Piše: DŽevad Galijašević
Terorizam, u modernom smislu te reči potiče od anarhista kasnog devetnaestog vjeka. Anarhisti su bili bazirani u zapadnoj Evropi, ali su svoju kampanju prenosili i u druge krajeve sveta. Najuspješnije akcije sprovodile su se u Rusiji prije revolucija 1905. i 1917. Anarhističke grupe ubile su nekoliko ruskih visokih službenika, pa i samog cara. Taj, evropski anarhizam se prenijeo i u Sjedinjene Države.
U Americi se pojavio u obliku radničkog otpora, a američki anarhisti, koji su obično bili emigranti iz Evrope, bili su povezani sa radničkim organizacijama.
Anarhistički pokret nije u Americi toliko ojačao kao u Evropi, a američki anarhisti su se uglavnom usmeravali na industrijske zone. Desničarski ekstremizam nije imao veze sa anarhističkim pokretom, ali su sredinom dvadesetog veka desničari počeli da imitiraju taktiku nasilničkih anarhista. Poreklo anarhizma ima svoje korene u nemirima u carskoj Rusiji.
Krajem devetnaestog vijeka Rusija se u mnogome razlikovala od drugih velikih sila Evrope. Klasne razlike između plemstva i seljaka bile su uglavnom kao u doba pre Francuske revolucije, a ruski seljaci bili su u teškom siromaštvu. Industrija je dospela u neke ruske gradove, ali ruski privredni sistem i sistem upravljanja državom nisu bili dovoljno razvijeni da izađu na kraj sa promenama. Car Aleksandar II (koji je vladao od 1855. do 1881.) obavezao se da će promeniti sistem. Kada je pokušao da to učini, našao se u sred revolucionarnog terorizma.
— Dnevne Novine Pravda (@NovinePravda) August 2, 2023
Organizacija „Narodna volja“ predstavljala je nasilnu socijalističku revoluciju.
To je bila jedna od nekoliko političkih doktrina u Rusiji posle 1850. Tamo su postojale tri grupacije koje su verovale da mogu da reformišu i modernizuju rusku državu, ali se nisu slagale oko načina na koji to treba učiniti. Jedna grupacija, koja se slagala sa carem Aleksandrom, želela je da modernizuje Rusiju od dna do vrha. Druga grupacija, koju su sačinjavali intelektualci, želela je da Rusija postane liberalna zapadna demokratija. Anarhisti skloni nasilju hteli su da idu drugim putem. Oni su verovali da se problemi Rusije mogu rešiti revolucijom. Narodna volja spadala je u tu grupu. Kada je ova organizacija krenula u terorističku kampanju 70-tih godina devetnaestog veka, suprotstavili su joj se konzervativni elementi, kao što su crkva, policija i vojska. Borci Narodne volje došli su tada do zaključka da sve drugačije, a po njima, subverzivne organizacije je legitimno i nužno terorisati sve dok se ne pokore.
Od tada do danas, ništa se nije promijenilo u odnosu Zapadnih država prema Rusiji.
Multipolarni svijet međunarodnog prava, slobode nacije i suverene države a Rusija bezbedna i prosperitetna – predstavlja temelj “Putinove doktrine” i vizije moderne Rusije
Nakon evropskih anarhista koji su na velika vrata u politiku uveli volju spremnu da u cilju realizacije bližih ili daljih interesa, upotrebi neograničeno nasilje koje izaziva strah u društvu, sa Kijevskog Majdana u akciju rušenja države, njenog unutrašnjeg uređenja, međunarodnog položaja i institucija krenuli su radikalni Ukrajinski teroristi i nacisti 2014.godine, ideološki potomci evropskog anarhizma i terorizma.
