Piše: DŽevad Galijašević
Prvi teo teksta pročitajte OVDE.
TEROR NA KOSOVU I PROGON SRBA
Lažna slika izmišljenog terorizma u Banjskoj koju sa u javnost poslali čak i ljudi sa vrha Evropske Unije. Tako nam je pijana budala Jozef Borel objasnio da je terorizam i to - kad se očajni i progonjeni Srbi skupe u blizini svoga manastira u Banjskoj; u etnički homogenoj, isključivo srbima naseljenoj opštini Zvečan, na etničlki čistom sjeveru Kosova. I da su u tri ujutro, Milan Radojičić i Srbi sa njim htijeli „srušiti ustavni poredak“ koji su Šiptari „mukotrpno“ zločinom i nasiljem uspostavili u Manastiru Banjska.
Tim prije, kada pogine policajac – koji tu nije imao šta da traži, kome tu nije mjesto ni Božijim ni po ljudskim zakonima – niti po Razoluciji 1244 i svim sporazumima koji su bez ikakvog smisla i svrhe pravljeni. Terorizam je, međutim, organizovano, politički motivisano, brutalno nasilje koje izaziva strah u javnosti i društvu u cjelini.
Srebi su upravo žrtve tog terorizma kao psnovnog elementa zapadne politike i strategije okupacije Kosova i progona Srba sa njega.
Od 1999. godine do martovskog pogroma 2004.godine i svih akcija Kurtijeve vlade tokom ove godine, terorizam je bio jedino sredstvo koje su Šiptari koristili u odnosu na Srbe.
Mučenje ljudi, dobrih domaćina – hapšenje bivših policaja ca i sudija – ubistva i progon, su se smjenjivali i izazivali opšti strah kod nas sa ove strane granice Kosova. Nemoćni i tužni mogli smo vidjeti da je cijelo Kosovo, prosto postalo jedinstveni koncentracioni logor za Srbe, u kome svaki dan - od jutra do podne – od podne do večeri – pa ukrug, svaki dan tako: Teror i terorističke akcije raznih paravojnih grupa KBS-a i Rosu. Sve uz pomoć Euleksa i KFOR-a.
Kako bi djelovalo legalno i nužno.
Šta je odgovor umjesto neproduktivnog, besmislenog pšregovaranja sa Kurtijevim teroristima. Naravno pobuna. I naravno ne ovakva mrljava i loše organizovana u kojoj opet stradaju Srbi dok briselski zvaničnici likuju i mučenike optužuju za terorizam. Naravno, cilj je isti: formirati držćavnu vlast sposobnu da efikasno kontroliše Kosovo kao teritorij bez istorijskog sadržaja – bez duhovne važnosti bez snage koju isijava pred ljudima i civilizacijom dok su Srbi na njemu.
Oduzmite Kosovu Srbe i oduzeli ste mu dušu – sve stvoreno biće sistematski rušeno i gaženo do uništenja. Sa druge strane; oduzmite Srbima Kosovo i napravićete takvu duhovnu prazninu u jednom istorijski snažnom narodu koji je pisao evropsku istoriju nošen upravo snagom vlastitog identiteta koji je rođen i odgajan na Kosovu.
Kosovo, sa albanskom dominantnom ulogom i zapadnom podrškom nikada neće imati simboličku vrijednost, i uvijek će biti samo prostor koji nije sposoban artikulisati ambiciju da bude država. Što i jeste čilj zapadnih država: oduzeti identitetsku, istorijsku i kulturnu važnost tog prostora koje ono ima i za Srbe i sa Srbima i svesti ga na pitanje vlasti i prava na administrativno upravljanje prostorom koje realizuje trenutna vjerska i etnička većina, Svima je jasno da uz postojeću političku svijest, Kosovo prosto nije sposobno formulisati bilo kakvu formu državnog suvereniteta, čak ni u odnosu na svoje pokrovitelje; u odnosu na NATO zemlje (SAD, NJemačku, Tursku...).
Albanci ili Šiptari na Kosovu uvijek su, kroz istoriju, podržavali okupatore (Osmansko carstvo, Italiju, NJemačku i NATO) i zato nikada nisu stradali, čak su svoju poziciju koristili da ubijaju, ne samo Srbe kao narod, nego da ubijaju svaki trag srpskog naroda na Kosovu, koji otkriva koliko duboko i koliko dalek je srpski identitet i nacionalni interes ukorijenjen na tom tlu. Jer, albanskih tragova, starih petnaestak vijekova nema ni u Albaniji a kamoli na Kosovu. Svi stari spomenici, manastiri i crkve svjedoče da druge kulture i drugog identiteta, koji kroz istoriju gradi i Kosovo i Metohiju osim Srpskog, nije nikada ni bilo.
Zato, će okupirano i silom oduzeto Kosovo, uvijek biti u političkoj diskrepanci dvije albanske težnje: da nastavi prkositi Srbiji kao NATO protektorat ili da se pripoji drugoj državi – Albaniji i obnovi, nekadašnju fašističku tvorevinu, koja u mislima i osjećanjima živi kao ideja Velike Albanije.
I jedna i druga mogućnost je privlačna albanskim političarima na Kosovu, jer odvajaju Kosovo i Metohiju od istorijske, kulturne, vjerske i političke matice – Srbije. U ovoj fazi to je glavni cilj, koji se, po alnancima, ima pravo realizovati i silom. To opredjeljenje albanskih političara i narodne većine, predstavlja,izvor svih bezbjednosnih problema i kreira takvu političku situaciju u kojoj uvijek, pobjeđuju oni koji nude najgore opcije sa stanovišta državnog integriteta Srbije i mira na tom djelu Balkana. Tako će izgledati i idući izbori na Kosovi, koji će biti opterećeni činjenicom da uprkos zapadne podrške Kosovo nije država i ne zna se kad bi moglo biti.
