez prozora, ležala su „djeca puna gnojnih rana i krasta, a svakome djetetu curio je iz uha gnoj po kojem su milili crvi. NJihove oči su bile upaljene i gusto su suzile. Plač djece jezivo je odjekivao u tim hladnim zidinama“, zabilježila je Jana Koh u svom Dnevniku nakon posjete Solani.
Prihvatilište u Jastrebarskom, koje bi se po Breslerovim riječima moralo zvati „ne prihvatilištem nego umiralištem kozaračke dječice“, činila su tri objekta: preuređene štale italijanskog logora u Jastrebarskom, dvorac Erdedijevih u Jaski i jedna baraka (pošto su ustaše neposredno pred dolazak djece porušile dvije od tri barake) u Donjoj Reci. Barta Pulherija, časna sestra i upravnica logora u Jastrebarskom, nije dozvoljavala korišćenje domske zaprege za dovoženje mlijeka iz obližnjeg sela, pa se ono svakodnevno kvarilo na visokim temperaturama, dok su djeca umirala od gladi. Ni prema njegovateljicama nisu bile bolje. Kako samostan u Jaski nije dozvoljavao pokopavanje šizmatika kraj katolika, njegovateljice su leševe djece morale nositi u Donju Reku da bi ih sahranile. Nosile su ih na rukama, pješice, ili na biciklu...“(5)

Toliko o ekumenizmu, onovremenom. Tek da se ne zaboravi. 

ČINJENICE KAO TAKVE: SRPSKI MALI KOSTURI 

Tankoćutne ekumenistice iz Drugog svetskog rata činjahu i ovo:“Nakon dozvole dobijene od ustaških vlasti, Hrvatski Crveni križ izdaje nalog Dragici Habazin da organizuje preuzimanje djece iz Stare Gradiške, Mlake, Jablanca, Uštice, Hrvatske Dubice i Jasenovca. Transport iz logora Stara Gradiška urezao im se svima u pamćenje. „Na podu jedno do drugoga i jedno na drugome ležala su nepomična dječija tjelašca. Bili su to mali kosturi, na čijim licima su sijale velike užarene upale oči. Ležala su djeca na trulim daskama u žutoj kaši po kojoj je plazilo na tisuće muha. (...) Jedna od nas sestara otvorila je vrata koja vode na tavan. U taj su se čas počeli kotrljati u sobu „bolnice“ kosturi umrle djece. Tu su na tavansko stubište smještali mrtvu djecu iz bolnice, mrtvu pokraj teško bolesnih. Ovi još malo živi kosturi morali su iznositi mrtve na stubište... Djecu su osudili na strašnu polaganu smrt od gladi.“ – ostalo je zapisano u Dnevniku Jane Koh.

Za jedan broj djece koja su poslije logora preživjela i prihvatilišta, nastupio je drugi život kada su kolonizovana ili usvojena. Ali to je bio doslovno drugi život. Pod drugim imenom, budući da svoje nisu upamtili, a bili su odvojeni od svih koji su ga znali, koje „mora svakako odgovarati ćudorednim osjećajima i u pravilu mora nositi hrvatsko narodno obilježje“, kako je definisano „Zakonskom odredbom o uređenju pravnog položaja državne siročadi”, uz vjersku pripadnost po službenoj dužnosti određenoj u Ministarstvu zdravstva i udružbe, svi rođendan slave istog dana, “10. travnja“.“(5)
Tako su ustaše „spasavale“ srpsku decu – menjali su im veru, imena i identitet, i svima određivali rođendan 10. april, dan kada je osnovana NDH. 

