Piše: Milan Vidoejvić
Kao i svi tada bio sam žrtva neviđene i kontinuirane kontrole uma, koja je sprovođena znalački i uspešno. Svi smo bili počašćeni jer nam je u posetu dolazio proslavljeni nemački kancelar, borac protiv nacizma koji je klečao, ako se ne varam, u Varšavskom getu odajući poštu jevrejskim žrtvama i kasnije dobio Nobelovu nagradu za mir, koju su dobijali svi najveći pokvarenjaci svetske politike, da bi sa Titom obavio važne bilateralne razgovore, kako se kasnije ispostavilo, u apsolutnu korist Nemačke.
Protokol je bio na nivou lakirovke bez premca. Brant je doputovao 16. aprila i dočekao ga je tadašnji predsednik SIV-a DŽemal Bijedić. Brant je za dva dana boravka u Beogradu položio venac na Grob neznanog junaka na Avali, posadio drvo u Parku prijateljstva, posetio novosagrađenu Narodnu biblioteku, a prethodna je bila jedna od omiljenih meta Luftvafea 1941. godine, a o razgovorima s Bijedićem se ne zna ništa jer stenogram sa zvaničnih razgovora nije sačuvan! Ili je kasnije sklonjen ili namerno nije vođen zbog tajnosti razgovora i dogovora koji su postignuti. Pretpostavka je da se razgovaralo o reparacijama, kreditima i gradnji slovenačko-hrvatske atomske elektrane u Krškom.
Posle kompletnog "tretmana" u Beogradu, usledila je poseta brionskom faraonu, gde su obavljeni ključni razgovori. O tim razgovorima može se čitati samo u Brantovim memoarima, pa ostaje samo sumnja u njihovu objektivnost, jer memoari su, često, ušećerena i samodopadljiva slika o sopstvenom mestu u svetskoj istoriji. Citiraću odlomak iz Brantovih memoara, kako je to naveo novinar Zoran Marković u nedeljniku "Duga," 30. septembra 1989. godine.
"Sporazum između vlade SFRJ i vlade SR Nemačke o odobravanju kredita potpisan je 10. decembra 1974. godine. Zakon o ratifikaciji donet je 26. decembra u Saveznoj skupštini, a Ukaz o ratifikaciji potpisali su predsednik Tito i predsednik Skupštine Kiro Gligorov."
U službenoj belešci SSIP-a, koja se odnosi na pomenuti kredit doslovce piše:
"Dve strane su se nakon dugih i teških pregovora i konsultacija saglasile da preostala otvorena pitanja iz prošlosti, u koje spada i obeštećenje, treba rešavati kroz dugoročnu saradnju na ekonomskom i drugim poljima. Prvi korak u tome bio je zaključenje Sporazuma o namenskom kreditu 1972. i 1974. godine pod veoma povoljnim uslovima u ukupnom iznosu od milijardu maraka, koji nije bio namenjen zadovoljenju individualnih potraživanja žrtava nacističkih zločina i ratnih zarobljenika, već isključivo za izgradnju energetskih postrojenja i drugih objekata koji povezuju privredu cele Jugoslavije, što je odgovaralo idealima žrtava o ujedinjenoj i složnoj Jugoslaviji."
Kakvo bedno licemerje i prava slika titoističke diktature beskrupuloznih otimača, ravnih onima sa druge strane pregovaračkog stola!
Jer, crno na belo, sastavljači kominikea znaju da taj novac ne treba dati žrtvama nacističkih zločina, ratnim zarobljenicima, preživelim logorašima iz logora smrti Trećeg rajha, jer su se oni "žrtvovali idealu" Titove države fantazmagorije "o ujedinjenoj i složnoj Jugoslaviji," koja nikad nije postojala, i zločini Četvrtog rajha u kojima je Tito bio jedan od vodećih svetskih lidera, rezultirali su atomskom elektranom Krško.
Na kostima srpskih i drugih žrtava Jugoslavije, Tito, Kardelj, Bakarić i Dolanc izgradili su još jedan spomenik koji pokazuje da se zločin isplati. Sve je bilo pripremljeno unapred. Prvo su Slovenija i Hrvatska potpisale ugovor 18.aprila 1971. godine o zajedničkoj izgradnji elektrane Krško. Raspisan je međunarodni tender na kojem su učestvovali "DŽeneral Elektrik," "Kraftverk Union" i "Vestinghaus."