Azov, Desni Sektor, Pravi sektor, Kraken, Nacionalna garda… svojom pojavom i djelovanjem – mučenjima i ubijanjem, u početku su sprečavali ispoljavanje nezadovoljstva u zemlji nakon državnog udara na trgu Majdan a kasnije postali ključni nosioci terorizma i organizovanog kriminala. Miniranje gasne infrastrukture Sjevernog toka, miniranje i bombardovanje Krimskog mosta, ubistva intelektualaca i političkih aktivista ruskog naroda u Donbasu, ubistvo Darije Dugine, upad ukrajinskih specijalaca i ubijanje ruskih civila u Brjanskoj oblasti u Rusiji. Svakako i napadi na civilnu infrastrukturu u Moskvi – napadi bespilotnim letjelicama na poslovni dio Moskva…. i tako dalje. Nakon ovakvih akcija svaki čovjek bi se osjećao nelagodno svjestan civilnog stradanja koje uzrokuje planski i metodično. Ali ukrajinski teroristi i nacisti kao refleksija zapadnog mentaliteta i formi ratovanja, su zadovoljni poslom koji obavljaju. Kukavički jer je terorizam brutalno, političko nasilje koje se obavlja iz potaje, skriveno i u sitne sate. Ukrajinski teroristi međutim nisu sami: u njihove redove umješali su se nacisti sa zapada i ratnici globalnih terorističkih organizacija. Granicu i razliku među „uvoznim“ i „domicilnim“ teroristima, je sada teško prepoznati. A onda su se zajedno, sakrili u narodnoj masi velikog ukrajinskog naroda koji ćuti i trpi. Izbrisali su granicu između vojnih i civilnih struktura – vojnih i javnih objekata, kako bi otežali snažnoj ruskoj armiji da ih detektuje i uništi.
Zato je rat postao toliko težak: Ruska vojska je prisiljena da gađa samo vojne objekte, logistička mjesta, materijalno-tehničke resurse i mjesta koncentracije vojske, tamo gdje nema civila. Gdje nema naroda.
Zato su mnogi objekti i mnoga mjesta komandovanja ostala nedirnuta iako su identifikovana i utvrđan im je veliki značaj u ovom prljavom ratu.
Smješteni su u centre velikih gradova, pored škola, javnih ustanova i trgova na kojima se narod okuplja.
Ruska vojska je jedina vojska na planeti, koja može sama sebi postaviti ograničenja u vojnom djelovanju zbog za Amerikance, tako banalnog razloga, kao što je prisustvo civila u zoni vojnog djelovanja i to u ratu, koji je Rusiji nametnut i u kome udruženi zapad sa svim svojim snagama, žestoko napada, sa ciljem da uništi i državu i narod.
Zbog tog cilja, na tlu Ukrajine se, pod nadzorom tajnih službi Zapada, razvila najveća i najzlokobnija teroristička organizacija na planeti. Ono što zapad imenuje vlastima ili političkim režimom u Ukrajini, samo je drugi naziv za gomilu pučista, anarhista, razbjonika i terorista, koji se glasno, ponose terorističkim akcijama i napadima na civile širom Rusije, dok se zapadne vlade ponašaju kao da je sve u redu.
Nema sumnje da je Vlada Sjedinjenih Američkih država potpuno svjesna da zapadno oružije donosi samo civilne žrtve. I da razumije stratešku nužnost i vitalni interes Ruske Federacije da se odbrani od neprijateljski orijentisane, agresivne NATO alijanse. Ne postoji strateški ni operativno taktički dokument ove organizacije a da u njemu, Rusija nije definisana kao „vojni i „geopolitički neprijatelj“. Tog neprijatelja, NATO alijansa je vrlo efikasno pritiskala, okruživala i u samom tako precizno definisanom, neprijateljskom dvorištu, instalirala svoje efektive i vojne potencijale.
Iako je odgovor Rusije stigao u završnici ovog procesa on je ipak doveo u pitanje cjelokupni, višedecenijski posao Sjeverno-Atlantskog saveza. Sjedinjene Američke Države su zbog toga reagovale ogorčeno, bijesno i nervozno ali… ipak znaju odlično šta se to sada dešava u Ukrajini i zašto.
— Dnevne Novine Pravda (@NovinePravda) August 2, 2023
SAD su i same imale takav, baš takav problem ali su ga počele rješavati, uz pomoć Velike Britanije, prije tačno dva vijeka tačnije 1823. godine.