ČINJENICE KAO TAKVE: JASTREBARSKO I STEPINČEVA GRACIOZA 

Istoričar Ognjen Karavović piše:“„Nadstojnicaˮ ili upraviteljka „zavodaˮ bila je časna sestra Ana Barta Pulherija, inače svastika ustaškog doglavnika Mileta Budaka, upamćenog po zlu čuvenoj „recepturiˮ konačnog rešenja za egzistenciju srpskog življa u NDH (trećinu pobiti, trećinu protjerati i trećinu pokrstiti). NJena zamenica, ekonom doma, bila je Marija Inovšek, časna sestra Gracioza, rodom iz Osijeka, iz koga je u Jastrebarsko došla 1941. godine. Gracioza je bila zadužena i za „vjersku nastavu i preodgoj djeceˮ, kao i za fizička kažnjavanja mališana. Strahotne metode koje je koristila duboko su ostale ukorenjene u turobnom sećanju i „mentalnom zdravljuˮ hiljada zatočenih devojčica i dečaka. Često bi devojčicu, koju je želela da povredi ili ubije hvatala za nogu ili ruku, da bi je potom bez ravnoteže „vuklaˮ uz ili niz stepenice, pri čemu bi lobanja deteta ostajala trajno oštećena, nakon čega bi njegov nejaki organizam umirao u najgorim mukama. Bestijalnosti sestre Gracioze i drugih redovnica Svetog Vinka Paulskog, najviše bi se očitovale u redovnom prebijanju dece u toku „verske nastaveˮ koja je bila organizovana u lokalnom rimokatoličkom hramu Crkvi Svetog Paula. Naime, odmah po dolasku u jastrebarske kazamate, pa i pre samog čina „pokrštavanjaˮ, sva pravoslavna i jevrejska deca bila bi podvrgnuta izuzetno napornim, rigoroznim časovima „veronaukeˮ koje bi organizovala sestra Gracioza. Bez obzira na uzrast i „pedagošku podobnostˮ, sva deca imala su dužnost, na prvom mestu, da „napametˮ usvoje znanja o istorijatu ustaškog pokreta, kao i „katekizamˮ rimokatoličke veroispovesti. Eventualni propusti u procesu usvajanja navedenog znanja, surovo su kažnjavani premlaćivanjem dece ili korišćenjem „specijalne kazneˮ koju su prisutne časne sestre i ustaše izvodile pod nazivom „krampusˮ. U lokalnom govoru stanovnika jastrebarskog područja, reč „krampusˮ imala je značenje „đavoˮ. Sama kazna sastojala se u postupcima koje ćemo sada pokušati detaljnije da opišemo. Kako je „nastava veronaukeˮ izvođena u podrumskim prostorijama hrama Svetog Paula u Jastrebarskom od pet časova ujutro, u slučaju „težeg vaspitnog prekršajaˮ (recimo pospanosti kod dece), časna sestra Gracioza naredila bi kaznu „krampusˮ. Zatim bi svu decu (bez razlike, da li su učestvovala u „prekršajuˮ ili ne) iz podrumskih prostorija odvodili u tavanski prostor i tu ih na časak ostavljali u potpunom mraku. Nakon toga, ustaški soldat koji je imao zadatak da neposredno izvrši kaznu, pred prestravljenom decom pojavljivao bi se prerušen u kostim „đavolaˮ, sa baterijskom lampom, kojom bi osvetljavao svoje „demonski iskeženo liceˮ u jednoj ruci i teškim lancem od gvožđa u drugoj ruci. Potom bi snažno „vitlaoˮ tim lancem nasumice udarajući decu po njihovim malenim telima. Nakon navedenog premlaćivanja, mnogo dece bi ostajalo „na mestu usmrćenoˮ sa smrtnim povredama i krvarenjima unutrašnjih organa ili razbijenim lobanjama, a preživeli bi često bili trajno osakaćeni i sa vidljivim ožiljcima na telu, ali i onim nevidljivim u njihovim pravednim i nevinim dušama. Jednom prilikom, u toku izvođenja zločinačkog „krampusaˮ, jedna devojčica je uspela da uhvati svoje oko u ruku, koje je joj bilo izbijeno kada ju je u glavu pogodio gvozdeni lanac. Pomenutu devojčicu sestra Gracioza je odvela u kuhinju i poslužila joj čaj, za koji je rekla da će od njega „vječno zaspatiˮ. Takođe, ostala su mučna svedočanstva da su časne sestre tukle i prisiljavale decu, posebno devojčice da neprestano odaju poštovanje i divljenje ustaškom poglavniku Anti Paveliću, NDH, da pevaju ustaške pesme, ali i da obavljaju poslove posluživanja sestrinstva i njihovih „uglednih gostijuˮ iz reda ustaških rukovodioca, među njima i Budaka, koji su logor u Jastrebarskom često posećivali. Među tim milosrdnim sestrama, pored Gracioze, isticala se i „milosrdnaˮ sestra Božimira.“(6)

Hrvatski biskupi o svojim časnim sestrama misle sve najbolje. Ne zaboravimo: Pulherija, koja je uredovala Jastrebarskim, beše rođaka Mileta Budaka, tvorca uspešne srboubilačke formule zvane TRI TREĆINE ( ubiti, proterati, pokatoličiti, i mirna „lijepa njihova“ ).

