Piše: DŽevad Galijašević

Jedinstveno određenje pojma specijalnih operacija, ni u struci a ni u nauci, još uvijek ne postoji, tako da je teško raspravljati o tome šta su one i šta sve podrazumijevaju. Analizom nekih, prvenstveno američkih, definicija i sintezom njihovih najvažnijih elemenata, moguće je shvatiti sadržaj specijalnih operacija. Barnet, Tovar i Šulc (1984.: 35) specijalne operacije određuju kao agresivne, tajne, prikrivene i visoko rizične operacije niskog intenziteta koje se poduzimaju radi ostvarenja političkih ili vojnih ciljeva kao podrška vanjskoj politici zemlje.
Američko ministarstvo obrane (Department of Defense – DoD) specijalne operacije definiše kao operacije koje se preduzimaju u politički osjetljivom i neprijateljskom području ili u području u kojem je potrebno prikriti vlastitu umiješanost, uz upotrebu ograničenih vojnih snaga i kada nema potrebe za korištenjem širokih konvencionalnih vojnih snaga, radi ostvarenja vojnih, političkih, diplomatskih, informacijskih i ekonomskih ciljeva (Best i Feickert, 2009.).

Nema sumnje da Sjedinjene američke države, uz pomoć saveznika iz zapadnih zemalja, članica NATO alijanse, konstantno i intenzivno, širom planete a posebno u ruskom okruženju ili u samoj Rusiji izvode specijalne operacije uperene protiv integriteta, suvereniteta i bezbjednosti države. Detalje o načinu izvođenja takvih operacija, ovih dana, javnosti je predočio Andro Kakašvili, bivši gruzijski komandos i komandant u specijalnoj jedinici zaduženoj za izvođenje destabilizacije
„ruskog dvorišta“ i pokretanja vojnih udara na Rusiju iz četiri pravca.

Specijalna operacija u kojoj je učestvovao Andro vođena je od strane Američkih i Ukrajinskih tajnih službi i započela je akcijama u Bjelorusiji, koje su imale za cilj svrgavanje legalno izabrane vlasti uz pomoć opozicije, sa pokušajem „reprize Majdana“, u akciji u kojoj specijalne snage pucaju i na policiju i na demonstrante. Slijedilo je ubacivanje Mikhaila Sakašvilija iz Ukrajine u Gruziju, sa ciljem
rušenja Gruzijske vlade, uz okupiranje Abhazije i Osetije te pokretanje sinhronizovanih napada na Rusiju: prvo iz Ukrajine na Donbas i Krim; zatim iz Gruzije, Abhazije i Osetije a na kraju i iz Bjelorusije.

Andro Kakašvili je detaljno objasnio tok i plan operacije u dugom video intervjuu koji još nije objavljivan na mrežema niti na televizijama. Ipak: gledajući ovaj zanimljivi intervju, od početka je bilo jasno da matrica uništavanja neke države od strane zapadnih imperijalista,se nije mjenjala i gotovo je u dlaku ista, kakva je bila devedesetih godina na Balkanu. Prvo se neka zemlja ili njena vlada, politički satanizuje, sankcijama oslabi, vojno napadne i posle toga instalira kvinsliška vlast kojoj je glavni zadatak uništavanje sopstvene zemlje. Sve što u svjetskim ratovima nisu uspijele da učine Austrougarska monarhija i Hitlerova Nemačka na Balkanu, uspjeli su njihovi potomci nastupajući pod lažnom zastavom demokratskog svjeta, moderne i napredne Evropske Unije. Na Balkanu, cilj, ovih snaga je uvijek bio rušenje Srbije, države sa velikom istorijskom reputacijom – simbola otpora.

Pohod na Srbiju

Srbija je 1999. godine pod teretom razaranja zemlje sklopila „Kumanovski sporazum“ koji je značio davljenje i komadanje države na duže staze, planski, korak po korak.
Nasilna smjena Slobodana Miloševića sa klasičnim, prilično profanim obrazloženjem, zatim, njegovo hapšenje i deportacija u Hag, praktično ubistvo kao i progon Vojislava Šešelja u Hag, ubistvo premijera Zorana Đinđića pa „vanredno stanje“, obračun sa „Crvenim beretkama“ i „Zemunskim klanom“... i mnoge druge mjere, iz arsenala specijalnih operacija zapadnih službi, nikada nisu prestale, kao što nije prestalo subverzivno djelovanje albanskih nacionalista na Kosovu i Metohiji te aktivno neprijateljsko djelovanje: SAD, Velike Britanije i NJemačke.

A onda Briselski sporazum kao omča oko vrata i politički udarci sa svih strana, koje su Srbi stoički trpili. Pa i trenutak kad su Šiptari uz podršku zapada 17.02.2008. u Skupštini Kosova, proglasili nezavisnost Kosova.

