Piše: DŽevad Gaijašević

Šiptari su uz pomoć Zapada događaj objasnili gromoglasnom propagandom i optužili progonjene Srbe za terorizam. Mada sa zadrškom, Katarsko-Američko medijsko smeće, Al Jazeera je, stidljivo u naslovu, jednog od mnogih tekstova na ovu temu, upitala: „Terorizam ili otpor teroru“?  

Pogrešno bi bilo predstaviti ovaj događaj kao slučajnost i izuzetak i pokušati ga objasniti izolovano kao pojavu koja se razvija i kulminira na uskoj pozornici Kosova a pogotovo, na samo, potpuno srpskom Sjeveru Kosova. Cjeli region a posebno srpski etnički prostor objekat su specijalnih operacija Nato zemalja (SAD, NJemačke i Velike Britanije) koje imaju svoje različite faze u kojima se razni događaji odvijaju i smjenjuju, prividno mjenjajući smjer i intenzitet: krene na Kosovu, nastavi u Republici Srpskoj, raspali vatre pritiska i akcija po Crnoj Gori pa se opet vrati malo na Kosovo malo na Republiku Srpsku. Za svo to vrijeme konstantno se pritiska, ucjenjuje i ponižava Srbija. Prosto: riječ je o nikada prekinutoj agresiji na istu metu – jedan narod, njegova politička i opšta građanska prava na cjelom prostoru koji naseljava, na kome živi pod stalnim pritiskom.

KADA JE PRAVI RAT POČEO I ZAŠTO ?

Pisati o agresiji na Jugoslaviju, Srbiju i Crnu Goru, Republiku Srpsku Krajinu i Republiku Srpsku, koja traje od 1991. godine do danas, može djelovati „pomalo upitno“ kada se nastavak te priče uvijek vraća na mjesto „početka prije početka“, prvog razloga i uzroka srpske tragedije i Zapadnog zločina: na Kosovo, u njegove manastire i Sjeverni dio naseljen isključivo Srbima.

Naravno da forma te agresije nije uvijek bila ista. 

Mnogi događaji, puni zločinačkog sadržaja, su se odvijali kao na filmskoj traci, i za sve njih su bili krivi Srbi, Republike Srpska i Srpska Krajina, Srbija čak i Jugoslavija, koja je vlastito samouništenje prihvatila i njime upravljala. SFRJ, pa SRJ, pa zajednica SCG, pa Crna Gora za sebe i Srbija sama, sa svima protiv nje i protiv srpskog naroda. Ostaje pitanje: Kako se zvalo vezivno tkivo svih ovih procesa u kojima su Srbi vrijeđani anatemisani i oblaćeni u svakom smislu a Srpska pravoslavna Crkva trpila udare od autokefalne makedonske crkva do autofekalne Dedejićeve crkve?

Ali, šta je bilo osnovica događaja, smisao, suština i organizacija, pozadina svega koja slijedi geopolitičke i ekonomske i nterese zapadnih vlada - uporno prati pojavu a zatim je tumači? Naravno PROPAGANDA: kao gromoglasni a nevidljivi; potcijenjeni ali vrlo efikasan zapadni geopolitički instrument, koji vjerno, u stopu, prati sve vojno-političke, ekonomske i terorističke akcije Zapada, bojeći ih pred očima svijeta duginim bojama!!!

Kiteći ih ljudskim pravima i međunarodnim pravom. 

Taj razorni dalekometni projektil koji se brzinom svijetlosti prenosi sa jednog na drugi kraj zemljine kugle i kreira, proizvodi i usmjerava političke posljedice svake pojave, brzinom koja prevazilazi sve što je ljudskom rodu poznato, zove se - PROPAGANDA!

Da je NATO pakt bacio nuklearnu bombu na Srbiju, nikada ne bi izazvao tako razorne i štetne posljedice po državu, njen međunarodni ugledi perspektivu kao što je to uradilo najefikasnije, nemilosrdno oružije Zapada - PROPAGANDA!!!

Prvi korak u propagandi je uvijek ODVLAČENJE PAŽNJE, od ključnih procesa u društvu i usmjeravanje pažnje javnosti, SA VAŽNIH – NA NEVAŽNE PROBLEME. Zatrpavanje javnosti poplavom nebitnih informacija, uz pomoć unutrašnjih političkih snaga i medija te stalno STVARANJE NOVIH „PROBLEMA“. 

