Piše: Prof. dr Boško I. Bojović
Od slavne prošlosti ka boljoj budućnosti 1753-2023
Bahmut, koji već počinje da se naziva novim Staljingradom, mogao bi biti svojevrsna metafora rusko-srpskih odnosa kroz istoriju, sećanje i zaborav, sa sve onim iracionalnim nabojem koji kao i uvek pogoduje Srbima i Rusima, kao i sa svim geostrateškim i društveno-istorijskim značajem koji mu nesumnjivo pripada. Imajući u vidu i trajanje bitke za Bahmut, koje uveliko prevazilazi trajanje bitke za Staljingrad, više nije toliko u pitanju njen ishod koji je neminovno u korist Rusije, nego daleko više njene dalekosežne posledice.
Pogranični redut ili šanac još od Petra Velikog, čak i od Ivana Groznog, srpski pukovi u vreme carice Jelisavete od Bahmuta 1753. sačinjavaju sedište Slavjano-Serbije.
Novu Serbiju je 1752. osnovao general Jovan Horvat, na desnoj ili zapadnoj strani Dnjepra, dok su generali Jovan Šević i Rajko De Preradović godinu dana potom osnovali Slavjano-Serbiju na prostoru od Bahmuta do Luganska. U pitanju je bila neizbežna svađa ili tačnije rivalstvo između austrijskih pukovnika i potom pomenutih ruskih generala koji su doveli svoje pukove srpskih krajišnika iz austrijske vojne krajine u Rusiju. Pod pritiskom katoličkog prozelitizma u vreme Marije Terezije i naročito pod udarom ugarskih ucena i pretenzija da srpske krajišnike razvojače i podrede mađarskom feudalnom poretku, srpski krajišnici naseljavaju srodnu i jednovernu Rusiju. Srbi su sredinom 18. veka sačinjavali veću polovinu austrijske vojske, dok je Austrija bila još uvek najmoćnija srednje-evropska imperija. Početak masovnog i organizovanog naseljavanja srpskih pukova u ruske jugozapadne pogranične oblasti dovodi do maratonskog diplomatskog i političkog sporenja između austrijskog i ruskog dvora i njihovih vlada, iako najbližih saveznika, oko veoma cenjenih vojničkih i ljudskih resursa koje su Srbi stavljali na raspolaganje najmoćnijim evropskim imperijama. Uprkos upornim nastojanjima ruskog dvora i vlade, kao i ruske diplomatije, svi napori srpskih visokih vojnih kadrova da nasele što veći broj svojih pukova sa porodicama u rusku krajinu postaju sve teži pod delovanjem opstrukcija austrijskog dvora i ugarskih lokalnih vlasti, što bi i svaka druga zemlja preduzimala, na šta se često u prepiskama sa ruskom i pozivala austrijska strana. Tako hiljade naseljenika iz tada još južnougarskih vojnih krajina vremenom smenjuju stotine crnogorskih i hercegovačkih naseljenika koji takođe dostižu najviše činove i funkcije u ruskoj vojničkoj hijerarhiji.
— Dnevne Novine Pravda (@NovinePravda) April 26, 2023
Kako u vojničkoj tako i na društvenoj lestvici, što je posebno značajno ako se ima u vidu izuzetno mali procenat Rusa koji su pripadali visokom plemstvu carske Rusije.
Srpske oblasti na granicama Rusije nisu bile dugog veka jer su se i same granice pomerale na crnomorske obale, još više jer je Austrija dosta brzo i efikasno uspela da zaustavi masovni odliv svojih elitnih pukova krajišnika. Tako su srpske pukove sve više dopunjavali Kozaci, Malo Rusi, Vlasi, kao i drugi balkanski slovenski pravoslavni narodi, koje su obučavali i organizovali srpski oficiri, sve dok se za koju generaciju preko iste veroispovesti i srodnog jezika nisu sjedinili u veliku rusku naciju.