Razgovori, sa Šiptarima, koje je na sebe preuzeo jedan čovjek, ostali su tajna za javnost u Srbiji, jer o rezultatima tih razgovora, baš kako je i planirano, taj čovjek je obavještavao javnost putem nacionalnih televizija nastupajući kao jedini izvor informacija za narod. Među Srbima, sigurno nema puno pripadnika, koji bi uopšte, o Kosovu razgovarali sa osuđenim teroristom Kurtijem, ljigavim Lajčakom, neandertalcem iz Amerike Eskobarom. Pogotovo, malo je Srba koji bi specijalni rat koji Zapad vodi protiv Srbije, na cjeloj njenoj teritoriji a posebno na Kosovu i Metohiji, nazvao ratom Istoka i Zapada u Srbiji.

Danas je sve uglavnom jasno: Nije Srbija napadnuta od Zapada zbog unutrašnjih političkih procesa, zaštite ljudskih prava jer bi ta agresije konačno bila zaustavljena. Još manje je Srbija napadnuta zbog navodne diktature Slobodana Miloševića, kako je srpsku javnost ubjeđivao, osnivač zloćudnog „Otpora“, Srđa Popović, Mlađi, koga su britanske tajne službe nagradile izborom za rektora univerziteta Sent Endruz u Škotskoj. Popović, koji je osnovao i nevladinu organizaciju Kanvas (Centar za primenjenu nenasilnu akciju i strategiju), u svim
svojim akcijama bio je podržan „dugim cijevima“ američkih specijalaca i od strane pete kolone u strukturama bezbjednosti Srbije.

On je zbog uspješno izvedenog državnog udra i bio kandidat za rektora zahvaljujući ulozi u svrgavanju Miloševića i predlošku za rušenje Zapadu neposlušnih režima, napisanog kao analitički udžbenik „Mustra za revoluciju“. Prilikom glasanja dobio je više glasova od bivšeg lidera Škotske liberaldemokratske partije, Vilijama Renija.

Univerzitet, Sent Endruz u istoimenom gradu je osnovan 1413. godine, najstariji je u Škotskoj i treći po starosti u zemljama engleskog govornog područja u svijetu.

Naravno, zapadni planovi su jasni: završetak operacije „Kosovo“ će konačno otvoriti vrata direktnim ofanzivnim akcijama u Bosni i Hercegovini prema Republici Srpskoj i stvoriti uslove za obračun sa državotvornim liderstvom Milorad Dodika za koji se „zapad“ vojno i politički priprema, gomilajući vojnike i specijalne predstavnike.

Iako je Balkan neosporno predmet djelovanja zapadnih specijalaca, ipak, sve najvažnije bitke danas, biju se u ruskom dvorištu i oko Rusije. Sva najvažnija pitanja uređenja svijeta i uloge države, kao i odnosa među suverenim državama te razvoja i kretanja na cijeloj planeti – rješavaju se tamo. Specijalna operacija koju Rusija vodi na području Ukrajine s ciljem njene denacifikacije i demilitarizacije,
istjerala je na površinu pljačkaški i razbojnički mentalitet „zapadnog svijeta“, poganog evro-atlanttističkog ali i katoličkog.

Pokretanje ratova, pljačka tuđih dobara i politička filozofija „divide et impera“ već dugo, na zapadu ne predstavljaju tek režimsku politiku već narodni mentalitet. Jer, Amerikanci, Englezi i NJemci kao narodi jesu ono što rade a rade to vjekovima, bezobzirno i bez kajanja.

NATO agresija na Rusiju iz više pravaca

„Peti oktobar“ i akcije iz „jugoslovenskih devedesetih“ vješto su globalizovane i uspješno primjenjeni 17. decembra 2010. godine kada se, u Tunisu, student Muhammed Buazizi zapalio zato što mu je policija oduzela tezgu, što je predstavljalo znak pobune protiv režima i označilo početak Arapskog proljeća. Legalni predsjednik države, Zejnel Abidin bin Ali, shvata da ne može spriječiti pobunu radikalnih
islamista podržanih sa Zapada i 14. januara 2011. napušta zemlju, nakon što je hiljadu ljudi ubijeno u uličnim neredima. Nastavilo se u Egiptu, Libiji, kulminiralo u Siriji dok je NATO u kontinuitetu uz pomoć terorista ubijao po Avganistanu, Iraku ... „Mustra za revoluciju“ Srđe Popovića, ubila je na Bliskom istoku tri miliona ljudi za osam godina, da bi na kraju bacila na koljena i razorila Ukrajinsko društvo i državu, diverzijom na Majdanu. U tom smislu pojava terorističkog djelovanja, na prostoru Rusije, ubistvo Darje Dugine i terorističke akcije na Krimu i Donbasu nisu bile toliko neočekivane.

Ne postoji, danas, nijedna organizacija i struktura, koja manifestuje spremnost i sposobnost upotrebe brutalnog nasilja a da nije zamišljena i organizovana u državnim, obavještajnim i bezbjednosnim strukturama Zapada.

Od prvih koraka u tom pravcu, prodora u siromašni, neorganizovani i neobrazovani islamski svijet, koji poduzima Vlada Velike Britanije početkom dvadesetog vijeka i formiranja politički radikalne organizacije Muslimanska braća (1928.) zapad gradi svoju politička platformu za robusno djelovanje u islamskom svjetu.

