Piše: DŽevad Galijašević

Hodže: Čuvari mržnje među narodima, srbofobije i psihoze rata

Šta se dešava sa Islamskom zajednicom BiH i da li su neke hodže dobile ovlast da vređaju sve oko sebe i je li nastup bijesnih hodža, tek posljedica poraza na izborima, gubitka vlasti i odlaska u opoziciju? Tačnije: je li Islamska zajednica ipak samo vjerska podružnica SDA?

PASJALUK, BALILUK I SRBOFOBIJA:

U načelu, poznati konfesionalni politički sistemi, se zasnivaju na jednoj religiji i funkcionalni su kad im država garantuje vjerska ovlaštenja. Ovi sistemi su represivni prema vjerskim razlikama, negiraju njihovo postojanje i zabranjuju njihovo praktikovanje. Taj pristup je danas dominantan u islamskim zemljama zbog odsustva tradicije i prakse odvojenosti javne vlasti od religije. Formalno-pravna situacija nije nužno jedini pokazatelj pravog stepena vjerskog ugnjetavanja i u velikoj mjeri zavisi od političkih i društvenih faktora. 
Kada nema odvojenosti vjerskih od institucija za provođennje državnih propisa, ne postoji ni prostor za vjersku različitost i koegzistenciju pa radikalni islam, islamizam i islamisti - prisvajaju za sebe pravo pozivanja na državu i Kuran, opravdavajući aktuelni politički i vjerski teror. Govoreći o vjerskim državama, kao da govorimo o onom dijelu Bosne i Hercegovine na kome, sami žive i suvereno odlučuju muslimani, Bošnjaci, na kome je, uz podršku zapadnih namjesnika, Bakir Izetbegović prvo izjednačio sebe i SDA sa državom, radikalni islam sa patriotizmom i državnom ideologijom, a hodže sa službenicima te države. Hodžama je Bakir dao „urnek“, (matricu, mustru) agresivnog djelovanja, pa su hodže podivljale i krenule u pravi napad na Republiku Srpsku, Srbiju i Milorada Dodika 
Istina je, da se u navodno sekularnoj državi BiH, formirala nova stvarnost, u kojoj  teror radikalnih hodža, poprima zabrinjavajuće dimenzije i izopačenu medijsku sliku odbrane države Bosne. 

Iako svaki teror pa i ovaj aktuelni u BiH, počinje kao vjerski problem on vremenom postaje bezbjednosna i civilizacijska tragedija, o kojoj javnost šuti, zato što je riječ o vjerskoj zajednici i njenim poslovima.

A šta su to zemaljski poslovi vjerskih zajednica, pogotovo Islamske zajednice BiH bez aktivnog političkog djelovanja. 

Pogrešno shvaćena sloboda u Islamu da se vjera, vještački ne odvaja od javnih poslova, prava i politike, pokrenula je neke sumanute hodže da odbace vjersku misiju, da odbace obaveze i zadatke a postanu tumači političkih interesa u kojima se štiteći jednu stranku, i jednog čovjeka, najpoznatijeg sina u zemlji, hodže uporno i bahato svađaju sa Srbima, Hrvatima i muslimanima vjernicima, koje prethodno, ta gamad ispod ahmedije, nalijepi etiketama nacionalne i vjerske izdaje.

Oduvjek su nedoučene i radikalne hodže služile kao vjerska podrška svakoj diktaturi u Bosni, svim ratovima i zločinima počinjenim u te  svrhe. Od djelovanja Hamze Orlovića poznatog kao Hamza Bali Bošnjak, njegovog vješanja 6.6.1577. i osvetničkog ubistva Mehmed Paše Sokolovića u njegovo ime od strane njegovog sljedbenika; do drugog svjetskog rata i !3. SS Brdske divizije „Handžar“, Husejna Đoze, te na kraju Alije Izetbegovića i njegovih hodža poput Mustafe Cerića i Hasana Čengića te otvorene podrške Al kaidi, Al Nusri i ISIL/DAEŠ-u. Al Fatih al Hasanein im je bio pri ruci da preko Beča, kupuje i prodaje oružije i skuplja arapsku sadaku, sa kojom će poslije otvarati banke i mikro-kreditne organizacije. Mnogo je hodža, koji su radili svašta ali se „svojom vjerom“, Islamom, uopšte bavili nisu. 
Grandiozna ideja iskrene pokornosti i predanosti Bogu; mira sa drugima i mira sa sobom, za mnoge hodže bila je karta za ulogu društvenih parazita, koji esenciju društva troše u mržnji i sukobima.

I današnja politički naglašena saopštenja Islamske zajednice, lažne vijesti da se „Islamska konferencija“ bavila Republikom srpskom i osudila je, govori o laži i neznanju: prvo ne postoji više Islamska konferencija, nego „Organizacija islamske saradnje“, a drugo, nije ta organizacija ni u kuloarima pomenula niti bavila sa BiH i sa Srpskom.

Dakle, ne dešava se nešto novo u vezi sa radom Islamske zajednice i njenih podivljalih hodža, nego je stari manir konspirativnog rada i podrške SDA zamjenjen otvorenim destruktivnim nastupom. 

Uostalom, od ranije su kvazi hodže šaputale, u nekim privatnim, političkim džamijama, o zlim Srbima i Hrvatima i štetnom djelovanju Srbije i Hrvatske u BiH. Nakon osjećaja propadanja, gubitka vlasti i odlaska u opoziciju, hodže su pomjerile granice, pa sada napadaju i vjernike, muslimane koje prljavo vređaju i  „tekfire“: zovu Srbima.

