Piše: Siniša LJepojević
VIŠEMJESEČNI pritisci Amerike i njenih evropskih vazala na politički vrh Srbije, kako sada izgleda, počinju da daju za Zapad željene rezultate.
Zvanični Beograd, kako se tvrdi, prihvata takozvani francusko-njemački plan o Kosovu koji, jasno je, znači faktičko priznanje države Kosovo, Srbija uporno u Generalnoj skupštini Ujedinjenih nacija glasa za antiruske rezolucije i u javnoj komunikaciji je sve prisutnija prozapadna retorika protiv Rusije.
Sve to budi sumnju da je politička Srbija ipak na putu sloma.
A veliki dio javnosti Srbije je i dalje protiv svega toga što traži Amerika i to i po zapadnim istraživanjima javnog mnjenja. Ali, pritisnut, po nekim informacijama, i ličnim ucjenama – vrh Srbije postepeno pristaje na sve što od njega traže zapadni izaslanici.
Dan uoči godišnjice ruske Specijalne vojne operacije u Ukrajini, u Beogradu i Srbiji su osvanuli bilbordi sa posterima zastava Ukrajine i Srbije, jedne pored druge, i porukom „365 dana solidarnosti“.
Čije solidarnosti?
Istovremeno, politički vrh poručuje da je „prijatelj Ukrajine ali nije neprijatelj Rusije“.
Toga dana je i u Kancelariji za vezu Prištine u Beogradu, u kojoj radi samo jedan čovjek, održan prijem povodom proglašenja „nezavisnosti Kosova“. Ta kancelarija je smještena u prostorijama Evropske unije u Beogradu što sugeriše da je Brisel organizator tog u osnovi provokativnog skupa.
U to vrijeme je u Generalnoj skupštini UN na inicijativu zapadnih saveznika, čitaj – Amerike, održano glasanje o neobavezujućoj rezoluciji kojom se osuđuje Rusija zbog rata u Ukrajini, traži povlačenje ruske vojske i podržava teritorijalni integritet Ukrajine.
Srbija je glasala za tu antirusku rezoluciju.
Drugim rečima, Srbija podržava teritorijalni integritet Ukrajine ali ne podržava svoj integritet, ne podržava teritorijalni integritet Srbije. Jer, podrškom takozvanom francusko-njemačkom planu za Kosovo Srbija priznaje tu državu i odriče se svog teritorijalnog integriteta.
Istorijski aspsurd.
Prema dobro upućenima u tajnoviti život političke Srbije, sve što traže Amerikanci je već prihvaćeno i sada je samo preostalo da se da dovoljno vremena da se obmane javnost Srbije.
Taj projekat obmane rade takozvane fokus grupe koje su deo jedne izraelske kompanije koja već dugo radi za vlasti Srbije i njihove procjene su da je u dogledno vrijeme moguće obmanuti javnost.
Projekat je da se kampanja praktično izdaje bazira na dva stuba: da Srbija ne priznaje Kosovo kao državu i da takozvani francusko-njemački sporazum nije priznanje i da Beograd neće dozvoliti članstvo Kosova u Ujedinjenim nacijama.
To su nevjerovatne obmane ali bi ih, procjenjuju te fokus grupe, javnost u Srbiji mogla da „proguta“.
Iako zvanično nije objavljen, ono do čega su Zapadu bliski mediji doznali o takozvanom francusko-njemačkom prijedlogu je manje više sve tačno, svih deset tačaka a samo jedanaesta nije poznata.
Briselska birokratija je saopštava da će taj dokument objaviti tek kad ga prihvate Beograd i Priština a politički vrh Srbije i dalje ga drži tajnim. Čak ga ni poslanici Skupštine Srbije nisu vidjeli iako su navodno o njemu diskutovali.
Zašto je to tajna za narod Srbije a radi se o njihovoj sudbini?
Prema onome što se zna, prihvatanje takozvanog francusko-njemačkog plana znači faktičko priznanje države Kosova iako se direktno to ne spominje. Ali se spominju priznavanje državnih simbola, otvaranje diplomatskih misija u Beogradu i Prištini, posebna zastupljenost Kosova u međunarodnim odnosima i sve ono što jednu državu čini državom.
Tvrdnja da Srbija tim sporazumom ne priznaje državu Kosovo liči na obmanu.
Drugi stub kampanje obmane je tvrdnja da Srbija neće dozvoliti da Kosovo bude primljeno u Ujedinjene nacije.
Srbija, i kad bi htjela, ne može da utiče na članstvo Kosova u Ujedinjenim nacijama. Odluku o članstvu neke zemlje u UN isključivo donosi Savjet bezbjednosti, a Srbija, kao što se zna nije članica tog tijela. Uz to, jedini međunarodno pravno važeći dokument o Kosovu je Rezolucija 1244 Savjeta bezbjednosti.
To je rijetka trajno važeća rezolucija Savjeta bezbjednosti koja definiše Kosovo kao sastavni dio Srbije. Pošto je trajna, njen sadržaj može da promijeni samo neka nova rezolucija Savjeta bezbjednosti.
To je u osnovi nemoguća misija i to dobro znaju Amerikanci.
Ali, to i nije američki cilj.
Američki cilj je da Srbija potpiše dokument koji će biti predstavljen kao priznanje Kosova, uostalom – Srbija na žalost ima bogato iskustvo sa naknadnim tumačenjima dogovora. Utoliko prije što ne postoji jasan međunarodni autoritet koji bi garantovao taj dokument. I onda će Kosovo biti ugurano u mnoge međunarodne institucije, ali prije svega u NATO.
Članstvo Kosova u NATO je osnovni američki cilj.