ČINJENICE KAO TAKVE: DNEVNIK JEDNOG GROBARA

Ognjen Karavović nastavlja:“Usmrćenu decu sahranjivao je gradski grobar Franjo Ilovar, koji je o ukopima vodio brižljivu evidenciju u svojoj beležnici, a istu je istoriografija upamtila pod nazivom Dnevnik Franje Ilovara. Pomenuti istorijski artefakt, zapravo ne poseduje taj, pomalo eufemistički opisan, „dnevnički karakter“. Franjo Ilovar je vodio svoje lične statističke beleške sa povremenim kratkim narativnim opisom „poslaˮ koji je obavljao za potrebe sistema logora Jastrebarsko. Uvidom u navedene zapise, ali i kasnijim svedočenjem Ilovara pred istražnim i pravosudnim organima Druge Jugoslavije, nepobitno je utvrđena smrt preko 1. 000 dečaka i devojčica, koje je potom gradski grobar sahranjivao van gradskog groblja u masovnim i neobeleženim jamama ili grobnim mestima. Pomenuti način sahranjivanja srpskih dečijih žrtava izričito su nalagale časne sestre, u prvom redu Pulherija, jer su smatrale da srpsko-pravoslavnim pokojnicima, pa ni „šizmatičkoj deciˮ nije mesto na zvaničnom gradskom groblju. Prema svedočenju Ilovara, nadstojnica logora, u „sumraku umaˮ, savetovala je gradskog grobara kako da postupa sa telima dece-mučenika: …NJih treba dalje u šumu, da im se mjesto ne zna… Mrtva dečija tela polagali bi u kištre i neugledne sanduke, nekada i po desetak posmrtnih ostataka mališana u jedan neugledni sanduk. Ilovar nije vodio evidenciju iz altrustičkih ili humanih razloga, koji bi se sastojali u težnji da postratnim generacijama, ali i „neizbežnojˮ pravdi, ostavi neposredne dokaze prvog reda o užasima i primerima genocida nad srpskom decom, koji su se odvijali u jastrebarskim kazamatima. Franjo Ilovar je zapise unosio da bi „po evidentiranom učinkuˮ, odnosno u skladu sa brojem ubijene ili umorene, a potom sahranjene dece, kod ustaških vlasti i sestrinstva logora mogao da naplati svoja potraživanja za obavljene poslove. Tako su zapisi ostali veoma šturi i često opisani samo crticama i reckama, gde su navedeni znaci ukazivali na broj sahranjene dece, nekog, konkretnog datuma. „Dnevnikˮ je vodio od 22. jula do početka novembra 1942. godine, a sledećim rečima i znacima opisivao je detalje „učinjenog poslaˮ i zahteva za novčanu naknadu: …Primio na račun kopanja grobova 10. 000 kuna za 100 komada djece pokopane… Jedan od poslednjih unosa odnosi se na broj od 468 „komadaˮ ukopane dece, na osnovu čega je, kako je napisao, Ilovar zaradio 38. 456 kuna. Račune koje je podnosio Ilovar, svojim potpisom verifikovala je časna sestra Gaudencija. Ustaška propaganda bestijalno je iznosila neistine o dešavanjima i stanju dece koja su se nalazila u sistemu kazamata logora Jastrebarsko. Zahvaljujući preživelom detetu-logorašu Dragoju Lukiću, potonjem predsedniku Udruženja preživele dece logoraša Jastrebarsko, saznali smo za razmere date propagande, koja je tvrdila da je Jastrebarsko ustvari samo prihvatilište za ratnu siročad u kome se o deci brinu časne sestre. Gotovo istovetan narativ može se pronaći i u istoriografiji o Jastrebarskom u modernoj i demokratskoj Hrvatskoj od 1990. godine. Pravu istinu o pomenutoj propagandi saznajemo iz redova kataloga i pratećih materijala izložbe Bili smo samo djeca, autora Dragoja Lukića, organizovane u Muzeju žrtva genocida u Beogradu, pre nekoliko godina: „…I upravo onoga julskog dana kada je Franjo Ilovar sahranio 107 komada djece, list „Nova Hrvatskaˮ od 23. jula 1942. godine, objavio je preko čitave stranice reportažu u kojoj se između ostalog kaže: Djeca koja su oslobođena od partizanskog ropstva, oporavljaju se od pretrpljenih patnji na državnom dobru u Jastrebarskom. U nedavnim poduhvatima koji su već sada urodili velikim uspjesima, hrvatske vojničke postrojbe u suradnji sa saveznicima oslobodile su i spasile, među velikim brojem življa, i mnogobrojnu djecu. S područja bojnih djelatnosti, ona su upućena u privremene sabirne logore, kako ne bi bili izloženi pogibeljima ogorčenih borbi. Među onima koje je hrvatska vojska oslobodila partizanskog ropstva i nasilja našlo se mnogo djece koja su u ropstvu partizana dovedena u vrlo loše stanje. Pošto su djeca bila u velikim skupinama, s toga je trebalo u najkraće vrijeme djecu iz logora smjestiti u dječije domove i druga skloništa…“(6)
To su bila duhovna deca Alojzija Stepinca. 