Interesantno je da se u tom 18. veku najmanje pominju, ako se uopšte i pominju Ukrajinci, dok se Ukrajina u to vreme i kasnije u 19. veku i ne pominje. U očekivanju daljih istraživanja nije stoga neuputno nagovestiti radnu hipotezu - nisu li srpski krajišnici doseljeni iz austrijske vojne krajine prema takođe turskoj granici Rusije prvi imenovali prostranstva sa obe strane reke Dnjepra - Krajinom od čega mnogo kasnije nastaje u vreme boljševičkog etnoinženjeriskog razgraničenja i sovjetska Ukrajina. Ovo tim pre jer su i svojim novoosnovanim naseobinama, selima i kasnije prvim gradovima, davali imena sela i gradova koje su ostavili u svojoj krajiškoj postojbini. Ovo u prvom redu važi za imena naselja u Novoj Srbiji, prvoj srpskoj administrativnoj oblasti osnovanoj 1752. na zapadnoj strani Dnjepra.
Bahmut je ime koje su zatekli i zadržali kao prvobitno administrativno sedište puka i vojnog garnizona Slavjano-Serbie na istočnoj strani Dnjepra a koja se protezala sve do Luganska. Dok je Artjemovsk nadenuto po imenu boljševičkog komesara zaslužnog za izdvajanje delova Rusije u korist novonastalih naciona SSSR-a .(Tavariš Artjom je nadimak boljševika Fjodora Andrejeviča Sergejeva, predsednika Izvršnog CK Ukrajine, bliskog Staljinu i Kirovu, koji je poginuo u železničkoj nesreći 21. jula 1921. Smatra se zaslužnim za stvaranje Ukrajine i efemerne republike Doneck-Krivi Rog, sa glavnim gradom Harkovom, potom Luganskom, koja je postojala od februara 1918, do februara 1919, kada je ušla u sastav Ukrajine, osnovane 1917-1919).
Staljingradska bitka (jul 1942 – februar 1943.) bila je najveća i otsudna bitka Drugog svetskog rata, odnela je stotine hiljada života i smatra se najkrvavijom bitkom u istoriji. Po strateškom i psihološkom značaju, njen ishod opredelio je pobedu saveznika u svetskom ratu protiv nacizma. Pobeda koja ipak nije dovela do trajnog mira i stabilnosti u Evropi, na Balkanu, kao ni na ostalim delovima sveta.
Bitka za Bahmut vodi se već gotovo dvostruko duže od koliko je trajala i bitka za Staljingrad. Iako zapadna strana pokušava da ospori strateški značaj samog Bahmuta, očekujući sve više predvidiv ishod najvećeg krvoprolića u ovom ratu, ima i onih koji još uvek osporavaju strateški značaj Verdena i najveće bitke Velikog ili Prvog svetskog rata, iako je jasno da je to ravničarsko uzvišenje bilo poslednja odbrana nedalekog Pariza. Iako najvećeg značaja, ova bitka nije bila odlučna, nego je to bila bitka za Kajmakčalan, kao i konačno proboj fronta od 15 septembra 1918, posle kojeg dolazi do sloma centralnih sila i njihove lančane kapitulacije do opšteg primirja i kraja Velikog rata. Kao što nadmenost zapadnog hibrisa prećutkuje ovu činjenicu, neće to biti moguće kad ishod bitke za Bahmut odredi neminovnog pobednika rata koji zapadni savez vodi posredstvom žrtvovane Ukrajine protiv nepobedive Rusije.
Godine 1753, 1943, i 2023, imaju svaka svoj značaj i imaće odgovarajuće mesto u istoriji koju će učiti dolazeće generacije. Srpski pukovi graničara dali su obeležje pograničnog prostora, ako ne i samo ime zemlje na čijem se prostoru odlučuje odnos snaga između najekstremnijeg dometa zapadne dominacije i presudnog otpora pogubnoj zloupotrebi zapadne lažne savesti. Pobeda SSSR-a nije bila dovoljna da obuzda dolazeći trijumf zapadnog hibrisa i pokoru njegovih posledica po gotovo sve delove čovečanstva. Jedino pobeda Rusije bez nadovezivanja na sovjetski uzor može zaustaviti globalni teror zapadnog hibridnog modela društva bez Boga i opšteljudskih izvornih vrednosti, modela bes-poretka, satanističkog, postdemokratskog, opsesivno demonolikog, oligarhijskog i dekadentnog sunovrata svekolike civilizacije.
Politiko: Ako ukrajinska ofanziva ne uspe u Evropi će se sve promeniti
Izvor: geopolitikamagazin.com
