Piše: Diogenis Valavanidis
S tim u vezi je dodao da "vaseljenski patrijarh Vartolomej želi da podigne lični status u crkvi i postane svojevrsni papa Istoka". Takođe, DŽim DŽatras je konstatovao da u ovom slučaju postoje i neki drugi faktori, od kojih su najvažniji Carigradska patrijaršija i geopolitički interesi Stejt departmenta, kao i širenje "kulturnog marksizma na ceo vladajući aparat Amerike, koji želi da slomi kičmu pravoslavne crkve". Zaključujući, DŽim DŽatras je rekao: "Imamo integrisanu ideološku strukturu kao i poslovanje, novac, specijalne službe, koje kombinuju ideologiju usmerenu protiv hrišćanskog morala i pravoslavne crkve".
U vezi sa istim pitanjem je nedavno reagovao i ministar spoljnih poslova Rusije Sergej Lavrov, koji je rekao da se poslednjih godina na inicijativu Amerike "manipuliše carigradskim patrijarhom radi uništenja pravoslavlja".
Šef ruske diplomatije je dodao da je "poznato kakve su rušilačke aktivnosti bile preduzete u Ukrajini u vezi s pitanjem Ukrajinske pravoslavne crkve. Stvorena je kvazi struktura pod nazivom 'Pravoslavna crkva Ukrajine'. Plan je očigledan i teško ga je prikriti jer sada pokušavaju da pocepaju Sirijsku i Srpsku pravoslavnu crkvu. To je deo sadašnjeg kursa Zapada, koji je usmeren na potkopavanje svega što je povezano sa Rusijom, Slovenima i pravoslavljem."
"Najslabija karika"
Zato su kreatori sadašnje geopolitičke mape sveta, bilo da je reč o Americi ili "dubokoj državi" koju predstavlja krupni kapital u vidu najvećih multinacionalnih korporacija i svetskih bankarskih konzorcijuma, i odlučili da deluju preko "najslabije karike", tj. carigradskog patrijarha Vartolomeja Prvog. Tu im je ionako bio prokrčen put od strane obaveštajnih službi SAD, i to u poslednjih stotinak godina, preko patrijarha Melentija, Atinagore pa sve do najgoreg u tom nizu, samog Vartolomeja Prvog.
Zato i ne čudi što pojedini portali čak tvrde i da je konstantinopoljska patrijaršija potpisala uniju sa Rimom i samo čeka zgodan trenutak da to i objavi.
Kako bi ova vest dobila i svoju emotivnu dimenziju potrudio se arhiepiskop Amerike Vaseljenske patrijaršije Elpidoforos, koji je naglasio da je glavni katalizator za obnavljanje "aktivne ekumenske delatnosti" bila transformacija istambulske Aja Sofije u džamiju. Tim povodom je rekao da "zajedno stojimo kao braća u veri i solidarni smo sa svim ljudima dobre volje i savesti, tako da Aja Sofija ostaje ono što jeste – simbol susreta, istorije, duhovnih težnji i ljudskih dostignuća na najvišem nivou, slaveći Jednog Boga koji je stvorio sve nas sestrama i braćom jedne zajedničke ljudske porodice".
Da bi se razumeo religiozni svet fanarskih arhijereja, treba obratiti pažnju na činjenicu da se hram Aja Sofija naziva "simbolom susreta, istorije, duhovnih težnji i ljudskih dostignuća najvišeg nivoa", ali se ne pominje da je u pitanju pravoslavna crkva u kojoj je služena božanska liturgija.
Dva prigovora
Arhiepiskop Elpidoforos je dodao da "ekumenski dijalog i ekumenski pokret prolaze kroz krizu identiteta. Neki više vole da govore o 'ekumenskoj zimi'". Ukazao je da se "želja za jedinstvom postepeno pomera u drugi plan. (…) Promene i reforme u nekim crkvama i zajednicama stvorile su novi osećaj otuđenosti. Druge crkve su usvojile više nacionalistički i/ili fundamentalistički pristup."
Nije teško pogoditi na koje crkve je mislio mitropolit Carigradske patrijaršije. U osnovi, to su one pomesne crkve koje nisu bile prisutne na Kritskom saboru 2016. godine u organizaciji Konstantinopoljske patrijaršije: Antiohijska, Gruzijska, Bugarska i Ruska pravoslavna crkva koju čine više od tri četvrtine svih pravoslavnih vernika u svetu.
Podsetimo da su dva najvažnija prigovora protiv Kritskog sabora bila, upravo, učvršćivanje superiornosti konstantinopoljske patrijaršije u kanonskom pravu i stvaranje preduslova za ekumensko zbližavanje sa heterodoksom.
Od tada su Antiohijska, Gruzijska, Bugarska i Ruska pravoslavna crkva sve više izlazile sa stanovišta odanosti Svetom predanju i učenju Crkve, koje je mitropolit Elpidoforos nazvao "nacionalističkim i/ili fundamentalističkim pristupom".
Odanost pravoslavnoj veri i moralu u ovim pomesnim Crkvama počela je da prevladava nad težnjom ka jedinstvu hrišćanskih konfesija. To se vidi i po retorici arhijereja i po raspoloženju sveštenstva kao i crkvenog naroda.
Kada je reč o jazu između Ruske pravoslavne crkve i Konstantinopolja usled nekanonskih postupaka patrijarha Vartolomeja Prvog u Ukrajini, 2018. je došlo do situacije u kojoj se Fanar okrenuo ka ekumenizmu, dok je RPC ostala na tragu konzervativizma i tradicionalizma.
Na taj način je RPC postala noseći stub cele Pravoslavne crkve, jer je ostala privržena načelima crkve prvog milenijuma, tj. apostolskim pravilima, predanjima svetih otaca i odlukama vaseljenskih sabora, što se nikako ne uklapa u razarajući koncept duboke države i kreatora geopolitičke karte sveta.
Izvor: RT Balkan