Naravno i tek, na izgled, odlučno pokrenuti proces krivičnog gonjenja najvažnijih komandanata OVK za teške ratne zločine protiv čovječnosti koji dolazi u trenutku kada su optuženi istovremeno i nosioci najvažnijih političkih funkcija, predstavljaće dodatni elemenat usmjeren ka pritisku na preostale Srbe na Kosovu. Ugroženost naroda i ugroženost imovine države Srbije i Srpske pravoslavne crkve, će dobiti svoju političku agendu na predstojećim izborima i postati dio životne svakodnevice. Pokušaj da se ratni zločinci odvoje od albanskih političkih struktura na žalost, ne prate isti takvi napori, da se odvoje okoštale forme organizovanog kriminala koje postaju ekonomski sistem finansiranja lažne državnosti i izgradnje novih elita.
Ničim ometena proizvodnja i trgovina drogom te komunikacija i saradnja sa radikalnim islamističkim elementima i terorističkim organizacijama u idućoj godini, predstavljaće još važniji stub ekonomskog oslonca i albanskih elita i cjele zajednice. Šta god govorili na geopolitičkom Zapadu, nasilno odvajanje Kosova od Srbije, nema nikakve veze sa procedurom već predstavlja zločin protiv čovječnosti i protiv mira. Ovakvu situaciju koriste vehabije.
Masovna finansijska, vojna, vjerska i druga podrška Saudijske Arabije i islamističkih centara, kao i geopolotička pozadina ratnih dešavanja tokom ’90-ih godina, dovela je vehabizam i na prostore Balkana, Srbije pa i Kosova i Metohije, uz istovremenu podršku zapadnih sila. Iako su sukobi prestali, vehabijska ideologija je našla uporište u albansko-muslimanskom stanovništvu. To svakako daje razloge za zabrinutost. Vehabijski pokret na prostorima Srbije a posebno Sandžaka i Kosova, ostao je militantan i opasan. Kako se vehabija danas, podjednako pribojavaju i muslimani i nemuslimani, postavlja se pitanje koliko će u narednom periodu, oni opasni po zapadnu vojnu i političku infrastrukturu, vojnike, političare i sudije, na Kosovu..
Bez sumnje je masovni odziv vehabizmu uslovljen i odnosom prema trgovini heroinom na Kosovu. Po istoj propagandno-psihološkoj matrici po kojoj su „Talibani u Avganistanu došli na vlast, nudeći red i bezbjednost protiv gospodara rata“, tako se, i „vehabije nameću na Kosmetu, nudeći obračun sa trgovinom heroina“.
Drugim riječima, vehabijsko insistiranje na obračunu sa trgovinom heroina u velikoj mjeri je prikriveni poziv na obračun sa šiitima, to jest njihovom ekonomskom bazom, jer vehabije smatraju šiite nevernicima. Naime, celokupna šiitska populacija Kosova je uvučena u biznis sa heroinom. Stoga, nije čudno da su jezgra vehabijskog pokreta na Kosovu u siromašnim predgrađima Prištine i drugih kosmetskih gradova, te u siromašnim selima u koja nije došao novac od heroina, ali koja žive na neznatim udaljenostima od bogatim šiitskih sela u koje se ulaže novac od heroina. To je razlog zašto se na Kosovu mogu vidjeti vehabijska sela gdje mladi ljude voze konjske ili bivolje zaprege, kao u srednjem vijeku, dok se u nekoliko kilometara udaljenim šiitskim selima vide satelitske antene i voze luksuzni automobili.
Zato su vehabije na Kosovu predstavljaju: vjerski, socijalni i politički pokret, a taj, prividno unutrašnji sukob dobija jasno obilježje obračuna „kaste siromašnih protiv kaste bogatih“.
Prema analizi kosovske policije, koja je obuhvatila lica koja su otišla u Siriju ili koja su se vratila sa ratišta ili onih koji su regrutovani za te svrhe, urađen je profil tih lica koji ukazuje da su to mladi ljudi od 20 do 25 godina, znači da su indoktrinirani veoma mladi i to davno, pre desetak godina. Oni dolaze iz siromašnog dijela albanske zajednice. Stoga, ovo nije samo vjerski problem, već društveni. On je baziran u ekonomiji, društvenom sastavu i slomu društvenog tkiva zajednice.
Zato će i ubuduće, mladi albanci, odlaskom na strana ratišta u formi džihadizma podržanog vehabijskom ideologijom, kao i povratkom sa njih, podržanim određenim organizacijama, prividno humanitarnog karaktera, koje stoje logistički iza njih, predstavljati ozbiljan bezbjednosni problem i na Kosovu, cjeloj Srbiji i na Zapadu, gdje god se budu kretali i djelovali. Čvrste veze albanskog islamističkog faktora na Kosovu sa onim u Makedoniji, obavezuje obavještajno bezbjednosne strukture u Srbiji na ozbiljan oprez i spremnost na energično djelovanje u raznim prilikama.
Sve to treba sakriti – masovne odlaske šiptara u prljavi džihad Sirije, Iraka, Libije i Avganbistana – terorističke akcije koje su sa sarajevskom bratijom organizovali i izvodili širom Evrope i svijeta.
Optužiti Srbe za terorizam – i ponavljati tu prljavu propagandnu matricu koja gazi budućnost srpskog naroda i ubija narodnu perspektivu neprekidno i agresivno barem više od decenije.
Da... onaj ko ima časti i osjećaja za pravdu navija za one koje vješaju i dobro razumije taj očajnički čin pobune protiv nasilja i poniženja.
(Kraj)
Ostale tekstove DŽevada Galijaševića čitajte OVDE.
Izvor: Pravda