Kada je američki predsjednik James Monro, odlučio da formuliše i ozvaniči temeljne principe američkog strateškog interesa, objavio je 2. decembra 1823. godine, jedan dokumenat, svojevrsnu političku doktrinu u kojoj je naveo kako će „…svaki dalji pokušaj evropskih nacija, da koloniziraju ili intervenišu u zemljama Sjeverne i Južne Amerike biti smatran činom agresije i zahtijevati intervenciju Sjedinjenih Država“. Istovremeno, je navedeno da se Sjedinjene Države neće uplitati u već postojeće evropske kolonije niti sudjelovati u internim problemima evropskih država. Doktrina je sačinjena pod vodstvom ministra vanjskih poslova Johna Adamsa. Dokument je zamišljen kao otpor evropskom kolonijalizmu i dobila je naziv Monroova doktrina (Monroe Doctrine) a kasnije je tumačena i kao pravo i namjeru SAD-a da interveniše u zemljama Južne Amerike kao i u Srednjoj Americi.
Doktrina je donesena u vrijeme kada su gotovo sve latinoameričke kolonije Španie sve latinoameričke kolonije Španije i Portugala stekle ili se nalazile na pragu sticanja nezavisnosti od Španskog i Portugalskog Imperija; Peru je nezavisnost konsolidovao 1824. godine, a Bolivija će nezavisnost steći 1825. godine, što je značilo da su pod španskom upravom ostale samo Kuba i Portoriko.
Sjedinjene Američke Države su, radeći u dogovoru s Britanijom, željele spriječiti dalji dolazak evropskih sila. Predsjednik James Monroe doktrinu je predstavio tokom sedmogodišnjeg govora o stanju Unije u Kongresu. Sam pojam, “Monroova doktrina”, skovan je 1850. godine, uprkos činjenici da je stvarni tvorac doktrine, državni sekretar John Quincy Adams. Do kraja 19. vjeka, Monreova doktrina se smatrala glavnim, definišućim momentom u vanjskoj politici Sjedinjenih Američkih Država, a ujedno je bila i jedan od najdugovječnijih stubova Vanjske politike.
Mnogi kasniji državnici i predsjednici pozivat će se na ovu doktrinu, među kojima Theodore Roosevelt, John F. Kennedy, Lyndon B. Johnson, Ronald Reagan i drugi. U jednom amandmanu Theodora Roosevelta iz 1904. (The Roosevelt Corollary), zaključuje se da SAD ima pravo nastupati kao “međunarodna policija” (international police power) ako se Karipske i Srednjoameričke države ponašaju “necivilizovano”. Ovaj dodatak često je naglašavan kao verifikacija prava ne miješanje SAD-a u Latinskoj Americi tokom hladnog rata. Namjera i uticaj Monroeove doktrine ostali su na snazi, uz tek manje varijacije, više od jednog vijeka. Primarni cilj doktrine bilo je oslobađanje Latinske Amerike straha od europske intervencije i izbjegavanje situacija u kojima bi Novi svijet postao bojno polje za zemlje Staroga svijeta, a sve kako bi Sjedinjene Države nesmetano mogle širiti vlastiti utjecaj.
Jasno je da zemlje Latinske Amerike su prezirale tu doktrinu zbog njenog naglašenog intervencionizma i suptilnog imperijalizma, a 2013. godine, američki državni sekretar John Kerry, poslaće poruku, kako je “era Monroeove doktrine završena”. Ta poruka, međutim nije označila kraj Američkog intervencionizma nego potvrdu već razvijene američke prakse da interveniše po vlastitom nahođenju u svim djelovima planete. U stvari, nakon raspada Varšavskog pakta, Sovjetskog Saveza, Jugoslavije i Čehoslovačke, Sjedinjene Američke Države su postojeću doktrinu toliko puta primjenjenu u Latinskoj i Srednjoj Americi, aplicirali na cjelu planetu.