U ovakvoj propagandnoj agresiji, prisutna je konstantno ZLOUPOTREBA EMOCIJA, kao klasična tehnika korištena sa ciljem onemogućavanja kritičke svijesti, emotivnim impulsima (bijes, strah, neizvjesnost, itd.). Izazivanjem jakih emocija, PODSTIČE SE PRISTUP NESVJESNOM, kako bi kasnije bilo moguće na tom nivou provesti ideje, želje, brige, bojazni ili prisilu ili pak izazvati određena ponašanja. Međutim, ako neko misli da propaganda djeluje samo na  čovjeka i njegovu psihu, a zanemari i previdi stvarni razlog propagandnog djelovanja i propagandne agresije, biće potpuno nerazumljivi i gotovo neprimjetni. 

Propaganda uvijek ima za cilj PRIKRIVANJE STVARNOG POLITIČKOG I EKONOMSKOG INTERESA, uz stvaranje uslova za njihovu realizaciju. U Srbiji i kod Srba u cjelini, posebno je važna mjera KOMPROMITOVANJA PROŠLOSTI pune žrtvovanja i herojskih djela: i naroda i pojedinaca, a umjesto toga STVARANJE OSJEĆAJA LAŽNE SLIKE I KRIVICE. Agresivnim mjerama pokušava se ubijediti društvo, da je samo i isključivo srpski narod  odgovoran za „mnogo genocid“, za zajedničku nesreću, uslijed oskudnog znanja, ograničenih sposobnosti ili nedovoljnog truda njegovih vođa.  Lažni lideri vlasti i moći, svoje odsustvo morala, prikrivaju optužbama na račun srpskog naroda pripisujući mu ono što se nikada nije desilo i pretvarajući najveće istorijske pobjede, kojima bi se dičili puno veći narodi, u mitske poraze bez nacionalnog značaja ističući kako je sve to, po rezultatima, bilo potpuno besmisleno. 

Tu sliku pro-zapadne politike kao besmisao, prati isticanje bijele zastave u ime vlastitog naroda. Tom ogavnom prevarom, navodno mudre pro-zapadne kukavice, razni Čanci, Kandićke i Čede, otvoriće najteža pitanja koja bitno određuju sudbinu srpskog naroda i državnog integriteta, tumačeći vlastiti kukavičluk i izdaju bojama „političkke i nacionalne mudrosti“ nakon mnogih srpskih poraza i srpskog lutanja. 

U konačni i stvarni poraz, na Kosovu, u Republici Srskoj i u Crnoj Gori, lažna elita je planirala uvesti narod postepeno, čekajući pravi trenutak, korak po korak, sa punom sviješću o prostoj činjenici – jer, da bi javnost  pristala na neku neprihvatljivu mjeru, treba je uvoditi  postepeno, neprimjetno, “na kašičicu”, mjesecima i godinama. Promjene koje bi mogle da izazovu otpor, ako bi bile izvedene naglo i u kratkom vremenskom roku, biće sprovedene politikom malih koraka. 

Država se tako vremenom neosjetno mijenja, svijest o narodnom interesu otupljuje, ljudi istovremeno postaju nesposobni da shvate da je i društvo i država izloženo radikalnim, suštinskim promjenama.

Osnovna uloga lažnih korifeja slobode i razuma, budućih nacionalnih lidera, koji su u stvari sitni namještenici zapadnih sila, jeste da uvjere vlastito društvo u neophodnost riješavanja problema ispunjavanjem zahtjeva tradicionalnim neprijateljima i kako to nije novo pozicioniranje protivnika za buduće ratove nego „kupovina vječnog mira“ za „našu djecu“.
Kako je to površna i pogrešna politička konstrukcija koja protivriječi svim istorijskim procesima, i svemu što je bilo koji narod na planeti ikada naučio o sebi, i narodnoj borbi za opstanak. Ne postiže se ništa vrijedno, slabljenjem jedinog efikasnog sredstva odbrane: vlastite države. A „Evropski put“, "državni autoritet", "pacifizam", "internacionalna solidarnost", „demokratija“ itd. su kreacije i pojmovi koji su na Balkanu, već postali tako krute, čisto doktrinarne predstave da svako djelovanje na planu ispunjavanja opštih, nacionalnih i životnih interesa ostaje duboko iskrivljeno i skriveno u magli efikasne propagande. Taj nesretan način posmatranja realnog života ljudi i društva u cjelini, u sjeni podmitljivog, ucijenjenog predubjeđenja mafijaša i komunista, ubija sposobnost naroda da se egzistencijalno pitanje – pitanje opstanka, racionalno promisli bez demagogije o prošlosti, patriotskoj ulozi stranke ili pojedinaca u njoj, kojima je samo to ostalo kao alibi za potpunu izdaju i za služenje Zapadu.

Samo zbog takve politike i takve vizije države, vizija budućnosti i zajedništva, izgleda danas, kao najgora primitivna i kukavička predstava u bogatoj istoriji naroda.

Nastavak teksta pročitajte OVDE.

Ostale tekstove DŽevada Galijaševića čitajte OVDE.

Izvor: Pravda