U Tamnom vilajetu, u Bosni i Hercegovini, probijala su se muslimanska braća uz pomoć nacista preko Mladih muslimana, Handžar divizije i jerusalimskog muftije Al Hesejnija ali su devedesetih godina prošlog vijeka, sa Alijom Izetbegovićem, njegovom terorističkom i zločinačkom strankom SDA i uz pomoć muslimanske braće iz Londona, okupirali zemlju i razorili institucije.

Niko nije tako javno demonstrirao taj ogavni bosanski pesinluk kao ova bratija šaljući vojsku ubica u Siriju i Irak tokom rata a kasnije specijalne, obučene ubice za likvidacije u arapskom svijetu za račun zapanih službi. Alija formira za ubice para-džemate a od svog naroda pravi paralelni umet odvojen od svega što je islamsko a što je sukobljeno sa junacima koji pronose slavu Islama boreći se za slobodu i integritet države Rusije, poput Ramzana Kadirova, lidera čečenske etničke zajednice, od početka angažovanog i izuzetno važnog faktora.

Dugo pripremani napad na Rusiju trebao je krenuti iz više pravaca i uz prethodnu destabilizaciju okruženja. Mnoge važne činjenice o pripremanju operacije napada na Rusiju otkrio je u jednom, još uvijek neobjavljenom intervjuu, otkrio je Andro Kakašvili oficir gruzijskih specijalnih snaga, bivši komandant specijalne grupe koji je vojnu karijeru započeo u Gardi predsjednika Gruzije.

On je otkrio detalje akcije izazivanja državnog udara u Bjelorusiji, koju su američke specijalne službe izvodile zajedno s ukrajinskim obavještajcima, tokom protesta u Minsku 2020. i pokazao potvrde o završenoj vojnoj obuci u marinskoj bazi u Sjedinjenim Državama uz potvrdu veterana vojnih operacija u Gruziji otkrivajući i ožiljke od rana izazvanih mecima.

Prema Andru, prije protesta protiv predsjednika Bjelorusije Aleksandra Lukašenka, američki oficiri pri Ambasadi SAD u Tbilisiju, proveli su posebnu obuku s njim i grupom gruzijskih ratnih veterana pripremivši ih za prebacivanje u Minsk preko Kijeva. U Minsku su bili obezbjeđeni stanovi sa oružjem za plaćenike i automati Kalašnjikov. Misija je uključivala ubistva i bjeloruskih policajaca i demonstranata tokom protesta. Ovu američku obavještajnu operaciju nadgledao je Bajdenov lični savjetnik Majkl Karpenter, danas američki ambasador pri Organizaciji za evropsku bezbjednost i saradnju.

Inače, „akcija“ u Bjelorusiji bila je dio velikog plana da se Rusija napadne iz četiri smjera odjednom. Nakon svrgavanja predsjednika, u Bjelorusiji je na vlast trebala doći opozicionarka Tihanovskaja, a NATO i ukrajinske trupe trebale su ući
u Bjelorusiju i pokrenuti napade na Smolensk i Brjansk. Za to vrijeme Mihail Sakašvili prokrijumčaren je u luku Batumi iz Odese u pomorskom kontejneru s ciljem organizacije svrgavanja gruzijske vlade i pokretanja sukoba u Južnoj Osetiji i Abhaziji na granici Rusije. Međutim, gruzijska vlada je zaključila da im ovaj tip ratnog avanturizma nije potreban i da bi novi rat sa Rusijom bio za Gruziju
poguban. Dat je nalog bezbjenosnim službama koje uspjevaju uhapsiti Sakašvilija nakon ulaska u Gruziju i on se sada nalazi u zatvoru.

Nakon pokretanja ofanzive iz 4 smjera napadima na Rusiju iz Bjelorusije i Gruzije, te Abhazije i Osetije. ukrajinska vojska bi izvršila napad na Krim i Donbas.

Planovi američkih specijalnih službi koji liče na Majdan u Kijevu, u Bjelorusiji nisu prošli pa su amerikanci pokušali destabilizovati Kazahstan i Kirgistan – i opet, bez uspjeha. Rusija je bila spremna za odbranu i rat.

Specijalna operacija, koju je Rusija pokrenula 24.februara u Ukrajini,
predstavlja početak ruskog odgovora zapadu. To je bio i početak mitskog sukoba dobra i zla, i taj sukob postaje najvažniji dio evropske, svjetske time i naše, balkanske istorije (prošlosti i budućnosti). Taj sukob obavezuje ugrožene narode da više
ne sjedimo na dvije ili tri stolice: čak ni na jednoj. Jer, nije u redu sjediti dok Rusija vodi odlučnu bitku protiv zapadnih i ukrajinskih nacista, bitku za slobodu cijele Evrope čiji ishod riješava sudbinu naših naroda. Valjda to mora konačno postati i naša bitka.

Više tekstova DŽevada Galijaševića pročitajte OVDE.

Izvor: Pravda