Prvi Zalivski rat, pa bombardovanje Vojske Republike Srpske i Republike Srpske Krajine te bombardovanje Savezne Republike Jugoslavije označili su eru planetarne globalizacije stare doktrine, formulisane za ostvarivanje dominacije u Latinskoj Americi. Napad na Svjetski Trgovinski Centar, koji su Američke vlasti i tajne službe organizovale uz pomoć Bosanskih mudžahedina, kamen su temeljac te nove doktrine. Avganistan, pa ponovo Irak, Tunis, Egipat, Libija i Sirija sa nekoliko miliona mrtvih, uništenim sekularizmom u Arapskom svjetu i Srednjoj Aziji i ponovo sa istim vojnicima radikalnog Islama iz Bosne i Hercegovine, sa Kosova i zemalja Bliskog istoka u eufemistički nazvanoj drami, „Arapsko proljeće“, nastupilo je Muslimansko bratstvo u istom frontu sa Al Kaidom, Islamskom Državom, Al Nusrom, Hajat Tahrir ul Sham u istom stroju sa američkim specijalcima.Kroz te vrlo proračunate akcije kristalisala se cjelokupna geopolitička strategija, politika i američki mentalitet.
Dakle, sigurno je da Sjedinjene Američke Države razumiju opravdanost razloga za provođenje Specijalne vojne operacije u Ukrajini, ali, iako razumiju – oni to ne priznaju. Ruska Federacija to, očigledno, nije ni očekivala.
Ukloniti, već najavljenu NATO prjetnju iz Ukrajine, sa svoga praga…počistiti centre za razvoj oružija za masovno uništenje, bo-hemijske labaratorije pod kontrolom Pentagona i onemogućiti razvoj nuklearnih potencijala, za Rusiju je predstavljalo pitanje opstanka države u njenim granicama i postojećem formatu.
Svakako i zaštititi ugrožene, svakodnevno napadane stanovnike Donjecka i Luganska (DNR i LNR) te zaštititi stratešku poziciju poluostrva Krim koje je slobodnom voljom i na referendumu zahtijevalo povratak u okrilje, teritorijalnog integriteta Rusije i, na kraju, izvršiti demilitarizaciju i denacifikaciju Ukrajine.
I to se dešava u skladu sa planovima i odbrambenom doktrinom Ruske Federacije.
Svakako bi Rusija mogla primjeniti i mjere vlastite zaštite, primjenjujući strategiju zapadnih sila koji u težnji za destabilizacijom jedne države – jednog svijeta, uporno i javno ubacuje moćno, ubojito oružije u ruke nacističkih fanatika i tvrdokornih šovinista. Kako bi izgledalo kada bi Rusija odlučila, da javno „ubrza Iranski nuklearni program“ ili da pomogne Brazilu, Venecueli i Kubi da to ostvare i budu zaštićeni.
Kako bi izgledao svijet kada bi Rusija naoružala Egipat i Siriju hipersoničnim oružijem
Ili kada bi takve moćne oružane sisteme koji su neprevaziđeni u svjetu, dostavila svojim partnerima i prijateljima na Balkanu. Da li bi to otrijeznilo NJemačku koja svoje oružije liferuje prema Ruskim granicama i interesima, kada bi se suočila sa prjetnjama iz komšiluka. Upravo tako…Rusija nije skup beduina i arapske sirotinje ili talibana koi trpe decenijama američke bombe i njihovu vojnu silu. Amerikanci dođu, unište, razore, nekada ostanu dvadeset i više godina pa se vrate svojoj kući, da razmisle i odluče ko će biti sljedeća meta njihove razbojničke politike.
Posted by Rusija - iz minuta u minut on Thursday, 3 August 2023
A Arapi i Talibani nastave svoj život iz početka. To čeka iznutra devastiranu, uz pomoć Zapanih država i Amerike, nacizmom i terorom razorenu Ukrajinu.
Rusija nije takva slaba država – Rusija je sposobna odbraniti svoj suverenitet i integritet te štiteći sebe, postupiti baš kao Amerikanci, Britanci, NJemci i Francuzi, pa donijeti silu moćnog oružija, u njihovo, zapadno, do danas mirno dvorište.
Na Zapadu bi morali, osjetiti, ponekad ozbiljnu zebnju pred činjenicom, da postoji mogućnost da neka moćna sila, odluči da se ponaša onako kako se oni prema drugim državama i narodima, decenijama ponašaju.
Izvor: Disident.info