Hrvatski biskupi veruju u hrvatsku propagandu iz 1942. I danas, i danas. Što da ne? To je njihova sakralna tradicija. Croatia Sacra, da tako kažemo.  

ČINJENICE KAO TAKVE: INDIJANCI 

Krajem maja 2021, u Kanadi su nađeni ostaci  preko dve stotine dece, čak i one od tri godine, otkriveni su na mestu nekadašnje internatske škole za domorodačku decu, na jugu provincije Britanska Kolumbija, oko 350 kilometara od Vankuvera, kod grada Kamlupsa. 

Dakle, u Kanadi su država i vatikanski kler organizovali internate za prevaspitavanje malih Indijanaca, koji su tamo masovno umirali. Premijer DŽastin Trudo je otkriće grobnice nazvao potresnim podsetnikom na sramotno poglavlje u istoriji Kanade.

Šestogodišnja istraga kanadskog internatskog sistema, kroz koji je prošlo najmanje oko STO PEDESET HILJADA domorodačke dece koja su nasilno odvajana od svojih porodica, utvrdila je 2015. da je reč o „kulturnom genocidu“. Cilj – pretvaranje Indijanaca u „pravu rasu“. Belu, dakako. U internatskim dokumentima se navodi da su učenici bili izloženi epidemijama malih boginja, tuberkuloze, gripa i drugih zaraznih bolesti, a procenjuje se i da je u njima umrlo prek četiri hiljade dečaka i devojčica. Možda je bilo čak i šest hiljada mrtvih u tim domovima za prevaspitavanje. Za mnoge se uzrok smrti ne zna, a dokumentacija je uglavnom uništena. 

Genocidolog Kevin Anet je, u intervjuu „Večernjim novostima“ 2017, svedočio:“Sve je počelo 1992, kada sam kao protestantski sveštenik dobio nameštenje na zapadnoj obali Kanade u Port Alberniju. Tada je otpočeo moj rad sa urođeničkim narodom i počeo sam da dobijam informacije i direktno sagledavam šta je pravi uzrok visokog procenta zavisnosti od droge, visoke stope samoubistava i nasilja u porodici među urođeničkom populacijom. To je bila direktna posledica života u crkvenim školskim internatima za Indijance u koje su deca odvođena nakon otimanja od roditelja.“(7)

Kanada je 2008. uputila izvinjenje Indijancima („Izvini, bilo u brzini“ ), a davali su i odštetu. Papa je ovih dana otišao u Kanadu da se izvini. Žao mu je, naravno što su se rimokatolici tako ponašali prema urođenicima. (8) I njegovi kanadski biskupi daju Indijancima neku odštetu.  