Pobedio je "Vestinghaus," pa je s njim potpisano pismo o namerama 1973. godine, a glavni ugovor potpisan je u avgustu 1974. godine. Kredit su već bili odobrili Nemci i 1. decembra 1974. godine, Tito na velikoj svečanosti u Krškom, u prisustvu kompletne političke nomenklature Hrvatske i Slovenije, polaže kamen temeljac, ali nije doživeo da atomsku elektranu pusti u rad 2. oktobra 1981. godine, što bi sigurno voleo.
Da dobijeni novac ne bi otišao na neku drugu stranu, ili na isplatu žrtava, ne daj bože, što bi se zaista moglo smatrati oblikom reparacije, što srećom nisu shvatili ni u Nemačkoj ni u Jugoslaviji, cena radova u Krškom neprestano je rasla, jer je "Vestinghaus" drugorazredna firma sa problematičnom opremom, i nezamislivo je da neko pobedi na međunarodnoj licitaciji sa cenom od 348 miliona dolara, pa mu se odobri povećanje na 411 miliona dolara, pa na 516 miliona dolara.
Zapravo se i ne zna koliko je Krško stvarno koštalo, uzimajući u obzir inflaciju koja je u periodu gradnje rasla od 15,62 dinara za jedan dolar do 5.000 dinara za jedan dolar.
Od sredstava kredita izgrađen je kružni dalekovod od 380 KW oko Jugoslavije, što je jedino odgovaralo osnovnoj nameni kredita. Deo kredita korišćen je za održavanje likvidnosti zemlje, stabilizaciju deviznih rezervi Narodne banke Jugoslavije, a deo je dat republičkim sekretarijatima za fond solidarnosti! Nema podataka za koje namene solidarnosti, niti kolike su bile sume upućene republikama.
Stav nemačke vlade bio je jasan:
"Na osnovu reparacija Jugoslavija je primila od SR Nemačke 1972. i 1974. godine ukupno milijardu nemačkih maraka u vidu pomoći u kapitalu. (potcrtao M.V.) Između saveznog kancelara Branta i predsednika Tita tada je postignuta saglasnost da se pitanje obeštećenja više neće postavljati (?! znaci čuđenja moji, M.V.). Ovo je učinjeno u ime saradnje i prijateljstva u budućnosti. Ali ako se konačno potpiše Ugovor o miru, onda bi pitanje obeštećenja moglo ponovo postaviti."
Ovde se postavljaju dva pitanja. Čak i da se prihvati lažna tvrdnja da kredit može biti zamena za reparaciju, a pokazao sam vam u prošlom nastavku zašto to nije moguće, postavlja se drugo pitanje ogromne razlike u iznosima.
Za Jugoslaviju je u Parizu utvrđeno 9,14 milijardi dolara reparacija. Od toga Nemačka treba da isplati 7,12 milijardi, Italija 1,45 milijardi i Mađarska i Bugarska 570 miliona dolara. Zadržimo se, za sada, na Nemačkoj. Neće biti da jedna milijarda, čak i da je prihvatilo kao "reparaciju," može da pokrije sedam milijardi? Gde su kamate sada već za 70 godina neplaćanja duga? Da li misle da 35 miliona dolara u polovnim mašinama zatvara dug od sedam milijardi?
Profesor dr Stevan Đorđević, devedesetih godina šef katedre za međunarodno pravo na Pravnom fakultetu u Beogradu, pobio je uporno nemačko pozivanje na Londonski sporazum iz 1953. godine, kojim je trebalo razmotriti potraživanja država i njihovih građana oštećenih od strane Trećeg rajha, njegovih institucija i agencija. Te iste godine, 23. oktobra, ponovo u Parizu, zaključen je sporazum između Zapadne Nemačke i triju zapadnih okupacionih sila, a za nas je bitna glava 6. u kojoj piše da će problem reparacija "biti rešen po okončanju mirovnih ugovora između Nemačke i njenih bivših neprijatelja ili ranijim sporazumom po tom pitanju." (potcrtao M.V.)
