Piše: Dragoljub Pavićević
Prosto je nevjerovatno da spiker parlamenta jedne zemlje ne zna elementarne činjenice o procesima na lijevom i desnom krilu evropskog političkog spektra. Još je veća sramota kada to ne znaju diplomate što ih je DPS slao po svijetu da zastupaju politiku vlade u odlasku.
Partije desnog centra uglavnom su na vlasti u većini evropskih zemalja. Partije sa takozvane „krajnje desnice” napreduju u brojnim zemljama, i u članicama EU a i van nje. Na zapadu i na istoku Evrope.
Sve je manje razlike između takozvane konzervativne desnice i radikalne krajnje desnice. Zajednički im je imenitelj njegovanje patriotizma, svako na svoj način i iz svog ugla. Preuzimaju pozicije korumpirane liberalne elite u zapadnim zemljama. Miksaju elemente populizma, nacionalizma, ekstremizma, ksenofobije. Odbacuju takozvane „liberalne vrijednosti” implementirajući postupno radikalni nacionalizam.
Legitimisana i otjelotvorena kroz vlade i parlamente, politika krajnje desnice prelazi sa marginalnih pozicija i uliva se u glavne tokove političkog diskursa, „lomeći u paramparčad” norme građanskog.
U stranice političkih programa upisuju zadatke poput dizajniranja modernog nacionalnog identiteta, potiskivanje globalnog kapitalizma, i protivljenje agresivnim stranim ulaganjima. Protiv su establišmenta, nekontrolisanih migracija stanovništva koje su zapravo migraciju pretvorile u invaziju, neke su protiv EU, neke protiv eura kao partija Marin Lepen u Francuskoj.
U svijetu, u zemljama sa najboljim životnim standardom, ne stide se desnih partija kao crnogorski političari i diplomate.
Dva bivša japanska premijera Abe i Koizumi bili su desničari. U Južnoj Koreji, sa elitizma, vlast skreće prema populizmu.
Jačanje desničarskih partija i pokreta širom Evrope posledica je, pored ostalog, prvo velike finansijske krize iz 2008, a potom najezde na evropske granice izbjeglica i ekonomskih migranata sa tla Azije i Afrike 2015. godine.
Desničari su sada u vladama Italije, Austrije, Finske, Poljske, Mađarske, Norveške. U Švedskoj, na izborima 2018, tvrdi desničari iz partije Socijaldemokrate Švedske osvajaju skoro 18 procenata glasova i samo ih je koalicioni dogovor četiri stranke spriječio da se domognu odlučivanja u vladi.
Inače, partije krajnje desnice u Evropi rijetko prelaze 15% podrške. Naravno, procenat kojim birači nagrađuju partije desnog centra je znatno veći. Podsjećam, u NJemačkoj je 2017. partija radikalne desnice “Alternativa za NJemačku” prvi put posle Drugog svjetskog rata ušla u Bundestag. AfD je najsnažnija opoziciona partija u Bundestagu sa 12.6 % glasova.
U Španiji je VOX treća po snazi partija u zemlji. Austrija je jedina zemlja u zapadnoj Evropi koja ima u vlasti partiju radikalne desnice “Partija Slobode” koja je u koaliciji sa partijomn sadašnjeg kancelara. Još početkom 70-ih godina 20. Vijeka, Danska je bila dom najsnažnije tada deničarske partije u Evropi – “Partije progresa”.
“Švajcarska Nacionalna Partija” je najbrojnija u Parlamentu sa ukupno 59 poslanika. Nema zvaničnika u ovim zemljama koji se rugaju partijama desnog spektra.
Ohrabreni napredovanjem širom Evrope, desničari očekuju i vjeruju u više mjesta u parlamentima i veći uticaj na profilisanje politike na evropskom kontinentu.
Izlazak iz EU je nešto što mnogi građani širom Evrope u raznim zemljama i te kako podržavaju. To je ono od čega strahuju nedemokratski postavljene tehnokrate i birokrate u Briselu. Sav haos, mrcvarenje i ucjenjivanje Britanije tokom minule nekolike godine posledica je želje nepristojno dobro plaćenih činovnika, „skupljenih s koca i konopca” iz zemalja članica, da se Britanija kazni, a ostatak Evropske unije upozori šta svaku zemlju čeka ako odluči ono što je i Britanija odlučila.
To su najčešće isluženi političari s kojima matične zemlje nijesu znale šta da rade, pa su ih poslale u Brisel. Izlaskom Britanije iz EU, poremećena je ravnoteža u Evropskom Parlamentu u korist snaženja grupacije partija ljevice i tzv. zelenih.
Evrofanatici u eks-ju zemljama treba da znaju da sada partije tzv. desnice na vlasti u Poljskoj i Mađarskoj, snažnije nego iko od drugih u EU, podržavaju proširenje na zapadni Balkan. Orban je u Mađarskoj 10 godina na vlasti. Sa Kacinskim u Poljskoj i njegovom “Pravo i pravda”, partijom izazvali su ovih dana komešanja u Briselu stavljajući veto na budžet za 2021. godinu.
Taj isti zapadni Balkan živjeće još dugo u zabludama koje im nameću ljevičari. No, kako reče Meša Selimović, zablude su korisne koliko i istine.
Gdje god su ljevičari bili na vlasti, uglavnom ili su razarali ili ostavljali u haos u ekonomije, socijalne, zdravstvene i obrazovne sisteme svojih zemalja. Uglavnom su trošili besomučno ono što nijesu imali, novac onih koji su za razliku od njih znali da ga prave. Sve pod plaštom socijalne jednakosti. Tako su građane izjednačavali u siromaštvu. Ili, što je još gore, potkradali vlastitu zemlju, nespremni ili nesposobni da spriječe šverc droge i bijelog roblja.
U vrijeme dok svijet usavršava zakone o zaštiti životinja, ljudski život na Balkanu završava raskomadan eksplozivom ili sa metkom u glavi . Sve u vrijeme “cvjetanja ljevice”.
Rat protiv SFRJ, pa zatim SR Jugoslavije 1999. vodili su evropski političari sa tzv. lijevog centra. Vlade NATO zemalja bile su vođene uglavnom političarima iz tzv. liberalnih i socijal-demokratskih partija kao i zelenih. Pored političara, napad na Srbiju odobrili su i intelektualci lijeve orijentacije.
Na suprotnoj strani, znatan dio protivljenja bombardovanju Jugoslavije dolazio je od analitičara i intelektualaca sa desnog krila.
Poruka da je rat opet jedan prihvatljiv element politike – odaslana je cijelom svijetu. Upakovana u eufemizam “humanitarna intervencija”. Poruku su lansirale vlade lijevog centra iz komponovanih socijal-demokratskih partija, partija zelenih i socijalističkih partija.
Kako Srbi postaju rusofobi, saznajte OVDE.
Izvor: Sedmica