ČINJENICE KAO TAKVE: SRBI I INDIJANCI

Za razliku od Indijanaca, kojima se Kanada, komonveltski dragulj u kruni kraljice Elizabete Druge ( “God save the queen and her fascist regime”, da parafraziramo Pistolse ), ipak nešto izvinjavala i nešto keširala, Srbi, koje je NATO Hrvatska ubijala od 1941. do 1945. i od 1991. do 1995, zauvek ih proterujući sa ognjišta, nikad nikakvo izvinjenje i nikad nikakve odštete neće dobiti. A papa nikad neće doći u Jastrebarsko i Sisak, jer to nije Kanada. Ali mi moramo pamtititi šta je bilo sa našom decom u NDH.  ( Evo jednog podsetnika, koji je napravio baš Dragoje Lukić, i sam preživeli iz ustaškog pakla ). (9)
Ostaje nam da zauvek pamtimo, pominjući  našu decu – mučenike, onako kako je pevao Sveti vladika Nikolaj:“Sveti novomučenici, mol'te Boga za nas/ Pod tuđim okriljem kretoše ustaše, / Od glave do pete oružani teško,/ Te odojčad srpsku i babe poklaše,/ I to delo svoje nazvaše viteško./ Sveti novomučenici, mol'te Boga za nas/  Poslodavac njihov iz pakla se smije,/ Takovih slugara još imao nije./ A za revnost u zlu, već poznatu svima,/ Pohvale dobiše iz pakla i Rima./ Sveti novomučenici, mol'te Boga za nas/ Dan će da objavi što noć crna krije,/ Nikad greh u mraku bez svedoka nije./ A na Sudu Strašnom kad vaskrsnu mrtvi,/ Sedamsto Tisuća svedočiće žrtvi.“(10)

Sveta deco mučenici sisački i jastrebarski, od papista, neprijatelja Hristovih, ubijeni, molite Boga za nas! 

UPUTNICE: 

1.    https://www.vladimirdimitrijevic.com/images/e-knjiga/knjiga-stepinac-za-pocetnike-dr-vladimir-dimitrijevic-2018.pdf; www.vladimirdimitrijevic.com/sr-rs/video/141-stepinac-za-pocetnike-fond-strateske-kulture-intervju.html; www.vladimirdimitrijevic.com/images/e-knjiga/kanonizacija-alojzija-stepinca.pdf; www.youtube.com/watch; www.youtube.com/watchhttps://www.youtube.com/watch?v=mfaIC9ve7BA&ab_channel=FondStrateskeKulture)
2.    https://www.youtube.com/watch?v=QrNHg6epeWg&ab_channel=%C5%BDupaRa%C5%BEanac; www.youtube.com/watch
3.    https://b-m.facebook.com/NovaEvangelizacija/photos/a.1467690906653248/3717719018317081/?type=3&source=48
4.    https://www.youtube.com/watch?v=J9aqjxeKVxc&ab_channel=KazoMika%C5%A1ek
5.    http://anatomijazaborava.nub.rs/fileadmin/user_upload/Katalog_ANATOMIJA.pdf
6.    https://www.kcns.org.rs/agora/ustaski-koncentracioni-logor-za-decu-jastrebarsko-umiljate-oci-zorke-delic-skiba-2/
7.    https://www.novosti.rs/c/planeta/svet/1002180/mracna-istina-kanadskom-genocidu-kevin-anet-jos-2006-pokrenuo-istragu-smrti-hiljada-domorodacke-dece
8.    https://www.npr.org/2022/07/25/1113498723/pope-francis-apology-canada-residential-schools-indigenous-children
9.    https://polja.rs/wp-content/uploads/2016/10/Polja-390-391a-27-29.pdf
10.    http://www.jasenovac-info.com/bogosluzenje/Sluzba_Novomucenicima.pdf

Tekst je pisan za portal Pravda i njegovo prenošenje je zabranjeno bez saglasnosti redakcije.

Više tekstova autora Vladimira Dimitrijevića pročitajte OVDE.