Jugoslavija nikada nije potpisala mirovni sporazum s Nemačkom, kao ni ostali saveznici, te se prema tome nije odrekla svojih prava, niti je bilo ko drugi u njeno ime to mogao da učini! Ovo su bile reči dr Popovića i oslonjene na član 2. Završnog akta Pariske konferencije. Jugoslavija je predložila i prihvaćene su njene dopune, koje glase:
1) Vlade potpisnika se ne odriču određivanja u svoje vreme oblika i trajanja nespornog iznosa reparacija koje ima da plati Nemačka;
2) One se ne odriču svoga prava u pogledu definitivnog rešenja nemačkih reparacija;
3) Time se ne osporavaju politički zahtevi koji se mogu postaviti u pogledu ugovora o miru sa Nemačkom.
Sve pravne zavrzlame, kršenje Ustava Jugoslavije od strane Tita, uz svesrdnu podršku nemačke strane, jer sve je jeftinije nego platiti ratne reparacije, uključujući "disciplinovanje" i bombardovanje Srbije, nemaju uporište u međunarodnom pravu, pogotovo posle ujedinjenja Zapadne i Istočne Nemačke, jer je to bio preduslov za potpisivanje mirovnog ugovora, pošto su obe Nemačke bile legitimni naslednici Trećeg rajha, ujedinjene sada u jednu državu.
Zato je kancelar Helmut Kol skoro doživeo infarkt kada je Poljska obnovila svoj zahtev da joj Nemačka na ime ratne odštete isplati dodatnih 500 milijardi maraka. Tada se oglasio i jugoslovenski Sekretarijat za inostrane poslove saopštenjem da će neizmirene obaveze iz Drugog svetskog rata postale veoma aktuelne upravo zbog ujedinjenja Nemačke.
Nemačka je pokušavala godinama da takozvanom "Halštajnovom doktrinom," po kojoj je Nemačka unutrašnjim zakonom jednostrano prekidala svoje međunarodne obaveze prema zemljama koje su u svoje vreme priznale Istočnu Nemačku, kao što je nekada Hitler na sličan način odbacio Versajski ugovor, što naravno nije moguće. Međunarodni sporazumi koje je Nemačka potpisala ne mogu se poništavati zakonom donetim u Nemačkoj.
Neje problem toliko u Nemačkoj koliko je problem bio u Jugoslaviji u vreme Tita. Neverovatno je šta je u ime njegovih bolesno sujetnih i grandomanskih projekata Jugoslavija uradila, "opraštajući dugove," poklanjajući fabrike drugim državama, raseljavajući privredu iz Srbije u druge republike zbog navodne moguće invazije Rusije i Varšavskog pakta posle Rezolucije Informbiroa. O ovoj unutrašnjoj pljački Srbije posle Drugog svetskog rata pisaću u sledećih nekoliko nastavaka.
Takva vrsta nepatriotske politike, na štetu državnih interesa Srbije i njenih građana, traje do danas. Nema napretka Srbije i izlaska iz pakla međunarodnih pritisaka i ucena koji traju čitav vek, ako se ne raščiste stari odnosi, i sa nekadašnjim neprijateljima i sa tobožnjim prijateljima.
Da Da rezimiram ovih par nastavaka sa četiri pitanja našoj vladi:
1) Ako nemamo mirovni sporazum s Nemačkom da li to znači da smo i dalje u ratnom stanju s Nemačkom, i kako je to uopšte bio osnov za diplomatske i ekonomske odnose?
2) Ako je kredit uzet od Nemačke za izgradnju elektrane Krško uzela Jugoslavija, kako je to "slovenačko-hrvatska" elektrana? Ako je kredit otplatila Jugoslavija, znači sve republike u njenom sastavu, kako republike nemaju udeo vlasništva u elektrani Krško, i kako je prilikom raspada Jugoslavije Krško pripalo Sloveniji i Hrvatskoj? U raspodeli imovine Jugoslavije da li je atomska elektrana Krško uključena u raspodelu republikama, shodno principima dogovorenim o podeli imovine Jugoslavije?
3) Kada će vlada Srbije pred Ujedinjenim Nacijama postaviti pitanje potpisivanja Ugovora o miru s Nemačkom i isplatu ratnih reparacija?
4) Da li je tačno da je Slobodan Milošević imao dogovor s Nemačkom o isplati reparacija pre agresije NATO pakta na Srbiju?
Dugujete ove odgovore srpskom narodu.
(nastaviće se)
Milan Vidojević: Nemačka opljačkala i uništila Srbiju!Više o tome OVDE.
Izvor: Pravda