Članstvo u UN i nije važno za Ameriku. Uostalom, nisu sve zemlje i članice UN.
Glavni operativni instrument prevare je Evropska unija ili kako se to sada zove evropski put.
Prihvatanje takozvanog francusko-njemačkog prijedloga sporazuma, koji znači faktičko priznanje države Kosovo, čime se Srbija odriče dijela svoje državne teritorije, istovremeno simbolizuje potpuno slamanje Srbije i istorijsko poniženje srpskog naroda gdje god da je.
To znači da je Srbija konačno slomljena, poslije više od trideset godina ratova, sankcija, bombardovanja i mučenja. Nije bila poražena, ali sada je Srbiju bacio na koljena evropski put.
Ali, to nije kraj. To je samo prva faza, a onda slijedi uvođenje sankcija Rusiji.
Politička Srbija nikada nije rekla da nikada neće uvoditi sankcije a sada se protura teza da će vjerovatno uvesti neke sankcije a neke neće. To, međutim, tako ne funkcioniše i to je tipična američka infantilna politika obmane.
Eliminisanjem prije svega Rusije iz dijaloga o ključnom državnom problemu Srbije kakav je Kosovo, stajanjem na stranu Ukrajine i potom uvođenjem sankcija, Srbija se, praktično, stavlja na stranu neprijatelja Rusije. Zvanični Beograd tvrdi da je „prijatelj Ukrajine a da nije neprijatelj Rusije“.
To zvuči atraktivno, ali međunarodni odnosi ne funkcionišu baš tako.
Ako Srbija izda svog jedinog političkog zaštitnika na međunarodnom nivou i pokloni su svojim neprijateljima, što je Kolektivni zapad toliko puta dokazao da jeste, onda koji bi status Srbije u svijetu mogao da bude?
Ali, da li je iko svjestan da Srbija na taj način postaje dio zapadnog rata protiv Rusije u Ukrajini?
Da li su Srbi zaista spremni i da li žele da budu na spisku neporijatelja Rusije?
To se, međutim, potiskuje iz javne komunikacije iako istraživanja javnog mnjenja pokazuju da velika većina ne želi takav status.
I onda, prema američkom paketu hibridnog rata protiv srpskog nacionalnog korpusa, dolazi na red slamanje Republike Srpske.
Koliko može da se razazna, i to je bitan dio pritisaka na političku Srbiju i ucjena zvaničnog Beograda. U prevodu, i to bi trebalo da odradi Beograd.
Za slamanje Republike Srpske Amerika nije ništa manje zainteresovana od otimanja Kosova i Metohije i sa istom upornošću i bahatošću će ucjenjivati zvanični Beograd.
I opet će evropski put biti glavni instrument.
To bi, međutim, moglo malo teže da ide.
Naravno, Republika Srpska je prirodno i neraskidivo vezana za Srbiju, ali nije ni sama, ima nekoliko važnih prijatelja uključujući i Rusiju i Kinu. Ali, Rusija je i cilj Amerike pošto se hibridni rat i vodi kako bi se srpski nacionalni korpus odvojio od Rusije.
Ako se Republika Srpska odupre i ne popusti u hibridnom ratu – za Amerikance je, koliko može da se vidi, najvažnije da naprave rascjep između Beograda i Banja Luke.
Prema američkim planovima, poslije slamanja Srbije i njenog postavljanja na kurs sukoba sa Republikom Srpskom dolazi na red članstvo u NATO savezu.
Ako je vjerovati američkom ambasadoru u Beogradu Kristoferu Hilu, to bi trebalo da bude rezultat rata u Ukrajini i američka pobjeda ruskog tradicionalnog saveznika, Srbije.
U tom hibridnom ratu ima i još mnogo drugih, čak daleko važnijih detalja. Najvažniji je dolazak sada već zloglasnog američkog investicionog fonda Blekrok.
Već je otvorena njegova kancelarija u Beogradu. Taj fond, koji jeste najveći na svijetu, dolazi u Srbiju, kao što je to uradio u Ukrajini, da pod izgovorom reformi i restruktuiranja preuzme vitalne grane industrije, kao što je elektroprivreda i elektrodistribucija, i poljoprivredu.
Obično se kaže da gdje Blekrok dođe da trava više ne raste, a uz podršku Međunarodnog monetarnog fonda, sa kojim Srbija ima ugovor, pljačkaške i destruktivne mogućnosti tog privatnog fonda su praktično neograničene.
U tim slučajevima zemlje-žrtve nemaju više mnogo izbora, postaju kolonije. Blekrok za okupaciju Srbije.
Srpski narod je preživio i opstao kroz vijekova tuđinske vlasti zahvaljujući postojanju Srpske pravoslavne crkve i u ovim teškim vremenima većinska nada se polaže baš u Crkvu. Ali, na žalost, Srpska crkva za sada uglavnom ćuti. Štaviše, izdata je instrukcija da niko ne smije da javno govori.
U svemu se ipak nameće pitanje: da li je sve to moguće? Očigledno je da autori tog projekta vjeruju da je moguće i uzdaju se u mrežu domaćih klijenata i kao da im vrijeme daje za pravo.
Većinsko raspoloženje srpskog naroda je protiv toga, ali slijedeći evropski put aktuelni lideri su brzo naučili da ih mišljenje naroda i ne zanima. Najvažnije je šta kažu fokus grupe za obmanu.
Srbija, u stvari, luta.
Ali, mogla bi to ipak da bude pogrešna procjena i Amerikanaca i njihovih srpskih klijenata.
U Srbiji i srpskim zemljama još uvijek postoji narod.
Izvor: Sve o Srpskoj