Tako su hodže, pokrenule unutrašnji sukob među Bošnjacima, koji će Amerikancima i Britancima, omogućiti, da konačno, uklone naslijeđe Alije Izetbegovića sa javne scene, a s njim sklone i Mlade muslimane, Alijinog sina Bakira i njihovu malignu, političku organizaziju– SDA? 

FEKALIJE ISPOD AHMEDIJE

Prvi napad Bakirove parapolitičke strukture u Islamskoj zajednici, Muslimanske braće i paravojnih hodža, pokrenut je protiv građanske opcije i pobjedničkih stranaka „osmorke/šestorke“ u suštini „trojke“ a zatim se usmjerio sve bošnjake, muslimane, koji su podržali taj građanski savez i suprostavili se razornoj i zlokobnoj politici, koja već trideset godina, na svome putu, samo gomila žrtve i sirotinju.
Nije tu riječ o pravim hodžama, nego o isilovsko-binladenovskoj kanaliziciji pod ahmedijom, koji su vjerski sadržaj „hutbe“ u džamiji pretvorili u paradu neonacističkih i radikalno-isamskih priča u kojima sude ljudima, besjede o nebu, zemlji i politici, uvijek, iz ugla srpske krivice. Zlo i kuga, koju šire iz džamije, sav bijes i mržnja koja sa Islamom nema veze, uvijek je svoje opravdanje tražila u njihovom primitivnom, radikalno-islamiskom odnosu spram Srba. Te hodže nije trebalo prepoznavati: sami su se otkrivali, kao ponosne, lajave budale koji smisao svoga laveža i vidi u dometu i broju ljudi koji ga čuju.

Neke hodže, poput Hasana Čengića, Salema Šabića i sličnih, ostavili su zanat hodže i otišli u trgovinu, nabavke i vojnu logistiku, kada su shvatili da tamo ima više novca i da su bolje plaćeni, nego što je „dragi Bog“ bio spreman plaćati njihove usluge, „svojih službenika“. Neki su ostavili Islamsku zajednicu pa poput Adila Osmanovića i Sakiba Softića, i otišli u politiku jer i „Bakir bolje plaća nego Bog“.

Uglavnom, reprezentativnog smeća pod ahmedijama nije manjkalo. Pokazalo se to i kada se oglasio iz Kozarca, imam Amir Mahić, inače  magistar vjere i mržnje. Nastavilo se sličnim magistrom, imamom Ali Pašine džamije Muhamedom Hafizovićem, koga njegove  džematlije zovu, od milja: „Slino“. Što će reći balo ili balija. Hafizović i Mahić su vjerno slijedili Bakirov urnek (matricu, mustru), pa je Mahić napao Svetog Savu i sve Srbe a Hafizović u neonacističkom, službenom glasilu Islamske zajednice „Preporod“, 17.marta, posvetio cijelu stranu, Dr. Darku Tanaskoviću  i svim Srbima na planeti, Republici Srpskoj i Srbiji, demonstrirajući mržnju i srbofobiju. 
Pri tome je, ovaj SDA templar, uvukao u priču i ponekog muslimana, nazivajući ga „srpskim čedom“. Taj šljam i moralni otpad, kopilan  pod ahmedijom je rodom iz Srebrenice, pa vjeruje da može pričati laži koliko želi, pogotovo o Srbima i ratu, u kome balavi balija, nije ni učestvovao i o kome ne zna ništa što bi mu bilo korisno, te bi se trebao raspitati kod časnih ljudi, poštenih u miru i ratu- sa velikim iskustvom. 

Uostalom, nije bilo tajne, već očito javni stav, da mnogi muslimani, uporno i jasno, izbjegavaju se baviti kriminalom pod krovom Islamske zajednice. Mišljenje koje je prevladavalo, je da su poslovi hodže u komunikaciji sa narodom vrlo složeni i teški, te da Islamska zajednica ne bi trebala biti predmet medijskih komentara i javne, civilne kritike.

Zato je malo tko, na bilo koji način, podržao Fatmira Alispahića i njegovu emisiju „Defter hefte“ u raskrinkavanju korupcije i lopovluka pod krovom Islamske zajednice, iskreno vjerujući da je to krovna institucija naroda u njegovom osloncu na Boga i božansku etiku.

Ali nije... Same su hodže poželjele svjedočiti o sebi i svojoj privatnoj prćiji od koje su napravili i džamiju i cijelu Islamsku zajednicu. 
Jer koji razlog može postojati, kojim bi se objasnilo ponašanje Mahića u njegovom napadu na pravoslavno hrišćanstvo i Svetosavlje?
Šta može biti logično u raspravi jednog radikalnoog hodže koji je zahvaljujući porijeklu iz Srebrenice proletio kroz Gazi Husrev begovu medresu, Fakultet Islamskih nauka i postdiplomski studij, do zvanja magistra, pa da osjeti potrebu, da raspravlja neke teme, sa jednim od najvećih, živih intelektualaca na Balkanu kakav je  Prof.Dr. Darko Tanasković? Šta to Muhamed Hafizović ima da poruči ili objasni Darku Tanaskoviću, osim da kao bijesan pas SDA politike i Alijinog naslijeđa laje na Srbe, Srbiju, Republiku Srpsku i da priča o ratu.
Na kraju, sav taj bijes ispod ahmedije je posljedica straha zbog gubitka moći i konačnog odlaska na smetljište političkih odnosa. 

Ostale tekstove DŽevada Galijaševića pogledajte OVDE.

Izvor: Pravda